วันจันทร์นี้  ที่ศาลเจ้าปึงเถ่ากงม่า  ท่าดินแดง  มีงานเทกระจาด  ที่บ้านผมทำกระเพาะปลาหม้อใหญ่ไปแจกในงาน  เลยคิดว่าคงไม่ได้ไปแจกที่พาหุรัดครับ  แล้วเมื่อ3-4วันก่อน  ได้คุยทางหลังไมค์  กับคุณต้อม (707056)  คุณต้อมมีความประสงค์ที่จะทำอาหารไปแจกคนเร่ร่อน  โดยจะทำไปจำนวนเยอะๆ  ผมเลยบอกว่าถ้าเป็นจำนวนมากๆ  จะต้องเป็นวันจันทร์  เพราะผมจะแจกทุกคนที่มารับ  แต่ถ้าเป็นวันอื่นๆ  จะมีอาหารที่มีผู้ซื้อฝากประมาณ20กว่าชุด  ผมจะขี่มอเตอร์ไซด์เลือกแจกเฉพาะคนอายุมาก  คนพิการครับ  และวันจันทร์นี้  ผมไม่ได้ไปแจก  คุณต้อมจึงตกลงที่จะทำขนมกุ้ยช่าย  ของร้านคุณต้อมเองไปแจกครับ  เพราะวันจันทร์ซึ่งเป็นวันแม่  คุณต้อมเองก็จะทำไปแจกในงานวันแม่ด้วย  จึงทำพร้อมกันขึ้นมาเลยครับ  


คุณต้อมทำมาทั้งหมด60ชุดครับ  พร้อมทั้งน้ำจิ้ม  ช้อน  ถุงพลาสติกครับ


4ชิ้นใหญ่ๆครับ  ลองเทียบกับกล่องโฟมดูนะครับ  น่ากินมากๆ


แถมยังใจดี  ฝากกล่องใหญ่  มาให้ที่บ้านผมด้วยครับ  เปิดกล่องออกมา  ร้องโอ้โห กันเลยครับ  


เรื่องรสชาติ  ขอตอบแบบไม่อวยนะครับ  พ่อผมบอกว่ารสชาติไม่แพ้เจ้าดังตลาดพลู  ที่ซื้อประจำเลยครับ

นอกจากนี้คุณต้อม  ยังนำขนมปังอบเนย น้ำตาล มาฝากไปแจกอีก52ถุงครับ  ผมได้ขอคุณต้อมเอาไปแจกน้องๆบ้านนกขมิ้นครับ


นอกจากนี้ยังมีรองเท้าใหม่  จำนวนหลายคู่ จากคุณ CarbonaraLover  และยาดมอีกร้อยกว่าหลอดจากคุณ Chasy  ทั้งสองอย่างนี้ยังไม่เคยมีใครเอาไปแจกมาก่อนครับ  รองเท้าคู่ใหญ่ๆหมดอย่างเร็วมากครับ  ยาดมก็ชอบกันทุกคนครับ








เมื่อวาน  ที่ไปแจกอาหารให้คนเร่ร่อน  ถือเป็นวันที่ยากที่สุด  ตั้งแต่เริ่มแจกอาหารมาเลยครับ  ฝนตกตลอด หนักสลับกับเบา  ไม่หยุดเลยครับ  และเมื่อวานมีคุณ The rich sakul  และพี่ผู้ชาย  เหมาเงาะมาแจก ร้อยกว่าถุงครับ  แต่ต้องเจอกับฝนตกเฉอะแฉะ  และคนก็น้อยด้วย  เพราะว่าวันรุ่งขึ้น  จะมีงานเทกระจาดช่วงเช้า  ที่ราชวงศ์  คนบางส่วนเลยไปนอนรอกันแถวๆท่าน้ำกันหมดครับ  แต่ก็ดีตรงที่ได้แจกกันครบเกือบทุกคนเลยครับ  ผมให้ลุงกับป้าซาเล้งไปคนละสองถุง  เพราะแกชอบมาก  ไม่ค่อยได้กินของอย่างนี้ครับ
  





ผมเคยได้ยินหลายๆคนเล่าให้ฟังเรื่องพวกเด็กแวนซ์  ที่ชอบมาแกล้ง  เอาขวดมาปาบ้าง  เอาถุงน้ำมาโยนใส่บ้าง  แต่เมื่อวานเจอกับตัวเลยครับ  พวกมันมากันร่วมยี่สิบคันครับ  มาตามด้านข้างห้างดิโอลด์  ถึงตรงหัวมุมถนน(อยู่ใกล้ๆกับลุงซาเล้ง)  มันก็จุดประทัด(น่าจะประทัดยักษ์  เพราะควันเยอะมาก  เสียงก็ดังมากครับ)  

