เวลามีคนถามว่า เริ่มอ่านหนังสือเยอะๆมาตั้งแต่ตอนไหน
ส่วนใหญ่อายจะนึกถึงตอนอ่านแฮรี่ พอตเตอร์ตอนม.ต้น
เพราะเป็นช่วงเวลาที่หนังสือผ่านมือเยอะมากจริงๆ จบเล่มนี้ ต้องต่อเล่มนั้น
เลยทำให้ซื้อแม็กกาซีนตามแนวที่ชอบด้วย ทั้งหนัง ทั้งเพลง

ตอนม.ปลายแทบจะไม่สนใจหนังสือเรียนเลย อ่านแต่หนังสือนอกเวลา
เข้าห้องสมุดตามล่านิยายเก่าๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นอ่าน กิ่งฉัตร หรือ ทมยันตี อะไรแบบนี้
ส่วนใหญ่จะอ่านซีไรต์ หรือ อ่านหนังสือประวัติศาสตร์ที่ในหลักสูตรไม่ไ่ด้เรียน

ตอนนี้อายุ 25 เวลาใครมาถามว่า เริ่มชอบอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนไหน ตอบไปว่า ตอนอ่านแฮรี่ทุกที
จนวันนี้พึ่งคิดได้ ว่า .. จำผิด
จริงๆมันเริ่มมาตอนเด็กกว่านั้นต่างหาก

ที่บ้านมีหนังสือ ขวัญเรือนและกุลสตรีเยอะมากค่ะ
เราอ่านนิตยสารแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ อ่านทั้งเล่มเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้น โตมาดันไม่เป็นกุลสตรีสะงั้น
จำได้ว่า ขวัญเรือนมีนิทาน ส่วนกุลสตรีเป็นวรรณคดี สนุกและดีทั้ง 2 เล่ม
และทุกเล่มจะมีนิยายเรื่องยาว (ไม่รู้ตอนนี้ยังมีอยู่มั้ย)
วรรณคดีที่ลงในกุลสตรีมักไม่ใช่เรื่องราวเต็มๆ แต่เป็นแค่ส่วนของ "นางในวรรณคดี" ที่ยิ่งทำให้เด็กผู้หญิงแบบเราชอบไปใหญ่
มีภาพประกอบที่สวยมากๆ ถ้าถามว่าชอบนางในวรรณคดีคนไหนที่สุด ตอนนี้คิดถึงอยู่คนเดียวคือ "บุษบา"

กลายเป็นว่าพอมานึกๆดู เราก็เริ่มต้นจากวรรณคดีไทยซะงั้น
หลงคิดว่าตัวเองเป็นเด็กนอกมาตั้งนาน (วรรณกรรมแปล)

ของคุณเริ่มต้นจากตรงไหนคะ