เหล่าอธรรม นั่งเมือง เรืองอำนาจ         

          ขึ้นเหยียบปราชญ์ ทาบดิน ซ้ำหมิ่นหยาม

          อวดผยอง  คะนองปาก  ถากระราน    

          จ้องล้างผลาญ  ลาญราชย์  ชาติของเรา


          โง่งมงาย หิวกระหาย ละม้ายเปรต        

          ซ่องสุมเสพ เศษทาน กรานกราบเขลา

          กระเดือกเคี้ยว  มูมมาม  ตะกลามเอา  

          ชาติอับเฉา เท่าใด ไม่นำพา


          ทรพี ชั่วช้า ยังหน้ารื่น                        

          ธ กล้ำกลืน  มารเปรมปลื้ม  ชื่นหนักหนา  

          ลืมกำเนิด  เกิดก่อ  พ่อมารดา             

          ตีนโตกว่า  หอยฝา  ท้าพ่อมัน


          อกตัญ  ญุตา  พามืดดับ                    

          หลงสนับ  สนุนมาร  พล่ามหลอกฝัน

          ลืมหมดสิ้น  แผ่นดินนี้  ที่เหยียบกัน      

          ไทยรวมมั่น  ตั้งเป็นไทย  ใครนำพา


          ทรงเหนื่อยยาก  หาบเข็ญ  ลำเค็ญยิ่ง      

          ไม่ยอมนิ่ง  นอนใจ  ด้นไปหา

          หวังทวยราษฎร์  อาบสุข  ทุกทิวา         

          กลับแทนค่า  พระคุณล้น  ล้มสถาบัน


          ข้าวหนึ่งคำ  ขย้ำคลุก  ซุกให้หมา         

          ได้พึ่งพา  ต่อชีวา  ไม่อาสัญ

          หมายังซึ้ง  ถึงคุณค่า  เป็นข้าพลัน         

          รับใช้ท่าน  กระทั่งตาย  ไม่อายใคร


          แต่นี่คน  ไยจงเกลียด  ไม่เทียบหมา        

          ไม่แทนค่า  ด้วยจงรัก  กลับผลักไส

          หลงอามิส  คิดขบถ  คดข้างใน                 

          ยอมรับใช้  ไพร่เลวชาติ  ฟาดบัลลังก์


          รักของใคร  ไอ้อีไหน  ใหญ่เท่าพ่อ         

          จักมากพอ  พ่อรัก  ไม่พักผัน  

          รักของพาล  ฤาจะเปรียบ  เทียบดุจดัง    

          รักพ่อนั้น  ท่านรักบุตร  บริสุทธิ์ใจ  

                                               สืบ  ธรรมไทย