ขอเล่าประวัติเล็กน้อยก่อน
ผมอายุ 31 ปีแล้ว ที่ผ่านมาไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่เคยจีบใคร
หน้าตาธรรมดา ไม่ได้หล่ออะไร แต่ก็ไม่ได้แย่จนเกินไป
เรียนจบแล้วก็ทำงานที่บ้าน ก็มีโอกาสเจอผู้หญิงบ้าง แต่ไม่เคยรู้สึกว่ารักใครเลย ถ้าจะคบก็แบบเพื่อนมาตลอด
กับแฟนรู้จักกันมาได้ 2 ปีแล้ว เราสองคนมีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายกัน เข้าใจกัน
เริ่มต้นมาจากเพื่อนก่อน คุยกันมาเรื่อยซักประมาณครึ่งปี ถึงได้ยกระดับมาเป็นแฟนกัน
จริงๆ เรื่องนิสัยขี้งอน เค้าก็เป็นมาตั้งแต่ตอนคบเป็นเพื่อนกันแล้ว ยกตัวเช่น
facebook ทักมา 5 นาทียังไม่ตอบก็งอนแล้ว ,ถ้า chat คุยกันอยู่ ถ้าอยู่ๆ ผมเงียบไป ก็งอนแล้ว (ลูกค้าโทรเข้าต้องรับสาย),
ไปเดินซื้อเสื้อผ้ากัน ถ้าเค้าเลือกอยู่ แต่ผมไม่สนใจไม่ติชม เค้าก็จะเดินหนีเลย, เวลาแซวกันเล่นๆ เค้าแซวผมไม่เป็น แต่ถ้าผมแซวบ้าง ก็งอนทันที
ประมาณนี้ครับ นิสัยอื่นๆ ของเค้าดีมาก เรียกได้ว่ามีครบทุกอย่างที่ผู้ชายคนนึงอยากจะแต่งงานด้วย
1 ปีมานี้ เวลาเค้างอนผม ก็มักจะบอกว่าเรา "เราเลิกกันเถอะ" ตามมาด้วยทุกครั้ง
คบกันมา 2 ปี ใจผมเองก็รู้ว่าเค้าไม่ได้หมายความอย่างที่พูดออกมาจริงๆ หรอก
ดังนั้นผมก็จะตามขอโทษ ตามง้อ ก่อนทุกครั้ง
แต่ในใจแล้ว ผมรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ บอกไม่ถูก มันตุ๊บๆ ไปหมดในใจ
เหมือนมีอะไรเสียดแทงอยู่
ผมรู้ว่าในใจเค้าไมได้คิดอะไร แต่ผมรู้สึกทรมานจังเลยเวลาได้ยินคำนี้
บางทีถ้าผมตัดใจตั้งแต่ตอนแรกที่เราคบกัน อาจจะไม่เจ็บแบบนี้ก็ได้
แต่ยิ่งคบกันนานมากขึ้นๆ ผมก็ยิ่งรักเค้ามากขึ้น ยิ่งผูกพันธ์กันมากจริงๆ
มาช่วงหลายเดือนหลัง บางทีผมเริ่มคิดถึงอนาคตของเราสองคน
เริ่มคิดเรื่องแต่งงาน การมีครอบครัวเป็นของเราเอง ออกไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเอง
แต่ก็อดรู้สึกกลัวไม่ได้ ว่าถ้าผมได้ยินอีก ผมจะรับกับคำคำนี้ ไปตลอดชีวิตได้มั้ย
แต่ทุกครั้งที่เค้าบอกเลิก และกลับมาดีกัน ความรู้สึกที่ผมมีต่อเค้า สิ่งที่เค้าทำต่อผม
เคยปฎิบัติต่อกันยังไง ก็ยังเหมือนเดิมตลอด และดูเหมือนจะรักกันมากกว่าเดิมด้วย

ไม่รู้ว่าการมีความรัก การเปิดใจยอมรับมัน มันถูกต้องรึเปล่า
ถึงจะเจ็บมาก แต่มันก็สุขมากเช่นเดียวกัน

จริงๆ มาตั้งกระทู้นี้ก็อายๆ อยู่เหมือนกัน อายุ 31 ปีแล้ว กลับไม่ประสีประสาเรื่องนี้เอาซะเลย
ใครมีอะไรก็ช่วยแชร์กันหน่อยนะครับ