ผมว่ามันจบแบบทำร้ายจิตใจคนดูทั้ง 3 แบบ เลยนะ


     ผมกล้าพูดเลยอ่า  ว่า พระเอก กับ นางเอกไม่ใช่คนที่ผิดอ่า  ถ้าจะโทษก็ต้องโทษ "พระเจ้า" ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ที่จะมาบรรจบกันพอดีระหว่าง นางเอก กับ พระเอก

      คนนึงไม่ใช่มนุษย์  แต่อยากเป็นมนุษย์ที่รู้จักรักแท้

   -ตอนแรกเธอแค่อยากมีความรักเพราะจะได้ครอบงำสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกคือมนุษย์   เพื่อสืบพันธุ์กับมนุษย์ แล้วขยายพันธุ์แทนที่มนุษย์  เพื่อยึดครองโลกแทนมนุษย์ แต่นั้นก็เป็นแค่ความคิดที่  ออกมาจากสัญชาติ ญาณ ของเผ่าพันธุ์ของเธอเองเท่านั้น ไม่ใช่ความคิดของเธอเอง     ยิ่งเธอค้นหาความหมายของคำว่ารัก กับ ศึกษาทุกสิ่งทุกอย่างของมนุษย์ มากเพียงใด มันก็ยิ่งทำให้เธออยากเป็นมนุษย์จริงๆมากขึ้นเท่านั้น   แต่ เธอไม่สามารถแบ่งปันความรักกับมนุษย์ได้เลย ทำให้เกิดเป็นความ อ้างว้างในจิตใจ  จนกลายเป็นความสิ้นหวัง  สุดท้ายกลาย
เป็นความว่างเปล่า)                      
  
    
   ถึงภายนอกคนอื่นจะเห็นว่าเธอ น่าเกลียดน่ากลัว แต่ความว่างเปล่าในใจของเธอนั้น

     กลับทำให้เธอกลายเป็น สาวน้อยบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ที่งดงามมากกว่าใครๆในโลกนี้              


    ส่วนอีกคนเป็นมนุษย์หาแสงสว่างให้ชีวิตที่มืิดมน  การพบกับนางเอกนี้ละที่เป็นแสงนั้นท่ามกลางกองเลือดน่าเกลียดน่ากลัว

     -ถึงแม้  ใครๆ จะมองว่าเป็นเรื่องที่ฉาบฉวย  แต่บางที เรื่องบางเรื่องปล่อยให้ หัวใจมันคิดแทนสมองไม่ดีกว่ารึไง





จบแบบแรก  เศร้าโคตรๆ




พอดูรูปนี้ทีไร แล้วเหมือนโดนมีดแทงหัวใจเลยอ่า  เศร้าจริงๆ  

ยิ่งตรงประโยคนี้อ่า     "ให้ฉันเป็นซายะคนเดิมในความทรงจำของเธอตลอดไปเถอนะ":

                            แล้วพระเอกบอกว่า     "ลาก่อน ซายะ ฉันจะรอเธอในโลกสีขาวแห่งนี้ตลอดไป"  


ต้องแยกจากกันไปตลอดกาล  ผมเข้าใจ feel พระเอกนะ ผมว่าถึงตอนแรกจะหลงนางเอกเพราะรูปภายนอก  แต่ผมว่าตอนนี้พระเอกมันคง

จะยอมรับได้ ไม่ว่านางเอกจะน่าเกลียดน่ากลัวขนาดไหน  ส่วนนางเอกยอมตัดใจ ไม่อยากทำลายความฝันของพระเอก

ถึงพระเอกต้องการจะบอกรัก กับเธอในตอนนั้นมากเพียงใด แต่ก็ต้องตัดใจยอมไม่พูด เพื่อให้นางเอกจากไปด้วยดีไม่ลังเลอีก

สรุป คือ เป็นบทสรุปที่ปวดร้าวที่สุดละ ปวดหัวใจคนดู ทั้งคู่เข้าใจกันและกันและยอมลาจากกันไป นางเอกไม่อยากทำลายโลกของพระเอก

