SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #1  http://ppantip.com/topic/30720874
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #2  http://ppantip.com/topic/30730969
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #3  http://ppantip.com/topic/30748380
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #4  http://ppantip.com/topic/30751723
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #5  http://ppantip.com/topic/30756008
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #6  http://ppantip.com/topic/30760057
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #7  http://ppantip.com/topic/30767886

SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #8

(ความเดิม)
           ที่ที่อันตรายที่สุด คือ ที่ที่ปลอดภัยที่สุด ธันวาแอบพามีนากลับมาที่บ้านพักของกลุ่ม 12 เดือน เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครกลับมา
ธันวาพามีนามาที่ห้องของเขา ธันวาให้เธอนอนคว่ำที่เตียง
"รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน" ธันวาบอกก่อนจะรีบไปที่ห้องพยาบาลของกลุ่ม เขาหยิบทุกอย่างที่จำเป็นอย่างเร่งรีบ

"ทนหน่อยนะ" ธันวาบอกกับมีนาที่เริ่มอ่อนล้าลงเรื่อยๆ ธันวา ผ่าเอากระสุนออกมาให้เธอ มีนากัดฟันแน่นด้วยความเจ็บ
ธันวาเริ่มเย็บแผลจนเสร็จก่อนจะปิดแผลให้เธอ เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ แล้วอย่างนี้ เขาจะฆ่าเธอได้ลงหรือ

           มีนาหลับไปสักพักก่อนจะลืมตาฟื้นขึ้นมา ธันวากำลังนั่งมองเธออยู่ข้างๆ
"คุณเป็นไงบ้าง เจ็บมากมั้ย" น้ำเสียงของธันวาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน มีนาได้แต่มองหน้าเขาไม่ตอบ
"แสดงว่าคุณคงเจ็บมากสินะ" ธันวาอ่านอาการเธอออก
"ถ้าแบ่งความเจ็บปวดของคุณมาให้ผมได้ก็คงดี" ธันวาพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มซึม มีนารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ห่วงใยของเขา

มีนาพยายามลุกขึ้นนั่งพิงที่เตียง ธันวา เข้ามาช่วยประคอง
"คุณต้องฆ่าฉันไม่ใช่หรอ SPY1"
"คุณรู้"
"เพิ่งรู้" มีนาตอบ "ฉันไม่เคยกลัวตาย แต่ครั้งนี้ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ"
"เรื่องอะไร" ธันวา สงสัย
"พาฉันกลับ ฉันต้องกลับไปที่สายของบูรพา"
"ไม่ได้" ธันวาตอบอย่างไม่ต้องคิด
"งั้นคุณก็ฆ่าฉันเลย" มีนาไม่พูดเปล่า อาศัยมือที่ไวกว่าดึงปืนที่เหน็บอยู่ของธันวา ส่งไปให้เขา
"แค่ลั่นไก ไม่ใช่เรื่องยาก" มีนาบอกอย่างไม่กลัวตาย
"คุณทำแบบนี้ทำไม คุณเห็นเจ้านายคุณไม่กี่เดือน สำคัญกว่ากลุ่มของเราที่ร่วมฝึกกันมาทั้งชีวิตอย่างนั้นหรอ" ธันวาถามอย่างเหลืออด
"ฉันมีเหตุผลของฉัน" มีนาย้ำอย่างหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ
"คุณเลือกเอา SPY1 ว่าจะฆ่า หรือ จะปล่อยฉันไป"
           ทั้งสองต่างมองตากันเหมือนต้องการค้นหาคำตอบของอีกฝ่าย
"ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกอะไร" ธันวาถามเสียงสั่น
มีนาตัดสินใจพลิกด้ามปืนกลับมาถือไว้ เธอหันปลายกระบอกไปที่ ธันวา ตั้งท่าพร้อมเหนี่ยวไก
"ให้หัวหน้าคืนตำแหน่งให้ฉันสิ คุณก็จะรู้" มีนาตอบทั้งที่สวนทางกับความรู้สึก ยิ่งการกระทำของเธอ ทำให้อีกฝ่ายอดที่จะน้อยใจไม่ได้
"การลั่นไกของคุณคงเป็นเรื่องที่ง่ายมากสินะ" ธันวาประชด สายตาของทั้งคู่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดในใจ

"จะไม่มีใครกลับมาที่นี่ จนถึง 8 โมงเช้า และอย่างที่ผมเคยบอก ผมคงยังไม่เหมาะที่จะเป็น SPY1
แต่จากวันนี้
ผมคงต้องฝึกตัวเองให้มาก ทั้งด้าน ร่างกาย และ จิตใจ เพื่อในวันข้างหน้า ถ้าผมได้เจอคุณอีกครั้ง
ผมคงฆ่าคุณได้ อย่างไม่ลังเล"