ควันตรงกลางรูป  คือควันจากประทัดครับ  ขนาดพวกมันไปไกลแล้ว  ควันยังอยู่เลยครับ

เพื่อนผมเคยขับรถหลงไปกลางดงพวกมันครับ  เจอมันทั้งทุบกระจก  บีบแตรใส่  สารพัด  ทั้งๆที่ไม่ได้ไปทำอะไรมันเลย  ถ้าสังคมเป็นอย่างนี้ต่อไป  ผมจะเลิกขายกระเพาะปลา  ไปเปิดร้านขายปืนครับ  คิดว่าอีกหน่อยคงขายดีแน่ๆ

อันนี้เป็นรูปที่ที่บ้านผมทำกระเพาะปลาไปแจกในงานเทกระจาดตอนกลางวันครับ  ตักกันไม่ทันเลย  ไม่ใช่อร่อยกันหรอกครับ  เพราะวันจันทร์ที่ตลาดไม่มีขายของกินเลย  คนที่มาช่วยงานก็ไม่ได้กินอะไรกันเท่าไหร่เลยด้วย  คนที่ต่อคิวรอรับของแจก  จะมีคนถือถาดไปเสริ์ฟให้ครับ  จะได้ไม่วุ่นวาย  





ช่วงเย็นพี่ๆผมพาไปเลี้ยงวันแม่  ที่ร้านเกี๊ยวเหลียวหนิง  แถวๆสีลมครับ  หลังจากทานเสร็จ  กลับถึงบ้าน  พ่อผมเล่าให้ฟังว่ามีของเหลือจากแจกในงานเทกระจาดอีกเกือบพันชุด  (ใน1ชุดจะมีข้าวสารถุง5กิโล  ปลากระป๋อง2กระป๋อง  มาม่าอีก6ซอง  เป็นพื้นฐานครับ  และจะมีของอย่างอื่นอีกเช่นพวกน้ำมันพืช  น้ำตาล  แล้วแต่ว่าถุงไหนจะมีอะไรครับ)  ซึ่งทางสมาคมท่าดินแดงจะนำไปถวายให้วัดพระบาทน้ำพุ  ผมเลยบอกให้พ่อช่วยขอไปแจกที่บ้านนกขมิ้น  เอาแค่นิดหน่อยก็พอ  เพราะที่วัดพระบาทน้ำพุมีความต้องการมาก  ทางสมาคมท่าดินแดงใจดีมากครับ  แบ่งมาให้30ชุด  เป็นข้าวสาร150กิโล(ข้าวที่นี่ทางสมาคมคัดเอง จากโรงสีที่ซื้อประจำ  ไว้ใจได้เรื่องสารตกค้างครับ)  ปลากระป๋อง60  มาม่าอีกเยอะเลยครับ  แม่ผมจัดแยกกัน  เพื่อง่ายต่อการขนขึ้นรถครับ  



ผมมีความคิดที่อยากจะซื้อนมไปให้น้องๆด้วยครับ  เพราะบ้านเด็กๆเหล่านี้  ถ้าไม่มีใครบริจาคให้  จะไม่ค่อยได้ดื่มนมเท่าไหร่  เพราะค่าใช้จ่ายด้านอื่นๆก็แทบจะไม่พออยู่แล้วครับ  ผมเลยได้ส่งเมลล์ฉบับด่วนเพื่อไปแจ้งและขอแก่ผู้บริจาค  ในบัญชีซื้อฝากครับ  ที่ต้องด่วน  เพราะทีแรกคิดว่าจะเอาของบริจาคมาเก็บไว้ที่บ้านก่อน  แล้ววันอาทิตย์อาจจะชวนทุกท่านที่สนใจไปแจกด้วยกัน  แต่แม่ผมไม่ยอมให้มาเก็บไว้ที่บ้าน  เพราะกลัวคนจะนินทา  และด้วยความเชื่อที่ จะไม่เอาของบริจาคกลับเข้าบ้านครับ  ทำให้ต้องขนไปแจกวันนี้เลย  

