ตอนนี้กำลังสับสนอยู่ครับ อยากให้เพื่อนๆช่วยแนะนำ(ขอแบบมีเหตุผล อย่าต่อว่าซ้ำเติมกันเลยครับ สิ่งที่ผมเล่าจะพยายามเป็นกลางที่สุด)
คือผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาเหมือนทุกคน มีความฝันที่จะมีคนที่รัก มีครอบครัวที่อบอุ่น มีฐานะการงานที่มั่นคง ผมจะเล่าประวัติความรักของผมตั้งแต่แรกเลย มีแฟนครั้งแรกตอนอายุยี่สิบกว่าๆ รักกันมาก รู้สึกว่าใช่เลย แต่ด้วยเหตุจำเป็นบางอย่าง เราจำต้องจากกัน(ด้วยความเข้าใจ) ต่อมาอีกปีกว่าๆ ผมได้เจอกับภรรยาของผม เราคบกันได้3-4ปี ระหว่างนั้นเริ่มมีการทะเลาะกันบ้าง ตอนที่จะแต่งก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน บอกตัวเองว่าแต่งกันแล้วคงจะปรับตัวได้เอง อีกอย่างก็ซึ้งใจที่เขายอมเลือกเราทั้งๆที่ครอบครัวเขาไม่เห็นด้วย(เธอเป็นคนต่างชาติ) แล้วเราก็มีลูกด้วยกัน1คน เราแต่งงานกันมาได้8ปีแล้วครับ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมกลับไปคิดถึงแต่แฟนคนแรกตลอดเวลา(เขาก็มีครอบครัวแล้ว) เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าเรารักภรรยามั้ย บอกไม่ถูกครับ มันเหมือนเป็นความห่วงใยและรับผิดชอบในฐานะสามีและพ่อ รักมั้ย...ไม่ทราบใจตัวเองจริงๆ ต่อมาเราเริ่มมีปัญหาครอบครัวกัน ก็เรื่องทั่วๆไป แต่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลย เคยนั่งถามตัวเองเหมือนกันว่า...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมยังจะแต่งงานกะเขามั้ย คำตอบคือ ถ้าเลือกได้จะไม่แต่ง...แต่อยากได้ลูกคนนี้ เพราะรักลูกมาก ลูกเป็นอะไรที่เหมือนกับผมตอนเด็กๆเลย(เขียนถึงตรงนี้น้ำตาจะไหล/เรื่องลูกผมจะดูแลอย่างเต็มที่ ไม่มีวันทอดทิ้ง) เราเคยพยายามคุยกันแล้ว แต่ความพยายามก็ไร้ผล(ความผิดทั้งสองฝ่าย) คิดๆแล้วน่าจะมาจากอายุที่ต่างกันมาก(10ปี) ภูมิหลังที่แตกต่างกัน บุคลิกที่แตกต่างกัน(เธอเป็นคนชอบเข้าสังคม ส่วนผมชอบสันโดด) และIQที่ต่างกัน(ผมชอบมองว่าภรรยาไม่ฉลาด อาจเป็นเพราะทัศนคติที่ต่างกันมาก) มีอยู่ครั้งหนึ่งเราเปิดใจคุยกันว่าจะหย่ากัน แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุป / ด้วยความเห็นแก่ตัว ผมเริ่มเปิดโอกาศให้ตัวเองได้รู้จักคนใหม่ๆ ทั้งที่เรื่องของเรายังไม่สิ้นสุด ต่อมาผมได้พบผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยกัน เธอก็ทราบสถานะของผม เพราะตอนคุยกันครั้งแรก ผมเพียงแต่อยากหาคนคุยด้วยเท่านั้นเลยบอกความจริงทุกอย่างโดยไม่ได้ปิดบัง เราแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน เธอก็อายุพอสมควร เคยผิดหวังในรักมาแล้ว ต่อมาความสัมพันธ์เริ่มเกินเลยเป็นความผูกพัน เคยพยายามจะเลิกคุยกันหลายครั้ง แต่ก็ทนความคิดถึงไม่ไหว(ไม่มีเรื่องsexเข้ามาเกี่ยวข้อง) ตอนนี้กำลังทุกข์ใจ จะทำยังไงดี พยายามหาอ่านกระทู้จากคนที่มีประสบการณ์เช่นนี้ ตอนนี้ในใจมีความคิดอยู่3อย่างที่ต่อสู้กันอยู่คือ
1.ยอมตัดใจจากคนใหม่แล้วอดทนเพื่อครอบครัว...ไม่แน่ใจเลยว่าจะทำได้
2.ยอมเป็นคนผิดเพื่อความสุขช่วงที่เหลือของชีวิต...รู้สึกผิด ไม่รู้จะเอ่ยยังไง
3.ยังไม่ต้องทำอะไร ซื้อเวลาไปสักพัก เพื่อให้แน่ใจในหลายๆอย่าง...แล้วจะยิ่งเลวร้ายลงมั้ย
ปล.ตอนนี้ภรรยาผมคงรู้สึกแล้ว เธอเลือกใช้วิธีอยู่เฉยๆ ไม่พูดไม่ถาม