ธันวาพูดอย่างจริงจัง ครั้งนี้เขาเลือกหัวใจมาก่อนหน้าที่ และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เขามองหน้าเธอก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไป
           มีนาลดปืนลง มือที่ถือปืนเริ่มสั่น เธอไม่อาจต้านทานน้ำตาให้ไหลได้ เธอรู้ดีว่า ธันวา รู้สึกอย่างไร เพราะถ้าเป็นเธอก็คงไม่ต่างกัน
มีนา เดินออกจากที่พักของกลุ่ม 12 เดือนตามทางลับ เธอเห็นมีรถจอด อยู่ 1 คันพร้อมกุญแจ
"ขอบคุณนะ ธันวา ถ้าวันหนึ่งฉันต้องตาย คนที่ฆ่าฉันได้ก็คือคุณ" มีนา พูดขึ้น เพราะเธอเชื่อว่า เขา อยู่แถวนี้
ธันวากำมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์ เขามองมีนาขับรถออกไป ด้วยความรู้สึก ละอาย ต่อหน้าที่ และ เสียใจ ที่รั้งเธอไว้ไม่ได้

           มีนา เห็น กลุ่มของพายัพ มาที่คอนโดของเธอ แต่เธอมองไม่เห็นกันยา มีนาเงยหน้ามองห้องของตัวเองอย่างหวั่นใจ
"ไปปลุกนายของพวกแกออกมาเดี่ยวนี้" กันยาออกคำสั่ง
           ลูกน้องของมีนาต่างมองหน้ากัน กลัวทั้ง กันยา และ หัวหน้าตน หนึ่งในลูกน้องมีนา ตัดสินใจเคาะประตูห้องนอนของมีนา
มีนา ที่เพิ่งปินมาถึงห้องของตัวเอง ถึงกับสะดุ้งตามเสียง เธอพยายามเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไวแต่เรี่ยวแรงของเธอช่างอ่อนล้าเต็มที
"ไม่เปิดใช่มั้ย ได้" กันยา ส่งซิกให้ลูกน้องพังประตู
แต่ มีนา เปิด ประตูออกมาเสียก่อน
"มาทำไมแต่เช้า อย่าบอกนะว่าคิดถึง" มีนาพูดขึ้นก่อน กันยา มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยการต่อสู้
"เมื่อคืนกลุ่ม 12 เดือนไปถล่มไนค์คลับ ของฉัน"
"แล้วไง" มีนาถามอย่างไม่แคร์
"แล้วไง อย่างงั่นหรอ" กันยาเห็นท่าทางของอีกฝ่ายก็โมโห เธอดันมีนาไปชนกับกำแพง ลูกน้องทั้ง 2 ฝ่ายต่างกรูเข้ามาอย่างพร้อมมีเรื่อง
มีนาได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บเพราะแผลที่โดนยิงไปกระแทรกเข้าอย่างจัง เธอภาวนา อย่าให้เลือดไหล ไม่งั้นความลับแตกแน่
"เธออย่าพลาดนะ มีนา ฉันนี่แหละที่จะเหยียบเธอซ้ำ" กันยาบอก อย่างอาฆาต เพราะเอาผิดกับอีกฝ่ายไม่ได้ กันยา สั่งลูกน้องกลับ
เพราะกำลังมีงานใหญ่รออยู่ เธอไม่อยากมีเรื่อง

            หัวหน้าเรียกกลุ่ม 12 เดือนเข้าประชุม เรื่องการบุกโจมตีสายพายัพ เพราะไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่ขนาดนี้
"อย่างนี้การประชุมใหญ่ของ ฮังหลง ต้องถูกเลื่อนออกไปแน่" หัวหน้าคาดการ
พฤจิกา ยอมรับผิดที่ทำงานพลาดในครั้งนี้
"อาการของ เมษา เป็นอย่างไรบ้าง พฤษ" หัวหน้าถาม
"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ต้องพักฟื้นอีกนาน" พฤษ ตอบรายงานผลการตรวจ
"ดี ถ้าอย่างนั้นเตรียมตัวให้พร้อมกับภารกิจครั้งต่อไป" หัวหน้าสั่งกำชับเหมือนทุกครั้ง
"ส่วน SPY1 เรื่องภารกิจจับตายมีนา ทางผู้ใหญ่ให้ยกเลิก"
ธันวาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ทั้งกลุ่มมองหน้ากันอย่างสงสัย แต่ครั้งนี้ ทุกคนหวังเหลือเกินว่าจะเป็น ข่าวดี
"ทางผู้ใหญ่ มอบหมายงานนี้ให้กลุ่ม ไอยรา ทำเรียบร้อยแล้ว" หัวหน้าบอกกับทุกคนก่อนที่จะเดินออกไป