พระเอกก็เข้าใจเธอ ถ้าจบแบบนี้เป็นผมยอมตายดีกว่า






จบ แบบที่2  (ยื้อให้นางเอกอยู่กับพระเอกได้พักนึง)

   เป็นแบบที่ยอมรับได้มากที่สุดแล้ว  อย่างน้อยที่สุดก็ได้ตายพร้อมกัน ในอ้อมอกกันและกัน

  อารมณ์เดียวกับคู่กรรมเลย  "ขอให้ทุกๆชาติเกิดมาคู่กันเถอะนะ"






แบบที่ 3 เนี่ย  (แบบที่ยื้อนางเอกให้อยู่กับพระเอกได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว)






ทำให้นึกถึงตอนจบ ของ mirai nikki เลย  ที่ยูกิเทรุ บอกว่า "โลกที่ไม่มียูโนะ ฉันไม่อยากจะอยู่"  

     " ต่อให้ชั้นเป็นพระเจ้าก็เอายูโนะกลับมาไม่ได้"



ตอนที่พระเอกอุ้มนางเอกนี้มัน feel เดียว กับ ในเรื่องยูกิ    ตอนที่ไคบะอุ้มคิซาระ ชัดๆเลย





ที่เหมือนกันทั้งสองเรื่อง  ก็คือ  ทั้งสองคนต้องทนดูคนที่ตัวเองรักกำลังจะสลายหายไป เพื่อช่วยนำทางแสงสว่างมาให้ทั้งคู่

คิซาระก่อนจะตายในอ้อมกอดเซโตะ ได้นำทางแสงสว่างให้ เซโตะ ไม่ให้ถูกความมืดครอบงำ

ส่วนซายะก่อนจะตายในอ้อมกอดพระเอก ได้ช่วยให้พระเอกเห็นโลกที่สวยงามอีกครั้ง

ซายะพูดประโยคนี้ ผมถึงขั้นน้ำตาแตกเลยเลย

เพราะเธอคือคนแรก

      ที่บอกว่าดอกไม้นั้นงดงาม

          และเป็นคนเดียว

             ที่มอบความรักให้กับดอกไม้ที่โดดเดี่ยวในทะเลทรายแห่งนี้


"ฟุมิโนริ...  ที่ชั้นรักที่สุด   ดาวดวงนี้...  ชั้นขอมอบ...  ให้เธอ"

ดาว... ดวงนี้  จะต้องเป็นที่ๆ.. สวยงาม ได้... อย่างแน่นอน"

โลกของเรา ..เพียงสองคน



    "ต่อให้โลกใบนี้จะสวยงามมากเพียงใด มันจะไปมีความหมายอะไร ถ้ามันจะเป็นโลกที่ไม่มี ซายะ อยู่ข้างกายชั้น อีกต่อไปแล้ว"


บอกเธอได้คำเดียว   อยากตายยยยยยยย



ปล.บอกก่อนเลยนะคับ ว่าผมก็ทำงานด้านพวกคนป่วยอะไรพวกนี้  แต่ก่อนบางทียังมีกลัวอยู่บ้างพอเห็นคนไข้พิการ ทุพลภาพน่ากลัว

แต่พอผมอ่านเรื่องนี้จบ ความกลัวในจิตใจผมมันหายไปเลยอ่าคับ ผมกล้าพูดเลยว่า ต่อให้คนไข้หน้าถูกไฟไหม้ ลวกทั้งหน้า จนเสียโฉม

ผมก็พร้อมจะเป็นเพื่อนกับเค้า พูดคุยอย่างจริงใจ โอบกอดเค้า โดยไม่มีความรังเกียจในจิตใจแม้แต่น้อย

เรื่องนี้สุดยอดมากครับ  อยากให้มีคนเอามาทำใหม่ให้จบ Happy ending หน่อย ผมจะดีใจมากเลย