ช่วยให้คำแนะนำที่ดีให้ผมด้วยครับ โปรดอย่าซ้ำเติมอีกเลย แค่นี้ก็เป็นทุกข์มากแล้วครับ
ผมกำลังนอกใจภรรยา
คือผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาเหมือนทุกคน มีความฝันที่จะมีคนที่รัก มีครอบครัวที่อบอุ่น มีฐานะการงานที่มั่นคง ผมจะเล่าประวัติความรักของผมตั้งแต่แรกเลย มีแฟนครั้งแรกตอนอายุยี่สิบกว่าๆ รักกันมาก รู้สึกว่าใช่เลย แต่ด้วยเหตุจำเป็นบางอย่าง เราจำต้องจากกัน(ด้วยความเข้าใจ) ต่อมาอีกปีกว่าๆ ผมได้เจอกับภรรยาของผม เราคบกันได้3-4ปี ระหว่างนั้นเริ่มมีการทะเลาะกันบ้าง ตอนที่จะแต่งก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน บอกตัวเองว่าแต่งกันแล้วคงจะปรับตัวได้เอง อีกอย่างก็ซึ้งใจที่เขายอมเลือกเราทั้งๆที่ครอบครัวเขาไม่เห็นด้วย(เธอเป็นคนต่างชาติ) แล้วเราก็มีลูกด้วยกัน1คน เราแต่งงานกันมาได้8ปีแล้วครับ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมกลับไปคิดถึงแต่แฟนคนแรกตลอดเวลา(เขาก็มีครอบครัวแล้ว) เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าเรารักภรรยามั้ย บอกไม่ถูกครับ มันเหมือนเป็นความห่วงใยและรับผิดชอบในฐานะสามีและพ่อ รักมั้ย...ไม่ทราบใจตัวเองจริงๆ ต่อมาเราเริ่มมีปัญหาครอบครัวกัน ก็เรื่องทั่วๆไป แต่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลย เคยนั่งถามตัวเองเหมือนกันว่า...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมยังจะแต่งงานกะเขามั้ย คำตอบคือ ถ้าเลือกได้จะไม่แต่ง...แต่อยากได้ลูกคนนี้ เพราะรักลูกมาก ลูกเป็นอะไรที่เหมือนกับผมตอนเด็กๆเลย(เขียนถึงตรงนี้น้ำตาจะไหล/เรื่องลูกผมจะดูแลอย่างเต็มที่ ไม่มีวันทอดทิ้ง) เราเคยพยายามคุยกันแล้ว แต่ความพยายามก็ไร้ผล(ความผิดทั้งสองฝ่าย) คิดๆแล้วน่าจะมาจากอายุที่ต่างกันมาก(10ปี) ภูมิหลังที่แตกต่างกัน บุคลิกที่แตกต่างกัน(เธอเป็นคนชอบเข้าสังคม ส่วนผมชอบสันโดด) และIQที่ต่างกัน(ผมชอบมองว่าภรรยาไม่ฉลาด อาจเป็นเพราะทัศนคติที่ต่างกันมาก) มีอยู่ครั้งหนึ่งเราเปิดใจคุยกันว่าจะหย่ากัน แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุป / ด้วยความเห็นแก่ตัว ผมเริ่มเปิดโอกาศให้ตัวเองได้รู้จักคนใหม่ๆ ทั้งที่เรื่องของเรายังไม่สิ้นสุด ต่อมาผมได้พบผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยกัน เธอก็ทราบสถานะของผม เพราะตอนคุยกันครั้งแรก ผมเพียงแต่อยากหาคนคุยด้วยเท่านั้นเลยบอกความจริงทุกอย่างโดยไม่ได้ปิดบัง เราแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน เธอก็อายุพอสมควร เคยผิดหวังในรักมาแล้ว ต่อมาความสัมพันธ์เริ่มเกินเลยเป็นความผูกพัน เคยพยายามจะเลิกคุยกันหลายครั้ง แต่ก็ทนความคิดถึงไม่ไหว(ไม่มีเรื่องsexเข้ามาเกี่ยวข้อง) ตอนนี้กำลังทุกข์ใจ จะทำยังไงดี พยายามหาอ่านกระทู้จากคนที่มีประสบการณ์เช่นนี้ ตอนนี้ในใจมีความคิดอยู่3อย่างที่ต่อสู้กันอยู่คือ
1.ยอมตัดใจจากคนใหม่แล้วอดทนเพื่อครอบครัว...ไม่แน่ใจเลยว่าจะทำได้
2.ยอมเป็นคนผิดเพื่อความสุขช่วงที่เหลือของชีวิต...รู้สึกผิด ไม่รู้จะเอ่ยยังไง
3.ยังไม่ต้องทำอะไร ซื้อเวลาไปสักพัก เพื่อให้แน่ใจในหลายๆอย่าง...แล้วจะยิ่งเลวร้ายลงมั้ย
ปล.ตอนนี้ภรรยาผมคงรู้สึกแล้ว เธอเลือกใช้วิธีอยู่เฉยๆ ไม่พูดไม่ถาม
ช่วยให้คำแนะนำที่ดีให้ผมด้วยครับ โปรดอย่าซ้ำเติมอีกเลย แค่นี้ก็เป็นทุกข์มากแล้วครับ