"กลุ่มนักล่า" มกราพูดขึ้น
"กลุ่มนักฆ่าต่างหาก" กรกฏา ออกความคิดเห็น
"เราต้องช่วย" มิถุนา พูดขึ้น
สิงหา และ ธันวา มองหน้ากัน พวกเขาต่างดีใจในสิ่งที่ได้ยิน
"เราต้องช่วยเพื่อน" สิงหาบอกอย่างจริงจัง กลุ่ม 12 เดือนมองหน้าอย่างเห็นด้วย ธันวาเผลอยิ้มออกเมือได้เห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง

           ทางหน่วยบัญชาการของหน่วยงาน MIS ได้ข่าวเรื่องที่กบดานของฝ่ายบูรพา จาก การเคลื่อนไหวของฝ่ายพายัพ
หัวหน้าเรียกกลุ่ม 12 เดือนมาที่ห้องควบคุมแผนการครั้งนี้ทันที
"ไหนหัวหน้าให้กลุ่มไอรยาทำแล้วไม่ใช่หรอ หรือหัวหน้าเปลี่ยนใจ" ตุลา ออกความคิดเห็น ธันวาเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี

          เมื่อกลุ่มทั้ง 12 เดือนมาถึง หัวหน้าให้ทั้งหมดไปรวมอยู่ในห้องด้านหลังห้องควบคุม ที่เป็นกระจกใสทั้ง 4 ด้าน พร้อมกับล็อค
ประตูไว้อย่างแน่นหนา
"หัวหน้าทำแบบนี้ หมายความว่ายังไงครับ" ธันวาถามอย่างสงสัย
"เพื่อให้แน่ใจ ถ้ากลุ่ม ไอยรา พลาดภารกิจในครั้งนี้ ทางผู้ใหญ่จะได้รู้ว่า ไม่ได้เป็นเพราะ กลุ่ม 12 เดือน" หัวหน้าย้ำชัด
ก่อนจะไปดูการรายงานภารกิจครั้งนี้ที่ห้องควบคุม
"บ้าเอ้ย" สิงหาทุบประตูกระจก อย่างไม่พอใจ ธันวาเอง รู้สึกไม่มีแรงพอที่จะยืน เขาทรุดนั่งลงที่เก้าอี้
"ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ" ธันวาได้แต่คิดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา พร้อมกับตั้งใจฟัง ผลการเคลื่อนไหวต่างๆ ที่ดังเล็ดลอดเข้ามา อย่างระทึกใจ

          กลุ่มของทีม ไอยรา สั่งเคลียร์พื้นที่รอบนอกไว้เพราะต้องการป้องกันลูกหลงที่อาจเกิดขึ้น
มีนา ลงมาจาก เพนท์เฮาส์ ความเงียบในทุกความเคลื่อนไหว สัญชาตญาณบอกกับเธอว่ามันผิดปกติ
"เราจะออกกันด้านหลัง" มีนาสั่งลูกน้อง
          คชา หัวหน้ากลุ่มไอยรา เห็นว่า มีนา เปลี่ยนเส้นทาง ทำให้เขารู้ว่า อีกฝ่ายรู้ตัวแล้ว จึงสั่งกลุ่มของเขาเข้าโจมตีทันที
ลูกน้องยิงคุ้มกันเพื่อให้มีนาหนีหลบไปอีกทาง และตัวลูกน้องเองล่อให้กลุ่มของไอยราไปอีกด้าน มีนาขึ้นมาสังเกตุการที่ดาดฟ้าบนตึกสูง
เพื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้านล่าง
"ไม่เจอกันนานเลยนะ มีนา" คชา พูดขึ้น พร้อมหันปลายกระบอกที่หันมาทางมีนา พร้อมที่จะเหนี่ยวไกได้ทุกเมื่อ
"คชา" มีนา จำได้ หัวหน้ากลุ่มนักล่าไอยรา
"หลับตาซะ มีนา คุณจบแล้ว" คชา ขยับนิ้วเตรียมยิง
"ก็ยิงทั้งที่ลืมตานี่แหละ คชา ยิงเลย" มีนามองอย่างไม่กลัวและท้าทาย เธอเดินมาใกล้ๆ เขา
คชา กลืนน้ำลาย ก่อนตัดสินใจเหนี่ยวยิง มีนาอาศัยความไวและใกล้ แตะปลายกระบอกปืน ทำให้ปืนหลุดจากมือของอีกฝ่าย
ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายอยู่เหนือเขา เพราะเธอกำลังยิง คชา ด้วยปืนของเธอเอง
"กฏของผู้ล่าคือห้ามใจอ่อน" มีนาบอกกับคชา คชา มองมีนา ด้วยแววตานิ่ง เมื่อพลาดเขาก็พร้อมตายเป็นหน้าที่ของผู้นำที่มีนาเข้าใจได้ดี
"ปังงงงง" มีนาทำเสียง ก่อนจะกดซองลูกปืนให้ล่วงลงมา และโยนปืนทิ้งไป
คนที่ร่วมฝึกกันมา เข้าใจความหมายนี้ดีว่า ถึงมีโอกาสก็จะไม่คิดทำร้ายอีกฝ่ายไม่ว่าด้วยเหตุผลใด
"คุณก็กำลังใจอ่อน" คชาพูดขึ้น
"เปล่า ฉันแค่คิดว่า คงหน้าเสียดายแย่ ถ้าหน่วยงานต้องเสียคนมีฝีมือไป" มีนาบอกอย่างจริงจัง
ทั้งคู่มองตากันเพื่ออ่านใจของอีกฝ่าย
"ทุกคนต่างมีเหตุผล" มีนาบอกกับคชา
"แต่มันฟังไม่ขึ้น" คชาเถียง
"งั้นให้เข้าใจว่า หัวหน้าของทุกกลุ่ม ต่างมีเหตุผลไม่เหมือนกัน แต่ผลที่ได้นั้น มันเหมือนกัน" มีนา บอก คชา เพื่อสื่อความหมายบางอย่าง
คชา รับรู้ได้ถึงสิ่งที่มีนากำลังอธิบาย การเป็นหัวหน้าเหมือนกัน ทำให้เขาเข้าใจ เรื่องความรับผิดชอบต่อหน้าที่มันมีมากแค่ไหน
คชา ปล่อยให้ มีนาเดินจากไป ลูกน้องของ ไอยรา เริ่มตามมาสมทบกับ คชา ที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าคนเดียว
"เอายังไงต่อครับหัวหน้า" หนึ่งในลูกน้องถาม คชา
"กลับหน่วย" คชา บอก ก่อนจะรายงานผลว่าเขาทำงานพลาด

