ผมมันคนขี้ขลาด ไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกใครต่อใครว่าตัวเองเป็น "ม้ง"
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตการเรียน ชีวิตการทำงาน ผมต้องอยู่กับความอัดอั้นมาโดยตลอด อยู่อย่างคนขี้ขลาดมาโดยตลอด ไม่กล้าที่จะบอกใครต่อใคร ว่าตัวตัวเองเป็น "ม้ง" (ชาวเขาเผ่าม้ง) ไม่ว่าจะเป็นคนรู้จัก เพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งคนที่ผมรัก ซึ่งยอมรับว่าดูก็รู้
ชีวิตของผม ผมใช้ชีวิตกับการเรียน ใช้ชีวิตนอกบ้าน 70-80 % จนกระทั่งปัจจุบันนี้ในวัยทำงาน ไม่ได้อยู่ที่บ้านบนเขาเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาด ไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกใครว่าตัวเองเป็นใคร เพียงเพราะรู้สึกอาย รู้สึกว่าตัวเองเป็นชนชั้นที่ 2 รู้สึกเป็นปมด้อยของตัวเอง ที่เจอมาตลอดทั้งชีวิต กับคำด่าทอ ล้อเลียน บางครั้งรู้สึกสมเพสตัวเอง และบางครั้งก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่กล้ายอมรับความจริง
เวลาที่บ้านโทรมาหา ต้องไปคุยคนเดียว เพื่อที่จะพูดภาษาม้งได้ ถ้าหลบไปไหนไม่ได้ ต้องพูดภาษาไทย โดยที่ที่บ้านพูดภาษาม้ง แค่นึกถึงสิ่งเหล่านี้มันยิ่งตอกย้ำความขี้ขลาดของตัวเอง ความน่าเกลียดของตัวเอง ทั้งที่ตัวเองก็มีการศึกษาสูง ไม่เคยอายกับสิ่งอื่นๆ ไม่เคยกลัวสิ่งต่างๆแต่กลับมากลัว มาขี้ขลาด เพียงเพื่อจะบอกคนอื่นๆ คนรู้จัก เพื่อนๆ หรือคนที่เรารัก ว่าพื้นฐานเราเองนั้นเป็นใคร มาจากไหน
ที่พูดมาทั้งหมด ไม่ใช่ว่ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเกี่ยวกับชาติกำเนิดแต่อย่างใดเลย เพียงแค่อยากระบาย ในสิ่งที่ไม่รู้จะระบายกับใคร เพราะไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ไปตลอดชีวิต สภาพเหมือนคนที่ไม่ต่างกับการอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ ไม่มีใครรู้หรอกครับ ว่ามันทรมานแค่ไหน มันรังเกียจตัวเองแค่ไหนเวลาที่มีคนถามแล้วไม่กล้าแม้กระทั่งจะตอบว่าตัวเองเป็น "ม้ง" ได้แต่ทำเงียบไป
ไม่กล้าที่จะไปรักใคร หรือรักแล้วสุดท้ายต้องเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง เพียงเพราะกลัว หรือ รู้ ว่าสักวันถ้าเค้ารู้ความจริง เค้าจะรับเราไม่ได้ แล้วก็จะเลิกกันไป เลยตัดปัญหาตั้งแต่แรกดีที่สุด
ไม่กล้าจะบอกเพื่อนๆ ไม่กล้าที่จะพาเพื่อนไปบ้าน ทั้งที่อยากพาไปเที่ยว เพียงเพราะความอาย กลัวถูกเพื่อนล้อเลียน เหมือนสมัยเด็ก ที่เจอมาจนชิน
ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำ ความขี้ขลาดของตัวเอง ความน่าสมเพสของตัวเอง
สุดท้ายนี้ ต้องขอโทษทุกๆคนที่ผมเคยโกหกไป หรือแม้กระทั่งที่ถามแล้วไม่ตอบ ซึ่งทุกคนน่าจะรู้
อยากจะบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจโกหกจริงๆ
