หนึ่งในสิ่งที่ผมเสียดายมากที่สุด...
....
ปี 1993เนิ่นนานมาแล้วสมัยเป็นนักเรียน ... Michael Jackson มาแสดงที่เมืองไทยครั้งแรก
น่าจะที่สนามศุภชลาศัย คนกรี๊ดกร๊าดกันถล่มทลาย กับการมาเยือนของ King Of Pop
ในช่วงที่ยังอยู่ในจุดสูงสุด บัตรหมดในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
จะด้วยความโชคดี หรือ อะไรก็ไม่ทราบ ก่อนการแสดงไม่กี่วัน แม่ถามผมว่าอยากดูไหม?
เพื่อนแม่เขาได้บัตรมาหลายใบ แต่เขาไปไม่ได้ เขาให้ฟรีเลยนะ......
....
ในนาทีวัยรุ่นเกรียนตอนนั้น ผมตอบอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด
"ไม่เอาอ่ะแม่ คนเยอะ ขี้เกียจไปเบียด รอก็นาน"
หลังจากวันนั้น แม่ถามย้ำอีก 2 รอบ ซึ่งผมก็ตอบแบบเดิม
อย่างไม่เอะใจเลยว่า .... นั่นเป็นการตัดสินใจที่งี่เง่าที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
....
ช่วงนั้นผมกำลังห้าว บ้าคลั่งดนตรี Rock และ Heavy Metal สุดๆ
ถึงผมจะเคยชอบ MJ และเต้นตามบ้างสมัยเด็กๆ แต่ฮอร์โมนวัยรุ่นในตอนนั้น ชอบอะไรที่แตกต่าง
ผมมอง MJ อย่างหมั่นไส้ในความกรี๊ดกร๊าดโอเว่อร์ของแฟนเพลง และหัวเราะเยาะในท่าลูบเป้าปัญญาอ่อน
ก่อนที่จะยักไหล่ หันไป บิดวอลลุ่ม Max กับบทเพลงของ
Metallica - Megadeth - Skid Row - Guns n' Roses อย่างไม่ยี่หระ
พร้อมนึกในใจ ... ไว้หา VDO ดูก็ได้ หรือไม่ก็รอให้มาใหม่ (ซึ่งรอบ 2 ที่ MJ มาผมก็ ไม่ไปดูอยู่ดี)
....
หลายปี ผ่านไป ...
ผมเรียนรู้มนต์เสน่ห์ของดนตรีมากขึ้น และสัมผัสถึงความอัจฉริยะของ MJ
ผมรู้แล้วว่าเขายอดเยี่ยมขนาดไหน
ผมเริ่มคิดได้ว่า อยากดูคอนเสิร์ตของเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิต
ผมบอกตัวเองว่า ถ้าเขามาเมืองไทยอีก ผมจะไม่พลาด
....
แต่แล้ว ผมก็พลาด .... ใช่ ผมพลาด ...
วันที่ 25 มิ.ย. ปี 2009 ทำให้ผมรู้ว่า ผมพลาดโอกาสทองหนึ่งในชีวิต ตั้งแต่ 16 ปีก่อนแล้ว
ผมรอ MJ .... แต่ MJ ไม่รอผม ...... และพระเจ้า .... ทรงอยากดู Moonwalk แบบใกล้ๆ เร็วกว่าที่ทุกคนคิด
....
....
17 สิงหาคม 2013 .. เสาร์นี้
มีคอนเสิร์ตชื่อ "Short Charge Shock Rock Legend"
เป็นคอนเสิร์ตใหญ่ที่ผมรอคอย อย่างไม่คิดว่าจะมีจัดอีกครั้งด้วยซ้ำ
ครั้งแรกที่ผมรู้ข่าว ผมดีใจและอยากดูมาก แต่พอเวลาผ่านไป ความรู้สึกเร่าร้อนที่จะดูก็เริ่มลดลง
เริ่มมีข้ออ้างต่างๆแว่บเข้ามาในหัว ..
