นั่นดวงดาว พราวใส ในห้วงหาว
มาสกาว ราวเก็จ เพชรเรืองฉาย
ในเนตรน้อง พร้องพริ้ม ให้ยิ้มพราย
เป็นดาวราย เรียงรับ กับนัยนา

ประดับฟ้า ประดาฝัน สรรค์นิมิต
ประดับจิต ประดิษฐ์ใจ ใสยิ่งกว่า-
ดาวกะพริบ วิบวับ จับนภา
เจิดจรัส ห้วงเวหา คราเยือนยล

สวยเอยเนตร เฉดสีมณีสลับ
เจิดแจ่มรับ อัจฉราเวหาหน
งามเด่นดวง ช่วงฉายคล้ายซุกซน
ลบเศร้าหม่น ในใจใครร้อยพัน

ช่างวิจิตรพิศงามทรามสงวน
เนตรเนื้อนวลราวเก็จเพชรกุดั่น
เมื่อดาวฉายคล้ายช่วงดวงตะวัน
โลกก็พลันสดสวยด้วยเนตรนวล..


โปรดอย่าเข้าใจว่าผู้เขียนหยิบภาพประกอบมาลงผิดนะคะ

ด้วยภาพที่เห็น คือน้องหญิงเจิดจรัส แมวที่รักมาก

เจ้าตัวมีสีดำสนิท ถ่ายภาพทีไร มักจะมองไม่ค่อยออกว่าเป็นแมว
นอกจากดวงตาคู่สวย ที่ใสงาม ราวดาวร่วงมาประดับ

จึงเป็นที่มาแห่งกลอนนี้ อาจจะงามหรือไม่ ก็บังคับให้อ่านให้จบกันนะคะ
ส่วนใครจะชม จะหลง จะเพ้อดวงตาคู่สวยของใครยังไง เชิญเขียนมาให้อ่านกันค่ะ

และหากเจ้าของกระทู้จะหายไป ก็ขอได้หันไปโทษคุณสาละวินแทนไปก่อนนะคะ ด้วยเจ้าตัวเป็นต้นเหตุ ( ฮา)

ขอบคุณผู้เข้ามาอ่าน ร่วมกระทู้ และเป็นกำลังใจให้สาวน้อยค่ะ..