เรื่องพระยูไลเอาชนะหงอคงได้ ข้อนี้น่าจะเป็นปริศนาธรรมในไซอิ๋ว ว่า ไม่ใช่เพราะพระยูไลมีอำนาจมากกว่าหงอคง  แต่เพราะบุคคลผู้ที่ต่อกรด้วย (เช่นหงอคง) ที่อหังการเชื่อมั่นในกำลังของตนเอง นั้น ที่จริงแล้วไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย เพราะยังคงควบคุมความอหังการของตนเองไม่ได้ หรือก็คือ ที่แท้บุคคลที่เชื่อมั่นในพลังของตนเองนั้น ก็ยังคงอยู่ใต้อำนาจของกิเลสตัวมานะนั่นเอง

พระยูไล (หรือ พระตถาคตเจ้า) จึงทรงทำให้หงอคงเห็นว่า ที่หงอคงเชื่อว่าตนเองสามารถตีลังกาได้สี่หมื่นแปดพันลี้นั้น  ก็ยังไม่อาจจะหนีพ้นจากอำนาจกิเลสของตนเองได้เลย ต่างจากพระยูไลที่ทรงหลุดพ้นจากกิเลสแล้ว มองเห็นกิเลสเป็นเพียงของเล็กน้อยในฝ่ามือที่ชนะมาได้แล้วเมื่อคราวตรัสรู้  จะประสาใดกับลิงโง่ที่ควบคุมไม่ได้แม้แต่ความอหังการเล่า...  ดังนั้น ลงไปอยู่ในเขาห้านิ้ว สำนึกในมานะของตนซะเถอะ !

ถ้าถามว่า ซุปเปอร์แมนร่างทองจะสู้กับพระยูไลได้ไหม ก็ต้องถามว่า ซุปเปอร์แมนหลุดพ้นจากกิเลสหรือยัง  ถ้ายัง ก็ไม่ต่างอะไรกับหงอคงนั่นแหละ แม้มีพลังมากแค่ไหน สุดท้ายก็อยู่แค่ใต้อำนาจกิเลสตนเอง แล้วถ้าซุปเปอร์แมนอหังการขึ้นไปอาละวาดสวรรค์ ก็อาจจะเจอขังด้วยเขาห้านิ้วเหมือนหงอคง  แล้วก็รอให้พระถังซำจั๋งรุ่นต่อไปมาปลดผนึกให้ไปอัญเชิญพระไตรปิฎกด้วยกันก็ได้ XD

เรื่องอาจจะเป็นแบบนี้

--------------

(พระยูไล) "ซุปเปอร์แมน ถ้าเจ้ามีพลังมากมายจริงล่ะก็ เจ้าก็ลองเหาะหนีไปจากหัตถ์ของตถาคตดูสิ แล้วตถาคตจะยอมยกให้เจ้าเป็นจ้าวแห่งจักรวาลเลย และจะยอมเป็นศิษย์ของเจ้าด้วย"

(ซุปเปอร์แมน)"กระจอกน่าไอ้หัวตุ่มสิว ขนาดเหาะวนรอบโลกจนย้อนเวลาได้ข้ายังทำมาแล้ว แค่หนีออกไปจากฝ่ามือแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้"

ซุปเปอร์แมนมั่นใจว่าพลังของตนเองที่เหนือกว่า ดร.แมนฮัตตัน และมีพลังความเร็วที่สุดยอดขนาดทะลุมิติไปพบพระเจ้าได้ แค่หนีไปจากฝ่ามือของบุรุษห่มเหลืองผู้นี้ จะเป็นเรื่องยากแค่ไหน  แล้วก็เริ่มกระโดดขึ้นจากหัตถ์ของพระยูไล เหาะไปเรื่อยๆ จนผ่านดวงดาวต่างๆ พ้นกาแล๊กซี่ทางช้างเผือก พ้นกาแล๊กซี่แอนโดรมีด้า พ้นทุกห้วงกาแล๊กซี่และทุกมิติเวลา  ไปจนถึงที่ๆ หนึ่ง เห็นเสาห้าต้นตั้งอยู่

"สงสัยนี่คงจะเป็นสุดขอบจักรวาลแล้วล่ะมั้ง เอาล่ะ... ต้องทำสัญลักษณ์ไว้ซักหน่อย"    แล้วซุปเปอร์แมนก็ได้ใช้ตาวิเศษของตนเองยิงลำแสงไปที่หัวเสาต้นหนึ่ง เพื่อสลักเป็นอักษรว่า "ซุปเปอร์แมนได้มาถึงที่นี่แล้ว นะครัฟ แหม่" พร้อมกับถอดผ้าคลุมของตนเองแล้วผูกต้นเสาเอาไว้เป็นหลักฐาน แล้วจึงเหาะกลับมาที่หัตถ์ของพระยูไลอีกครั้ง

"เฮ้ย ไอ้หัวก้นหอย ข้าได้พ้นจากมือของเจ้าไปถึงสุดขอบจักรวาลแล้วนะ จะยอมกราบเป็นศิษย์ข้าได้รึยังล่ะ ไอ้ลูกเต่าเอ๊ย!"