             "คำว่าภารกิจล้มเหลว" ถึงแม้จะไม่ดังมาก แต่กลุ่ม 12 เดือนเมื่อได้ยินแล้วก็แทบเก็บอารมณ์ดีใจไว้ไม่อยู่
ธันวา ส่งสายตาปราบเพื่อน โดยเฉพาะ สิงหา ที่ดูออกนอกหน้าเหลือเกิน
หัวหน้า เดินมาพร้อมกับคนเปิดประตูให้ กลุ่ม 12 เดือนออกมาจากห้อง
"หวังว่า SPY1 ที่มีอยู่จะเก่งเหมือนกับ SPY1 ที่เสียไปนะ" หัวหน้าบอกด้วยน้ำเสียงกึ่งประชด และตำหนิ
"ผมจะพยายามครับ" ธันวาตอบ เขากำลังหนักใจ เพราะคำว่า "หน้าที่" ทำให้เขาคิดเรื่องอื่นไม่ได้แล้วตอนนี้

           ฮังหลง ให้มีนามาช่วยงานร่วมกับฝ่ายประจิม พิภพ คือหัวหน้าหน่วยนี้ มีนารู้มาว่า พิภพ ต้องการจะเอาคืน กลุ่ม 12 เดือน
โดยมีสายพายัพของกันยาเป็นแนวร่วมด้วย
"เธอเองก็ไม่สนใจหรอ มีนา เธอก็เพิ่งโดยมาเหมือนกันนี่" พิภพ ถามหยั่งเชิง ถ้ามีนาปฏิเสธ คงไม่ดีแน่
"บอกมาแล้วกันว่าคุณจะให้ฉันทำอะไร"
"ดี มันต้องอย่างนี้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าไอ้คนที่ชื่อว่า สิงหา ผมจัดการเอง" พิภพบอก เพราะเขายังคงแค้นที่ถูก สิงหายิง
           ระหว่ารอการลงมือ พิภพ ให้มีนาดูแลเรื่อง สายการส่งของ ทั้ง ค้าอาวุธ และ ยาเสพติด ในพื้นที่ที่สายประจิมคุมอยู่
"ตอนนี้ก็เหลือแต่ฝ่าย อรดี สินะ" มีนาครุ่นคิดถึงอีกฝ่ายที่เธอยังไม่มีข้อมูล
"หัวหน้าเรียบร้อยแล้ว" หนึ่งในลูกน้องบอก หลังจากส่งของเสร็จแล้ว
"ดี" มีนาบอก ก่อนจะเดินออกมาดูพื้นที่ให้แน่ใจ เพื่อต้องการหาพิกัด ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับกลุ่มลูกน้องของเธอ