ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายความอัดอั้นตันใจหน่อยนะคะ

คือเรามีลูกพี่ลูกน้องค่ะ เค้าเป็นคนเรียนดี หน้าที่การงานดี เปนคนพูดเก่ง แต่ข้อเสียของเธอคือพูดจาเสียงดัง เอาความคิดตัวเองเปนใหญ่ อีโก้สูงเกินไป ขี้งก (อันนี้คร่าวๆนะคะ) สมมุติว่าชื่อ เอ นะคะ

เริ่มต้นเลยเนอะ เอ เค้ามีแฟนค่ะ แฟนเค้าอยู่ สมุทรสาคร หรือ สมุทรสงคราม นี่แหละค่ะ (บ้านย่าอยู่อ่างทอง)เอเค้าอยู่ กทม นะคะ เอไปมาหาสู่จนสนิทกับบ้านนั้น คบกันมา 2-3 ปี จนไม่กลับบ้านเลย ทุกวันหยุด เดือนนึงมี 4 ครั้ง ไปหาแฟนเธออย่างเดียว โดยที่ไม่กลับบ้านเลย หลังจากที่น้าตายย่าเราอยู่คนเดียวค่ะ บ้านเรากับบ้านย่า อยู่คนละฝั่งคลองค่ะ พ่อจะเข้าไปนอนเป็นเพื่อนอยู่บ่อย ประมาณ เที่ยงคืนก้อจะกลับมานอนบ้านเรา บางทีเรากลับ ย่าจะบ่นคิดถึง เอ เพราะย่ากะ เอ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เราไม่รู้จะพูดยังไง บางทีเราคิด ทำไมไม่มีคัยคิดจะกลับมาอยู่กะย่าเลย โอเคใช่ พ่อเราอยู่ที่นี่ แต่พ่อเราทำงานหนัก เหนื่อย กลับมาต้องไปหาย่าอีก เอ นอกจากจะไม่กลับบ้าน ยังหวานกับแฟน บอกจะสร้างอนาคตร่วมกัน แต่งงานกันก็จะไปอยู่บ้านแฟน ซึ่งเราคิดว่า ลืมไปรึป่าว ว่ามีคนแก่เหงาอยู่ที่บ้านทุกวัน

เรารู้สึกแย่กับเอ มาก เราคิดว่าเอ เหนแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง  ซักวันเราจะพูดตรงๆกับเอ ขอบคุณที่เข้ามารับฟังค่ะ