ไม่รู้โพสผิดห้องหรือเปล่า แต่อยากหาที่ระบาย ตอนนี้เป็นอะไรที่นอยมาก เราเป็นแม่ลูก 1 ลูกอายุประมาณ 9 เดือน แล้ว ตั้งแต่มีลูกมา เราไม่ค่อยมีอารมณ์อย่างว่าเลยค่ะ มันทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ทั้งเฉยๆ กับเรื่องนี้มาก ความถี่ในการกุ๊กกิ๊กกะสามีก็ประมาณอาทิตย์ละครั้งค่ะ สามีจะสะกิดตลอด เราก็ปฏิเสธตลอด บางครั้งก็สงสารเค้าก็ยอมๆไป บางครั้งเราก็ง่วงมากกก เพราะกลับจากทำงานเราก็เหนื่อย กลับมาเลี้ยงลูกต่ออีก บางทีหลับก่อนลูกซะอีก แบบว่าเพลียจริง อะไรจริง
เหตูเกิดเมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา สามีก็เริ่มสะกิดอีกแระ เราบอกปฏิเสธ เพราะไม่มีอารมณ์จริงๆ คราวนี้เค้าโกรธเรามาก ว่าเรายาวเลยค่ะ บอกว่าคิดถึงแต่ตัวเอง เค้าก็มีอารมณ์เหมือนกันนะ เค้าอุตสาห์รอให้ถึงวันเสาร์ วันอาทิตย์ ช่วงวันทำงานก็อุตสาห์ไม่สะกิด รอแล้วได้อะไร ต่อไปจะไม่รอแล้ว จะไม่มายุ่งกับเราอีกแล้ว ต่อไปจะทำแค่หน้าที่พ่อเท่านั้น! แล้วเค้าก็หันหลังให้เราไปเลยค่ะ เรานอนร้องไห้ทั้งคืน คิดทบทวน เราผิดใช่มั๊ย ที่ไม่มีอารมณ์?
เช้าวันอาทิตย์ เค้าก็ไม่พูดกับเราเลยค่ะ นอนตื่นสาย ไม่ออกไปซื้อข้าวให้เรากิน (ที่บ้านไม่ทำกับข้าวค่ะ) เราก็ทิฐิพอสมควร ในเมื่อเค้าไม่พูดเราก็ไม่พูดค่ะ ยอมหิว ดีว่าแม่สามีซื้อข้าวมาให้จากข้างนอก กว่าจะได้กินก็เที่ยง ตอนเย็น เค้าออกไปทำธุระข้างนอก เราอยู่บ้านเลี้ยงลูก ปกติเค้าจะโทรมาถามว่าวันนี้จะกินอะไร เดี๋ยวจะซื้อไปให้ วันนี้ไม่โทร ก็ไม่เป็นไร กินมาม่าอยู่บ้านก็ได้
เมื่อคืนก็เป็นอีกคืนที่นอนร้องไห้เงียบๆคนเดียว คิดอะไรไปเรื่อย อยากเดินไปบอกเค้าว่า หาเมียใหม่ที่ไม่ตายด้านแบบเราได้เมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวจะหย่าให้ ส่วนลูกเราจะเอาไปเลี้ยงที่บ้านเราเอง ไม่อยากให้ลูกมีแม่เลี้ยง เราคิดไกลไปมั๊ยคะ
ขอโทษที่บ่นเสียยาว เรื่องนี้ไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆค่ะ แม่ๆคนไหนเป็นแบบเราบ้างคะ แล้วทำยังไงชีวิตคู่มันถึงจะไปรอดคะ ถ้าไม่มีเรื่องอย่างว่า