และผมได้เอาขนมปังกรอบของคุณต้อมไปแจกน้องๆด้วยครับ  ครั้งที่แล้วเอาคุ๊กกี้จากคุณปอไปแจก  น้องๆยังจำได้เลยครับ  มีน้องคนนึงที่ผมถามว่าคุ๊กกี้อร่อยมั๊ย  เค้าบอกว่าอร่อยมาก  ยังเก็บไว้กินทีละน้อย  กลัวจะหมด  ผมบอกว่ารีบๆกินให้หมด  เพราะวันนี้มีขนมปังมาแจก  น้องเค้ายิ้มกว้างเลยครับ





อันนี้เป็นข้าวที่พี่ชายผมเอาไปแจกด้วยครับ  ซื้อจากชาวนาโดยตรง    น่าจะเป็นข้าวหอมนิลหรือข้าวสินเหล็กเนี่ยละครับ  แต่ทุกๆสี่เดือน  คนปลูกก็จะโทรมาบอกว่าข้าวออกแล้ว  ก็จะขึ้นไปสิงห์บุรีไปซื้อมาทีนึงเยอะๆครับ  เป็นข้าวที่ปลูกโดยไม่ใช้สารเคมี  เวลาหุงจะใช้เวลานานกว่าข้าวทั่วไป  แต่หุงมาแล้วนิ่มอร่อย  ทิ้งไว้ข้ามวันยังไม่เสียเลยครับ  


พี่ท่านซ้ายเป็นรอง ผอ. บ้านนกขมิ้น  ให้เกียรติมาต้อนรับอย่างดีมากๆเลยครับ  คนขวาเป็นพ่อผมเองครับ  รูปนี้ถ่ายไปให้สมาคมท่าดินแดงด้วยครับ



หลังจากนั้น น้องผู้หญิงคนเดิม   ก็ชวนไปดูบ้านของน้องๆ  ต้องเดินจากสำนักงานเข้าไปประมาณ100เมตรครับ  บรรยากาศดีมากๆ  อยู่ริมน้ำด้วย  น้องๆที่นี่จะอยู่เป็นครอบครัว  มีพ่อแม่บุญธรรมที่เป็นอาสาสมัครของมูลนิธิ  เป็นคู่สามีภรรยากันจริงๆ  คอยดูแลครับ  ครอบครัวนึงจะมีน้องๆไม่เกิน10คนครับ  



บ้านนี้เป็นหลังใหญ่  อยู่กันสองครอบครัวครับ  ชั้นละครอบครัว


เด็กทุกคนจะมีหน้าที่รับผิดชอบครับ  ต้องช่วยกันทำงานบ้านครับ

กำลังทำการบ้านกันครับ


ตรงนี้เป็นพื้นที่ดูทีวีรวมกันทั้งสองครอบครัวครับ





น้องอิคคิว  หน้าเหมือนหลานผมมากๆ  ขนาดตัวก็พอๆกันเลย  แต่ร้องอิคคิว9ขวบแล้ว  หลานผมเพิ่งจะ4ขวบกว่าเองครับ







เพิ่งกลับจากโรงเรียนครับ


หลังนี้เป็นบ้านน้องๆผู้หญิงครับ  หลังนี้เป็นหลังใหญ่  อยู่กัน17คน แต่เป็น1ครอบครับครับ



คนซ้ายน้องเกรซ  คนขวาน้องแกรมมี่  น้องเกรซพ่อแม่เป็นชาวไนจีเรีย  แต่อยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็กๆแล้ว  ปัจจุบันอยู่ ม.1ครับ  ที่น้องเค้าถืออยู่เป็นของเล่นเด็กที่เป็นเสียงเพลงครับ  ไม่ใช่มือถือจริงๆครับ  ส่วนน้องแกรมมี่น่ารักมากๆ  คุยเก่ง  นิสัยน่ารักมากๆ  ถ้าใครได้เล่นด้วยต้องรักน้องแน่ๆครับ








มาดูกันว่าน้องเกรซกับน้องแกรมมี่ต้องทำอะไรครับ


น้องเคทครับ  ต้อนรับดีมากๆทุกครั้งที่ไปเลยครับ  น้องเค้าจะเลี้ยงเด็กๆที่เนอสเซอรี่  ที่สำนักงานมูลนิธิด้วยครับ  ส่วนนึงเพื่อหารายได้เข้ามูลนิธิ  แล้วก็เลี้ยงเด็กเล็กที่เป็นสมาชิกของบ้านนกขมิ้นเองด้วยอีกสิบกว่าคนครับ