ท้าวความนิดหนึ่ง
ตอนเด็กๆผมได้เดินทางกับครอบครัวบ่อยๆ จึงรักการเดินทางและเพ้อเจ้อ(เกี่ยวมั้ย)
และชอบกล้อง แชะ!  แชะ!  เสียงมันเพราะมาก
วันนึงโอกาสก็เป็นของผม....

ถ้าจำไม่ผิดเราไปเที่ยวกันที่ดอยสุเทพ
คุณแม่โยนกล้องมาให้ผมแล้วบอกว่า"เอ้า เอาไปถ่ายรูปสวยๆ"
ผมยิ้มแล้วไม่รีรอ คว้ากล้องวิ่งไปมา ถ่ายนกไม้ใบหญ้า
สักครู่คุณแม่เห็นจึงเดินมาตบเกรียนดัง แป๊ะ!
"ให้เอาไปถ่ายคน มาถ่ายต้นไม้ทำไม เปลืองฟิล์ม"

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมแทบไม่ได้แตะกล้องอีกเลย นอกจากกล้องไอโฟนกากๆของผม
ความฝันหมดกัน....
ผมก็เบนเข็มไปเล่นดนตรี วาดรูปตามเรื่อง จนเมื่อสามวันที่ผ่านมา ผมใกล้จะต้องกลับมาพำนักพักใจที่เมืองไทย
ก่อนกลับก็เอาหน่อยหวะ! ความฝันวัยเด็กของกรูววว
สั่งกล้อง Nikon j2 มาทันที พร้อมเลนส์คู่!

แม้ว่าจากการอ่านรีวิวมา(ในนี้แหละ) นิคอนวันโดนสับซะเละเลย
แต่ผมก็ไปอ่านรีวิวนอกซะพรุน ก็ได้พบว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร อีกอย่าง
เหตุที่เลือก j2 เพราะ
1. ถูก
2. ถูก
3. แอบชอบสีแบบนิคอนง่ะ

เนื่องจากงานอดิเรกเบอร์1 ของผมผลาญตังจนน้ำตาไหล จึงออกได้แค่นี้
บวกกับ j2 ลดราคาอยู่พอดี (สองเลนส์ไม่ถึงหมื่น!) เงินจึงเป็นหนึ่งในเหตุผมสำมะคันของผม

-------------------------

เข้าเรื่อง

จากที่ผมได้กล้องตัวแรกในชีวิตของผมมาผมก็แหกขี้ตาตื่นไปสวนสาธารณะในตอนหกโมงเช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากถ่ายรูปขนหน้าแข้างตัวเองจนเบื่อเมื่อตอนกลางคืน ปรากฎว่าถ่ายไปได้แปบเดียวแบตหมด !
ลืมชาร์จซะงั้น....

คำถามมีอยู่ว่า
1.ถ่ายยังไงให้เก่งขึ้นครับ
2. รบกวนวิจารณ์ภาพถ่ายผมด้วยครับ จะได้นำไปพัฒนา

และนี่คือภาพถ่ายทั้งหลายครับ....

งานอดิเรกสุดล้างผลาญ