ยอมรับว่าถ้าอ่านแบบไม่คิดมากเรื่องเหยี่ยวมารฯก็พออ่านได้ เพียงแต่เป็นเพราะเคยอ่านผลงานที่ดีกว่านี้ของหวงอี้ที่เขียนแนวเดียวกัน ตัวละครมีบุคลิกและพฤติกรรมซ้ำรอยกันชนิดยกชุดไม่ใช่แค่บางตัว ผมจึงเกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าได้อ่านเรื่องนี้มาก่อนแล้ว เลยเกิดอาการเสียดายเงินครับ

ถ้าหวงอี้เขียนนิยายเรื่องนี้ด้วยโครงเรื่องและแนวทางที่แตกต่างจากนี้ ต่อให้ประเมินว่าฝีมือตกลงไปบ้างก็ไม่เสียดายเงินครับ นิยายของกิมย้งที่มีเรื่องดีและด้อยปนกันเมื่อเทียบกับมาตรฐานของท่านเอง แต่ทั้งท่านไม่เขียนเรื่องซ้ำแนวเดิมเลย

นิยายของโกวเล้งที่แม้บางเรื่องจะชัดเจนว่าลอกโครงเรื่องของนิยายตะวันตกแต่ทั้งที่เป็นต้นฉบับของตนเองและลอกเลียนก็ไม่ซ้ำแนวเรื่องกับไม่ซ้ำบุคลิกจนน่าเกลียด ตัวละครโดดเดี่ยวไร้น้ำใจเช่นเจ่กเตี่ยมอั้งอาจจะดูคล้ายไซมึ้งชวยเสาะก็เพียงบางด้าน แต่สภาพแวดล้อมและปฏิกิริยาต่อสถานการณ์ไม่เหมือนกันเลย

อุนสุยอันก็เช่นกัน แนวนิยายอาจจะดูซ้ำเรื่องเน้นความกดดันคล้ายๆกันบ้าง แต่การสร้างอารมณ์ของตัวละครของเขายอดเยี่ยมมากแทบจะหาซ้ำกันจนสับสนไม่มีเลย

ที่สำคัญนิยายของหวงอี้เอาเปรียบคนอื่นๆตรงที่ใช้บุคคลในประวัติศาสตร์ที่คนจำนวนมากคุ้นเคยมาใช้มากมาย ซึ่งถือว่าเป็นการผ่อนแรงได้มากอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังสร้างตัวละครกลุ่มของเขาเองซ้ำไปซ้ำมาในหลายเรื่อง คนที่จะเขียนนิยาย scale ใหญ่ต้องทำลายขีดจำกัดเดิมของตนให้ได้ดีกว่านี้ครับ

ไม่ได้จงเกลียดจงชังหวงอี้นะครับ แต่เมื่อดูราคาที่จะต้องลงทุนกับนิยายเรื่องนี้แล้วผมคิดมากเหมือนกัน