เรื่องของเรามันมีอยู่ว่า วันที่เรารับปริญญาแม่ไม่ไปงานเลย ไม่มีใครไปงาน ญาติๆติดงานอันนี้พอเข้าใจ เพราะทำงานออฟฟิศ แต่แม่ขายของมันสามารถหยุดได้
แต่ไม่หยุด ตอนแรกก็น้อยใจ พอหลังๆก็ทำใจได้แล้ว ไม่มาก็ไม่มา ค่อยกลับไปถ่ายรูปที่บ้านก็ได้

กลับบ้านจะถ่ายรูป กล้องใช้ฟิล์ม ก็ไม่ยอมถ่าย บอกเหตุผลว่าไม่มีฟิล์มจะถ่ายยังไง
เราก็เลยบอกงั้นโทไปบอกญาติอีกคนสิ เพิ่งรับเหมือนกัน แม่ของญาติบอกถ้ารับแล้วให้โทหาจะได้มาถ่ายรูป
แม่เราก็บอกว่าไม่เอา ให้เขาถ่ายก็ต้องเสียค่ารูป ค่าอะไรอีก ให้เราโทรไป
เราก็บอกว่า เราโทไม่ได้ ไม่มีเบอร์ กล้องไม่ต้องเสียตังเพราะมันเป็นกล้องดิจิตอล ก็บอกให้มาถ่าย
แกก็เลี่ยงบอกว่าไปงานรับปริญญาจนเบื่อแล้ว ไม่เห่อ คนอื่นเขาเห่อเลยถ่ายกัน
(เราก็คิดในใจ อ้าวคนอื่นเห่อเลยถ่าย ไม่เห่อแล้วถ่ายไม่ได้หรอ)

เราก็เลยน้อยใจ งานเราก็ไม่ไป พอจะกลับมาถ่ายที่บ้านก็ไม่ยอมให้ถ่าย ชุดครุยเราก็เช่ามา ไม่ใช่อยากจะถ่ายเมื่อไรก็ถ่ายได้
ตอนญาติรับปริญญาแล้วมาบ้านแม่ให้ซอง ถ่ายรูปด้วยเยอะแยะไปหมด แต่พอเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วรับปริญญาเสร็จเพื่อนมีงานเลี้ยงชวนไปด้วย เราก็เลยไป ญาติเพื่อน เพื่อนพ่อของเพื่อนมากันเต็มเลย แสดงความยินดี พอเราเห็นน้ำตาเราแทบไหลแหน่ะ ทำไมของเราไม่มีสักคน

แม่เราเป็นคนหัวโบราณ เราให้ทำนู่นนี่หน่อยก็กลัวเสียเงิน แต่แม่เองกลับยอมเสียเงินเรื่องอื่นได้สบายๆ
ขอเงินกินข้าวยังไม่ค่อยจะให้เลย ตอนเรียนก็อ้างว่ามีเงินกยศ.อยู่แล้วก็ใช้ไปสิ ซึ่งมันไม่พออยู่แล้วเงินสองพันแต่อยู่ทั้งเดือน ไหนจะค่ากิน ค่าชีท ค่าสัพเพเหระ ตอนเรียนจบก็อ้างบอกทำงานแล้วก็ใช้เงินตัวเองไปสิ
ก็ไม่รู้จะทำยังไง ยังโชคดีที่แม่เพื่อนยื่นมือมาช่วยเหลือบ่อยๆ ตั้งแต่เรียน จนถึงตอนนี้

เราน้อยใจที่บ้านมากเลย ญาติมาอยากได้อะไรหาให้หมด แต่พอเราขอบ้างกลับไม่ให้ บอกไม่มี เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว
ถ้าเปนเพื่อนๆจะคิดยังไง ช่วยแชร์ความคิดเห็นกันหน่อย ตอนนี้ก็น้อยใจมากก พิมพ์ไปปาดน้าตาไป