วันนี้ออกปั่นตามปกติ เส้นทางที่ปั่นแถวบ้านเป็นถนนในซอย(วัดม่วง)

หลังจากยืดพอได้ที่แล้วเริ่มทำความเร็ว ปั่นมาถึงประมาณกลางซอยได้ยินเสียงเอี๊ยดดด!!!!จากข้างหลัง

จากนั้นไม่ถึงวินาที กระบะคันเบ้อเริ่มหักซ้ายมาปาดหน้า(ผมปั่นชิดซ้ายอยู่แล้วครับ) งานงอกครับ

กำเบรคหลังมิดเบรคหน้าลืมกำ หลังปัดล้อตายล้อหลังไปโดนฟุตบาท เดชะบุญไม่กลิ้งคนมอง

ความตกใจหายไปความโมโหเข้าครอบงำ หลังจากหลุดพ้นจากการวัดพื้น มองไปที่กระบะคันที่ปาด

ในใจไม่ต้องถามคำสบถสารพัด ถ้าเเป็นกรณีแบบนี้ที่เคยเจอเค้าก็เร่งหนีไปเลย แต่!!! คันนี้มาแปลก

เค้าค่อยๆจอดแอบซ้าย แล้วลงมาจากรถในใจคิดเอาแล้วโว้ยโดนใครเค้าสั่งเก็บรึเปล่า เดินตรงมาหา

ดูท่าอายุไม่น่าเกิน40 โมโหอยู่ลงมาแบบนี้เอาไงเอากัน!!!

"เป็นอะไรรึเปล่าครับพี่ผมขอโทษครับ ผมโดนแซงเบียดขวามาผมตกใจเลยหักหลบ" นี่คือประโยคที่เค้าพูด

พร้อมการยกมือไหว้ เรียบร้อยสิผมอารมณ์ดับวูบ รู้สึกดีจนประหม่าได้แต่ยิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นไร

เค้าก็ยังถามผมว่ามีอะไรเสียหายมั้ย ผมก็บอกว่าไม่มีทั้งๆที่ยังไม่ได้ดู(ก็รู้อยู่ว่าแค่ยางปัดไปโดนฟุตบาท)

ขอโทษผมอีกสองสามครั้งแล้วเราก็แยกย้าย ผมปั่นต่อในหัวคิดแต่เรื่องนี้ ในชีวิตจะได้เจอคนที่รับผิดชอบแบบนี้

ได้อีกสักกี่หนนะ ตอนนี้นั่งคิดยังชื่นใจจริงๆ