ผมมันคนขี้ขลาด ไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกใครต่อใครว่าตัวเองเป็น "ม้ง"
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตการเรียน ชีวิตการทำงาน ผมต้องอยู่กับความอัดอั้นมาโดยตลอด อยู่อย่างคนขี้ขลาดมาโดยตลอด ไม่กล้าที่จะบอกใครต่อใคร ว่าตัวตัวเองเป็น "ม้ง" (ชาวเขาเผ่าม้ง) ไม่ว่าจะเป็นคนรู้จัก เพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งคนที่ผมรัก ซึ่งยอมรับว่าดูก็รู้
ชีวิตของผม ผมใช้ชีวิตกับการเรียน ใช้ชีวิตนอกบ้าน 70-80 % จนกระทั่งปัจจุบันนี้ในวัยทำงาน ไม่ได้อยู่ที่บ้านบนเขาเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาด ไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกใครว่าตัวเองเป็นใคร เพียงเพราะรู้สึกอาย รู้สึกว่าตัวเองเป็นชนชั้นที่ 2 รู้สึกเป็นปมด้อยของตัวเอง ที่เจอมาตลอดทั้งชีวิต กับคำด่าทอ ล้อเลียน บางครั้งรู้สึกสมเพสตัวเอง และบางครั้งก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่กล้ายอมรับความจริง
เวลาที่บ้านโทรมาหา ต้องไปคุยคนเดียว เพื่อที่จะพูดภาษาม้งได้ ถ้าหลบไปไหนไม่ได้ ต้องพูดภาษาไทย โดยที่ที่บ้านพูดภาษาม้ง แค่นึกถึงสิ่งเหล่านี้มันยิ่งตอกย้ำความขี้ขลาดของตัวเอง ความน่าเกลียดของตัวเอง ทั้งที่ตัวเองก็มีการศึกษาสูง ไม่เคยอายกับสิ่งอื่นๆ ไม่เคยกลัวสิ่งต่างๆแต่กลับมากลัว มาขี้ขลาด เพียงเพื่อจะบอกคนอื่นๆ คนรู้จัก เพื่อนๆ หรือคนที่เรารัก ว่าพื้นฐานเราเองนั้นเป็นใคร มาจากไหน
ที่พูดมาทั้งหมด ไม่ใช่ว่ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเกี่ยวกับชาติกำเนิดแต่อย่างใดเลย เพียงแค่อยากระบาย ในสิ่งที่ไม่รู้จะระบายกับใคร เพราะไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ไปตลอดชีวิต สภาพเหมือนคนที่ไม่ต่างกับการอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ ไม่มีใครรู้หรอกครับ ว่ามันทรมานแค่ไหน มันรังเกียจตัวเองแค่ไหนเวลาที่มีคนถามแล้วไม่กล้าแม้กระทั่งจะตอบว่าตัวเองเป็น "ม้ง" ได้แต่ทำเงียบไป
ไม่กล้าที่จะไปรักใคร หรือรักแล้วสุดท้ายต้องเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง เพียงเพราะกลัว หรือ รู้ ว่าสักวันถ้าเค้ารู้ความจริง เค้าจะรับเราไม่ได้ แล้วก็จะเลิกกันไป เลยตัดปัญหาตั้งแต่แรกดีที่สุด
ไม่กล้าจะบอกเพื่อนๆ ไม่กล้าที่จะพาเพื่อนไปบ้าน ทั้งที่อยากพาไปเที่ยว เพียงเพราะความอาย กลัวถูกเพื่อนล้อเลียน เหมือนสมัยเด็ก ที่เจอมาจนชิน
ยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำ ความขี้ขลาดของตัวเอง ความน่าสมเพสของตัวเอง
สุดท้ายนี้ ต้องขอโทษทุกๆคนที่ผมเคยโกหกไป หรือแม้กระทั่งที่ถามแล้วไม่ตอบ ซึ่งทุกคนน่าจะรู้
อยากจะบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจโกหกจริงๆ