อันที่จริงเรื่องอาวุธกับเทคโนโลยีน่ะยังไม่เท่าไหร่ เพราะเท่าที่เห็นว่า ณ ปัจจุบัณก็ยังพอสู้ได้บ้าง

ที่ต้องปรับปรุงจริงๆคือระบอบสังคมครับ เพราะเมืองมนุษย์ในกำแพงนี้ผมว่าเป็นอะไรที่เละเทะมาก พวกที่สู้ก็สู้เลือดตากระเด็นกันไป แต่พวกที่ไม่สู้(พ่อค้า นักการเมือง นักบวช หรือแม้แต่หน่วยทหารตำรวจที่อยู่ในกำแพงชั้นในๆซึ่งปลอดภัย)นี่ก็ไม่สู้เลย ทั้งผลักภาระ โทษกันไปกันมา เห็นแก่ตัว ไม่คิดจะสนับสนุนอะไรทั้งสิ้น ทั้งที่ตอนนี้ไททั่นมันเจาะกำแพงทีละชั้นแล้ว เจตนาชัดเจนอยู่ว่ามันกะจะบุกถึงชั้นใน

ที่สำคัญคือสร้างทัศนคติผิดๆให้เยาวชนรุ่นใหม่(ในเรื่องนะครับ ไม่ใช่ในโลกจริง) สังเกตว่าเพื่อนร่วมรุ่นของเอเลนที่ตายเป็นใบไม้ร่วงตอนแรกก็เพราะทั้งขาดประสบการณ์ทั้งขาดกำลังใจ(ฆ่าตัวตาย) คือโดนผลักดันออกมารบอย่างไม่มีหลักแหล่ง เพราะคนส่วนใหญ่มาเข้ากองทัพก็เพื่อจะเข้าไปอยู่เมืองชั้นใน ถ้าไม่โดนกระตุ้นอย่างหนักจนเปลี่ยนใจอย่างแจน...เกือบทุกคนที่เข้าไปก็ทำตัวเหลวแหลกตามรุ่นพี่ เพราะคิดว่าอยู่ในกำแพงแล้ว ปลอดภัยแล้ว ข้างนอกจะเป็นจะตายกันยังไงก็ไม่สนแล้ว

อีกประเด็นคือบ้านเมืองตอนนี้ไม่มีผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนับถือเป็นแบบอย่างหรือศูนย์รวมจิตใจ ราชาก็เก็บตัวเงียบ พวกพ่อค้าก็เอาแต่กอบโกยเงินทอง นักบวชก็คลั่งแต่กำแพง(ถึงจะแง้มว่ามีปริศนาเบื้องหลัง แต่นั่นคือภาพลักษณ์ที่ออกมาสู่สังคม) พวกระดับนายพลก็มีที่ดูเยือกเย็นแค่ไม่กี่หน่อ ที่เหลือก็ขี้ขลาดเห็นแก่ตัวพอๆกัน

พอเป็นแบบนี้ทหารผู้น้อยก็ไม่รู้จะสู้เพื่อใครครับ นอกจากให้กำลังกันเองในกลุ่มหรือนึกถึงครอบครัวญาติพี่น้องที่ต้องพยามปกป้อง แต่ไอ้กำลังใจแบบนี้มันอยู่ไม่ได้นานในสงครามหรือการต่อสู้ระยะยาว เพราะ ณ จุดหนึ่ง...เมื่อเพื่อนร่วมรบทยอยตายไปทีละคน มันจะเริ่มยากขึ้นที่จะมานั่งจับกลุ่มปลุกใจกันเอง เมื่อเห็นทหารที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่ตายอย่างเอเนจอนาถ ก็จะเริ่มคิดแล้วว่าครอบครัวที่ตนปกป้องนั้น...ยังไงก็คงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว จากความหวังที่เอาไว้เป็นกำลังใจมันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ ที่รู้สึกเหมือนตนต่อสู้อย่างเดียวดายโดยไม่มีใครมาดูดำดูดี

ถ้าจะสู้ศึกใหญ่ๆแบบนี้ อย่างน้อยบ้านเมืองต้องเป็นปึกแผ่น อย่างน้อยตัวหัวโจกทั้งในหมู่ทหารและพลเรือนต้องมีอุดมการณ์ชัดเจน อย่างน้อยต้องทำให้ทหารที่ออกไปรบรู้สึกว่าตนกำลังต่อสู้เพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า เพื่อคนหมู่มากที่มองพวกเขาเป็นดั่งฮีโร่ ดั่งผู้ปกป้อง ต้องมีการปลุกใจก่อนออกรบ ต้องมีการเฉลิมฉลองหลังได้ชัยชนะ ต้องมีการสดุดีผู้ตายอย่างสมเกียรติ ให้รู้สึกว่าทหารที่ตายนั้นเสียสละเพื่อบ้านเมือง ไม่ใช่เหยื่อเคราะห์ร้ายที่โดนไททั่นกิน



หลังๆผมเริ่มจะคิดแล้วว่าที่ Attack on Titan มันดูดราม่ามืดมนสิ้นหวังนั้น ไม่ได้มาจากความน่ากลัวหรือดุร้ายของพวกไททั่น เพราะถึงที่สุดมันก็แค่สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งมากๆเท่านั้นเอง

ที่น่ากลัวคือรูปแบบสังคมที่อาจารย์นำเสนอ สังคมที่ไร้ความเป็นปึกแผ่น ไร้ความสามัคคี ไร้ความรับผิดชอบ สังคมที่สถาบันครอบครัวคือสถาบันสุดท้ายที่คุณจะพึ่งพากันอย่างจริงใจได้ เพราะเหนือขึ้นไปกว่านั้นแล้วมีแต่การเอารัดเอาเปรียบ แบ่งแยก กีดกัน อคติ และน่ากลัวที่สุด....คือสิ่งเหล่านี้มันดำเนินต่อไปทั้งๆที่มีฝูงยักษ์กินคนเร่ร่อนอยู่นอกเมือง สังเวยชีวิตเหล่าทหารอายุน้อยๆโดยไม่มีใครสนใจถึงอนาคตของบ้านเมืองเลย


ก่อนจาก ถ้าจะฟัดกับไททั่น กองทหารมันต้องให้ได้อย่างเน้!!
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

------------------------------------------------------