เช้าวันนี้ผมตื่นนอนและไปทำงาน โดยใช้บริการรถไฟใต้ดินตามปกติ พอมาถึงจุดที่กำลังลงบันไดเลื่อนตรงสถานีสุขุมวิท ก็มีคุณลุงใส่แว่น แต่งตัวดีคนหนึ่งเดินตัดหน้า พลางลากกระเป๋าลงบันได เราก็นึกว่าแกจะเอากระเป๋าไว้ข้างหน้าตัวเอง แต่ไม่เป็นอย่างนั้น แกไปยืนอยู่ตรงกลาง ข้างซ้ายวางถุงใบใหญ่ ข้างขวาเอากระเป๋าลากมาแนบข้าง เต็มพื้นที่เลย ตอนแรกผมก็กะจะยืนรอ แต่ใจเราก็อยากรีบเดิน เลยเดินลงไปประชิดแกให้แกรู้ ปรากฏว่านิ่ง ไม่เกิดอะไรขึ้น ผมเลยบอกขอโทษครับ แกก็หันหัวมามองผม ทำหน้านิ่ง แล้วก็หันหัวกลับไป ในเพลานั้น ผมก็งง แล้วนึกในใจแบบ อ่าว ลุงแว่นนี่เห้นี่ ผมก็เลยไม่สนใจ กระโดดข้ามกระเป๋าแก ลงไปอีกขึ้นหนึ่ง และรีบเดินไปพลางส่ายหน้าหลายๆ ครั้ง

จากเหตุการณ์ครั้งนี้ ผมเลยกลับมานั่งคิด นอนคิด กระโดดคิด ไม่แน่ใจว่า นี่เรารีบเกินไปหรือเปล่า เราควรปล่อยให้คนเขายืนขวางทางใช่มั้ย เราเป็นคนเรื่องเยอะ คิดมากไปคนเดียวใช่มั้ย คือบางทีก็ไม่จำเป็นว่าผมอยู่ในช่วงเร่งรีบ หรือไม่รีบ แต่บางทีถ้าเราสามารถไปเร็วหน่อย หรือล่วงเวลา ก็คงจะดีกว่ามั้ย (ผมเคยอ่านความเห็นหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่บอกว่า คุณก็ตื่นนอน หรือออกจากบ้านให้เร็วขึ้น สัก 5-10 นาที ก็คงจะไม่ต้องไปเร่งคนอื่นตอนขึ้น-ลง บันได คืออ่านแล้วแบบงงมากกกกกก ถึงผมจะตื่น หรือออกจากบ้านเร็วขึ้น ผมก็จะไม่ยืนขวางทางคนอื่น หรือไหลเอื่อยไปตามกระแส ถ้าไม่จำเป็นนะ)

จริงๆ นี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้นนะ ยังไม่รวมอีกหลายเหตุการณ์ที่ คนเดินเป็นแมลงสาบบนฟุตบาทบ้าง คือจะซ้ายขวา เอาสักทาง นี่เลื้อยไปมายังกับแมลงสาบ หรืแบบเดินอยู่ดีๆ ก็หยุดดูของแบบกระทันหันบ้างล่ะ หน้าเกือบชนแผ่นหลัง หรือพวกรอรถไฟ ที่ไปยืนรอตรงกลางประตูทางออกเฉยๆ กลัวไม่ได้ขึ้น ทั้งที่ๆ คนอื่นเขาต่อคิวยาวมาตั้งนาน ยังไม่รวมพวกโอบกอดราวจับกลางรถไฟฟ้าอีก ทั้งๆ ที่ราวนั้นให้คนยืนจับทรงตัวได้เป็นสิบๆ คน และอีกมากมาก

....นี่กลายเป็นว่าผมบ้าไปคนเดียว รู้สึกอึดอัดไปคนเดียวใช่มั้ย จะได้ลองไปปฏิบัติธรรมเยอะๆ เผื่อจิตใจจะสงบ และปล่อยให้เรื่องราวแบบนี้มันเกิดไปตามยถากรรมเอง ส่วนประเทศที่เจริญแล้ว แบบคนยืนชิดขวา เดินฝั่งซ้าย มีคำว่า stand และ walk สองฝั่งชัดเจน คนเข้าแถวมีระเบียบวินัย คงเป็นดินแดนที่เคร่งครัด และเจ้าระเบียบเกินไปละมังครับ