เราเป็นคนอีสาน แฟนเราเป็นคนใต้ เมื่อก่อนเราทั้งคู่ทำงานที่ กทม. ค่ะ เคยแพลนๆเอาไว้ว่าจะไปอยู่ด้วยกันที่บ้านแฟน ปีนี้อะไรๆลงตัว เราก็เลยตัดสินใจลาออกจากงานประจำที่ทำมาอยู่ที่บ้านแฟน ไม่ได้จัดงานแต่งงาน แต่จดทะเบียนสมรสกัน (เราอยู่ด้วยกันที่ กทม. มาสามปีแล้วค่ะ ทางบ้านเราไม่รู้ แต่ทางบ้านแฟนรู้ แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไร) ส่วนพ่อกับแม่เราตอนแรกพอรู้เรื่องว่าเราจะไปอยู่กับแฟนเค้าก็ไม่ยอม เค้าพยายามห้ามแต่ห้ามยังไงเราก็ไม่ฟัง ในที่สุดเราก็มาอยู่กับแฟนจนได้ เดือนๆแรกที่มาอยู่ก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับสังคม วัฒนธรรมที่นี่ รู้สึกอึดอัดแต่ไม่กล้าบอกแฟนกลัวเค้าเสียใจ พอมาอยู่นี่ก็เริ่มทำงานที่ใหม่ไปด้วยแต่ทำได้สองเดือนเราก็ลาออกเนื่องจากเรามีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน(ระดับสูงกว่า) เราหยุดงานไปครึ่งเดือนวันๆเอาแต่อยู่ในห้อง ไม่อยากเจอใคร รู้สึกเหงามาก คิดถึงชีวิตตอนที่อยู่กรุงเทพ คิดถึงบ้าน ช่วงนั้นพ่อแม่เราก็โทรมาหาบ่อยบอกว่า "กลับบ้านเถอะลูก" เราฟังไปน้ำตาก็ไหล มาอยู่ต่างถิ่นไกลบ้าน เหมือนคนหัวเดียวกระเทียมลีบ ในใจอยากจะกลับบ้านแต่ก็กลัวแฟนเสียใจ ถ้าเรากลับบ้านเราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกบ้านเราไกลกันมาก อีกอย่างแฟนเราก็ไม่ชอบแม่เรา เคยชวนแฟนไปอยู่บ้านเราเค้าก็ไม่ไป ชวนกลับไปทำที่ กทม. เค้าก็ไม่ไปแล้ว เราก็เลยตัดสินใจหางานใหม่อีกรอบคราวนี้หนักกว่าเดิมอีกเราทำได้วันเดียวเราก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราเหมือนเป็นตัวประหลาด ไม่เข้าพวก ที่ทำงานใหม่ก็ไม่ค่อยต้อนรับเรา อีกอย่างสุขภาพเราก็ไม่ค่อยแข็งแรงพอเจอเชื้อโรคหน่อย พักผ่อนไม่เป็นเวลาเราก็ป่วยแล้ว (ทำงานใน รพ.) เราก็เลยลาออกแล้วตัดสินใจจะกลับบ้าน พอแฟนเรารู้เรื่องเค้าก็โกรธเรา ไม่คุยกับเรา บอกว่าเราทิ้งเค้า ตอนนี้เราทุกข์ใจมาก ปรึกษาใครไม่ได้เลย ถ้าให้เราอยู่ต่อไปเราก็ไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร เงินก็ต้องใช้ มีรายจ่ายมากมาย สุดท้ายเราก็คงต้องเลิกกับแฟน แถมตกงานอีก หมดหวัง ท้อแท้จังเลยค่ะ แต่ก็ยังดีใจที่พ่อกับแม่อ้าแขนรับลูกกลับบ้านเสมอ