เราเสียคนที่เรารักมากในชีวิตอีกคนไป
เราสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ฟูมฟาย

เเต่ช่วงนี้ปัญหาถาทมเข้ามาเยอะเหลือเกิน
มันเลยไม่ไหว ภาพเก่าๆในหัวมันพุดขึ้นมาเต็มไปหมด
ถามตัวเองว่า ทำไม ณ เวลานั่นเราไม่
อยู่ตรงนั้นให้นานที่สุด

แล้วก็อยากเตือนทุกคนด้วยว่า ใช้เวลาทุกนาที
ที่มีค่ากับคนที่คุณรักมากที่สุดให้คุ้มค่า
เพราะไม่เเน่ เราหรือใครที่เรารักอาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้

เราไม่คิดว่าประโยคทักทายธรรมดา จากคนที่เรารักมากคนนึงจะเป็นประโยคสุดท่ายที่ได้ยิน