(กระทู้อยากระบายค่ะ)...ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลามาอ่าน

วันนี้เรารู้สึกเหนื่อย+น้อยใจขึ้นมาดื้อๆ ซะอย่างงั้น อาจจะสะสมมานานมากก็อาจเป็นได้
เรามีครอบครัวแล้วค่ะ มีลูกสาวน่ารัก 1 คน (2 ขวบ) เป็นธรรมดาของชีวิตคู่ก็มีงอแงกันเป็นเรื่องปกติ
เราอยู่กับสามีมานาน 17 ปี แต่ชีวิตคู่เราไม่เคยมีหวาน (ตัวเราซะมากกว่า)
เพราะเราเป็นผู้หญิงที่ไม่หวาน ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนกัน แม้กระทั่งเดินห้างยังต่างคนต่างไป
เราก็เลยชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว (หน้าเศร้าใจจริง)

ครอบครัวเราเริ่มจากศูนย์เลยก็ว่าได้ค่ะ ช่วยกันสร้างฐานะจนมีทาวน์เฮาส์หลังน้อย 1 หลัง
พอมีบ้านก็ถือว่ามีภาระเพิ่มขึ้น เราก็เริ่มอยากหารายได้พิเศษ ทำงานซะ 7 วัน
สามีก็ช่วยเลี้ยงลูก ส-อ เมื่อเราไปรับจ๊อบ มันก็เหมือนจะดีใช่มั้ยคะ
(แต่ก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาสามีติดเพื่อนมาก ชอบดริ้งค์เสาร์-อาทิตย์ เราบ่นจนเลิกบ่น
เพราะบ่นทีไรก็ทะเลาะ หลังๆ เริ่มปล่อยวางจนกลายเป็นชิน พอเรามีลูกสาวก็เลยสนใจอยู่กับลูกอย่างเดียว)

แต่เมื่อวานเราอยากจะเข้าไปไหว้พระในโบสถ์ที่วัดแห่งหนึ่ง
ก็จะชวนสามีเข้าไปไหว้ด้วยกัน คำตอบที่ได้คือ เธออยากไหว้ก็เข้าไป
ณ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร  แต่พอวันนี้มานึกได้ รู้สึกน้อยใจ+เศร้าใจขึ้นมา
ทำไมชีวิตคู่เราไม่ค่อยได้มีเวลาร่วมกัน+ไปเที่ยวบ้างในเวลาที่ว่างตรงกัน
สำหรับเราถ้าว่างตรงกัน แค่ได้อยู่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกก็สุขใจสุดๆ แล้ว

แต่สามีจะชอบออกจากบ้านไปหาเพื่อนตลอดเวลา
เป็นอย่างนี้มาตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน
ส่วนอื่นเค้ามีความรับผิดชอบดี ไม่มีเรื่องผู้หญิง เราพยายามเข้าใจ+คิดว่าเป็นเรื่องปกติ
แต่บางครั้งก็มีอารมณ์เหงา+น้อยใจ แต่พอมองหน้าลูกทีไร กำลังใจขึ้นมาทันที
บอกกับตัวเองว่า แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้วได้อยู่เล่น+นอนกอดกับลูก

วันนี้เกิดอาการแบบนี้ขึ้นมา เลยขอพื้นที่เล็กๆ ปลดปล่อยความเหนื่อยใจ+น้อยใจหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