เสียดายเงินหลายพัน - รถติดฝนตก - คนเยอะขี้เกียจ - ไม่สบาย - ไว้ก่อนน่า - เหนื่อยงานยุ่งอยากพักอยู่บ้าน ฯลฯ
....
ในยุคที่สื่อหาง่าย Youtube ครองเมือง เศรษฐกิจไม่ดี ... หลายๆคนอาจกระหายดูคอนเสิร์ตน้อยลงกว่าเมื่อก่อน
แต่ผมคิดว่าความสำคัญของตัว Concert ไม่ได้น้อยลงเลย
คอนเสิร์ต Short Charge Shock เป็นหนึ่งในไม่กี่คอนเสิร์ตที่ทีมงานทุกคน อิน และแสดงออกว่าดีใจ อย่างเห็นได้ชัด
ผมเห็นทีมงานทุกฝ่ายทุ่มเทเกิน 100 ... เอาปก CD แผ่นเสียง มาขอลายเซ็นต์ศิลปิน ขอถ่ายรูปด้วย
ดีใจที่ได้ประชุม ได้แลกเปลี่ยนความเห็นกับพวกพี่ๆชาวร็อก
ผมเห็นทีมงาน ไม่ได้ทำงานแค่ในฐานะ "ทีมงาน" ... แต่ทำงานในฐานะ "แฟนเพลง" ด้วย
ผมเห็น "ใจ" มันลอยออกมา จากแววตา ทีมงานหลายๆคน
....
ตลาดเพลง Rock บ้านเรา มันเล็กอยู่แล้ว ยิ่งเป็น Rock รุ่นเก่า ที่ตกยุคไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ไหนจะคำค่อนขอดอีกว่า "ชาว Rock รักจริง แต่ฟังฟรี ... รักพี่ๆ.... แต่ไม่มีตังค์ซื้อตั๋ว "
ผมก็ไม่รู้ว่า งานคราวนี้ จะได้รับการตอบรับมากแค่ไหน และเพลง Rock ก็เป็นเพลงที่ใช้พลังอย่างมากในการแสดง
ยอมรับว่า พี่ๆทุกคน ล้วนผ่านจุดสุดยอดมาหมดแล้ว เสียงร้องยังไงก็คงไม่มีทางไหวเท่าสมัยหนุ่มๆแน่
แต่ผมก็เชื่อว่า มันจะเป็นปัญหาอะไร เพราะเสียงร้องของพวกพี่ๆ คงฟังดูมีพลังมากขึ้นเป็นร้อยเท่า
ถ้ามันถูกช่วยร้องกระหึ่ม ด้วยเสียงของคนดูทุกคน
ความพิเศษของดนตรี Rock มันอยู่ตรงนี้แหละครับ พลังมันไม่ได้มาจากแค่คนเล่น
แต่ส่วนใหญ่มันมาจากคนดู ...
....
บอกด้วยความสัตย์จริง .....
ผมไม่รู้ว่า พี่โป่ง พี่เสือ และเพื่อนๆ จะมีใครด่วนไป Live Show ให้พญายม ดูเมื่อไหร่
แต่ผมไม่อยาก นึกย้อนมาเสียดาย เสียใจ เหมือนตอนพลาด MJ อีกแล้ว
เพราะฉะนั้น ถ้าคุณ รักเพลง Rock หรือชื่นชอบพวกเขา
บทเพลงของพวกเขา เคยเรียกรอยยิ้ม น้ำตา หรือเป็น บันทึกหน้าหนึ่งของเรื่องราวในชีวิตคุณ
....
ไปดู คอนเสิร์ต ครั้งนี้เถอะครับ
....
ผมว่าจะจุดธุป เชิญ MJ ไปด้วย .... เขาคงไม่อยากพลาดเหมือนกัน
.