(พระยูไล)  "ซุปเปอร์แมน อย่าเพิ่งยินดีไปนัก  เจ้ายังไม่ได้พ้นไปจากหัตถ์ของตถาคตเลยนะ

"พูดบ้าๆ ก็ข้าไปถึงสุดขอบจักรวาลแล้ว แถมยังสลักหัวเสาที่ตั้งอยู่ขอบจักรวาลเป็นสัญลักษณ์ไว้ด้วย ไม่เชื่อไปดูด้วยกันก็ได้"

(พระยูไล) งั้นหรือ...ถ้างั้นเจ้าลองหันหลังไปดูซิว่า หัวเสาที่เจ้าสลักเอาไว้น่ะ เป็นอย่างนิ้วของข้าหรือเปล่า

ซุปเปอร์แมนหันหลังไปดู ก็พบนิ้วชี้ของพระยูไลซึ่งงอนิ้วชี้อยู่ ที่พระนขา (เล็บ) มีคำว่า "ซุปเปอร์แมนได้มาถึงที่นี่แล้ว นะครัฟ แหม่" พร้อมกับผ้าคลุมที่ผูกไว้ที่เสา ที่ตอนนี้กลายเป็นเพียงเศษผ้าเล็กๆ ผูกนิ้วชี้ของพระยูไลเท่านั้น

"บะ.. บ้าชัดๆ ! แกต้องเล่นกลอะไรซักอย่างแน่ๆ ก็ข้าหนีไปจนสุดขอบจักรวาลแล้วจริงๆ นี่หว่า ยอมรับไม่ได้เว้ย! "

พระยูไลหรี่พระเนตรลงนิดหนึ่ง ตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบแต่น่าเกรงขามว่า "ซุปเปอร์แมนเอ๋ย.. เจ้าอาจจะถือว่าตนเองมีพลังมากมาย จริงอยู่ แม้ตถาคตอาจจะใช้ฤทธิ์สู้กับเจ้าก็อาจจะเสมอหรือแพ้เจ้าก็ได้  แต่แท้จริงแล้ว เจ้าไม่รู้เลยว่ากำลังที่เจ้ามีมากมายนั้น สุดท้ายก็ยังอยู่ใต้อำนาจของกิเลสในใจเจ้านั่นเอง... เจ้าไม่ได้ยิ่งใหญ่หรือมีกำลังมากมายไปกว่าใครหรอก ที่แท้เจ้าแพ้ตัวเจ้าเองตั้งแต่แรกแล้ว"

"อย่ามาเทศนานะโว้ย ! ดีล่ะ ถ้างั้นมาลองประลองกันอีกซักรอบก็ได้"

"ไม่จำเป็นแล้ว....."  เพียงขาดพระวจนะ  พระหัตถ์ขวาของพระยูไลก็พลิก แล้วเหมือนกับมีกำลังมหาศาลโถมลงมาที่ตัวของซุปเปอร์แมนให้ถูกกดทับลงที่พื้น   แม้ตนเองจะมีกำลังถึงขั้นเคลื่อนโลก เคลื่อนพระจันทร์ได้ บัดนี้ กลับมีกำลังไม่ต่างจากเด็กทารก

"อะ.. อะไรกันวะเนี่ย ขยับ ม..."  ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสาศิลายักษ์พุ่งขึ้นจากพื้นดินห้าต้น และขยายใหญ่ขึ้นจนบีบรัดและตรึงตัวของซุปเปอร์แมนไว้จนขยับไม่ได้ โผล่มาเพียงแค่ศีรษะเล็กน้อยเท่านั้น..

พระยูไลได้ตรัสด้วยสุรเสียงเรียบเฉยว่า "ซุปเปอร์แมนเอ๋ย.. ได้ยินว่าร่างทองของเจ้า ทำให้เจ้ามีอายุยืนยาวมาก อาจอยู่ได้เป็นหลายหมื่นปี ถ้าอย่างนั้นเพียงเวลาไม่กี่ร้อยปีก็คงไม่ทำให้เจ้าสะเทือนสินะ  งั้นเจ้าก็ลองทนอยู่ในเขาเบญจคีรีไปซัก ๕๐๐ ปีเถอะ แล้วต่อไปจะมีสมณะรูปหนึ่งเดินทางมาปลดปล่อยเจ้าออกไป"  ตรัสจบ พระยูไลพร้อมพระอรหันต์ตสาวก ก็เหิรฟ้าหายลับไป

"ดะ.. เดี๋ยวก่อน ไอ้หัวโล้น.. ไอ้หัวก้นหอย ไอ้หัวตุ่มสิว กลับมาก่อน ข้าสำนึกผิดแล้วววว พ... พระยูไล  พระพุทธองค์ ข้าสำนึกผิดแล้ววว ปล่อยข้าออกไปที.....!!!"

(โปรดติดตามตอนต่อไป..... มีด้วยเรอะ?)