อักษรตระกูลพราหฺมี นี้ใช้แพร่หลายในอินเดีย ใช้เขียนภาษาฮินดี เบงกาลี ทมิฬ ปัญจาบ ภาษาเนปาล ภาษาทิเบต และภาษาต่างๆมากมายในอินเดีย มีรูปแบบที่หลากหลาย
อักษรในอุษาคเนย์ ล้วนมีต้นแบบมาจากอักษรตระกูลนี้ทั้งสิ้น ผ่านการดัดแปลง ให้เข้ากับภาษาของตน
ไม่ว่าจะอักษรมอญ อักษรเขมร อักษรจาม อักษรชวา อักษรของภาษาตระกูลไท อักษรพม่า อักษรบายบายินที่ใช้เขียนภาษาตากาล็อก อักษรโบราณในฟิลิปปินส์หลายๆแบบ
ดินแดนที่รับอารยธรรมอินเดียมา ทั้งส่วนคาบสมุทร และส่วนหมู่เกาะ ที่มีการติดต่อกันล้วนนำอักษรจากอินเดียมาดัดแปลงออกแบบและปรับใช้กับภาษาของตน
จะมีก็ชนเผ่าชาวเขา หรือชาวเกาะ ที่อยู่ตอนใน มีอารยธรรมระดับหมู่บ้าน หรือเร่ร่อน ยังไม่มีการสร้างเมือง
หรือเวียดนามที่รับวัฒนธรรมจากจีนเป็นหลัก

แต่ทำชนชาติมลายู ทั้งที่อยู่ส่วนคาบสมุทร และส่วนหมู่เกาะ มีการติดต่อค้าขายกับชาติอื่นๆ มีอารยธรรมสูงพอที่จะมีเมืองมีระบบการปกครอง เป็นรัฐต่างๆ
ทั้งในแหลมมลายู เกาะสุมาตรา เกาะบอร์เนียว
แต่ทำไมถึงไม่มีการประดิษฐ์อักษรขึ้นใช้บ้าง ทำไมเพิ่งมามีอักษรตอนวัฒนธรรมอาหรับอิสลามเข้ามา และรับอักษรอาหรับมาใช้
ก่อนหน้านั้น ภาษามลายูใช้อักษรอะไรในการเขียน
แล้วทำไมภาษานี้จึงกลายเป็นภาษากลางของอินโดนีเซียและหมู่เกาะได้ ทั้งๆที่ ประชากรของอินโดนีเซีย กว่าครึ่งอยู่บนเกาะชวา เมืองหลวงก็อยู่บนเกาะชวา
ประชากรเกือบครึ่งก็ใช้ภาษาชวา ภาษาชวามีอักษรขิงตนเอง  เป็นภาษาของอาณาจักรศรีวิชยา เหตุใดจึงไม่ได้เป็นภาษาราชการล่ะ