ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงมึนๆของชีวิต
หลังจากที่ครอบครัวที่ดูปกติมากๆของเรากำลังจะไม่ปกติ
เนื่องจากจู่ๆคุณพ่อก็ไปมี ผู้หญิงอีกคน (กิ๊ก? เมียน้อย? คนอื่น? ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร)
แล้วคุณแม่ก็จับได้ ก็หย่ากันไป แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน คุณพ่อก็พยายามง้อคุณแม่ ขอโทษ ขอขมา
เราลางานกลับบ้านไปอาทิตย์นึง ไปโอนทรัพย์สินมาเป็นชื่อเราหมดเลย (ล่ำซ่ำขึ้นมาทันที กร๊ากกกก)
ได้เดินไปบอกผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าเพื่อนร่วมงานเค้า "คุณเลิกยุ่งกับสามีชาวบ้านได้แล้ว"
และห้ามไม่ให้คุณแม่เข้าไปต่อว่าเค้า คือ เรารู้สึก เสียเกียรติมากๆ ที่ต้องลดตัวไปทำอะไรแบบนั้น
ต้องคอยฟังคุณแม่บอกว่าคุณแม่ไปจับผิดอะไรมาบ้าง เพราะยังไงอีกฝ่ายก็คุณพ่อ
คุณพ่อที่เรารักมาก และรักเรามากๆเช่นกัน ฟังแล้วมันกระอักกระอ่วนจริงๆ
เราไม่อยากรู้ว่าคุณพ่อไปคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่เราก็รู้ว่าคนอย่างคุณแม่ ไม่มีทางเล่าให้คนอื่นฟัง
ก็รับฟัง ปลอบใจ ไปตามเรื่องตามราว แต่อึดอัดมากที่แก้ปัญหาอะไรไม่ได้
ก่อนกลับกทม. คุณพ่อก็มาเล่าให้ฟังว่า "ไม่มีอะไร" "ผู้หญิงคนนั้นน่าสงสาร" "คุณแม่ก็ใจร้อน"
เราก็คิดในใจเงียบๆว่า แล้วเรากับคุณแม่ล่ะ ... ไม่น่าสงสารเหรอ ... พวกเราทำอะไรผิด
แต่เพราะคุณพ่อเป็นคนที่เข้าข้างเราตลอดมา ใจดี และรักเรามาเสมอ เราก็เลยไม่ได้พูดอะไร
ผ่านมาเดือนนึง ... เมื่อวานคุณแม่โทร.มาบอกว่า เค้าคุยกันอีกแล้ว พร้อมด้วยรายละเอียดที่เราไม่อยากรู้
เราโกรธมาก ตัวสั่นมาก อยากขับรถกลับไปเอาไม้ฟาดผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้คุณแม่เราต้องเสียใจ
แต่ตัวการมันคือคุณพ่อเราไม่ใช่เหรอคะ ... ถ้าคุณพ่อไม่ไปติดต่อ ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรได้
รู้สึกแย่มากๆ นอนไม่หลับ เมื่อเช้าขับรถมาทำงานก็น้ำตาคลอตลอดเวลา
คุณพ่อหมดรักคุณแม่แล้ว เราก็ยังพอเข้าใจ ว่าความรักแบบชู้สาวมันคงหมดลงซักวัน
แต่คุณพ่อไม่รักเราแล้วเหรอ ถึงทำแบบนี้
ปกติคุณพ่อชอบแซวเราทุกครั้งที่เจอกัน ว่าไม่แต่งงานซะที ,, จะให้พ่อเลี้ยงจนแก่เลยเหรอ
ตอนนี้ มันรู้สึกจุกอกไปหมด มีความรู้สึกพลุ่งพล่าน ที่ระบายใส่ใครก็ไม่ได้
เราไม่อยากฟังเรื่องแบบนี้จากคุณแม่ มันเสียความรู้สึก แต่คุณแม่ก็ไม่มีใคร
เรามองหน้าคุณพ่อไม่ได้ ไม่อยากรับโทรศัพท์
เราอยากทำร้ายผู้หญิงคนนั้น แต่เราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ทางออก
ผู้ชายที่ไปมีเมียน้อย ไม่คิดถึงเมีย แล้วคิดถึงลูกบ้างไหมคะ
หลังจากที่ครอบครัวที่ดูปกติมากๆของเรากำลังจะไม่ปกติ
เนื่องจากจู่ๆคุณพ่อก็ไปมี ผู้หญิงอีกคน (กิ๊ก? เมียน้อย? คนอื่น? ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร)
แล้วคุณแม่ก็จับได้ ก็หย่ากันไป แต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน คุณพ่อก็พยายามง้อคุณแม่ ขอโทษ ขอขมา
เราลางานกลับบ้านไปอาทิตย์นึง ไปโอนทรัพย์สินมาเป็นชื่อเราหมดเลย (ล่ำซ่ำขึ้นมาทันที กร๊ากกกก)
ได้เดินไปบอกผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าเพื่อนร่วมงานเค้า "คุณเลิกยุ่งกับสามีชาวบ้านได้แล้ว"
และห้ามไม่ให้คุณแม่เข้าไปต่อว่าเค้า คือ เรารู้สึก เสียเกียรติมากๆ ที่ต้องลดตัวไปทำอะไรแบบนั้น
ต้องคอยฟังคุณแม่บอกว่าคุณแม่ไปจับผิดอะไรมาบ้าง เพราะยังไงอีกฝ่ายก็คุณพ่อ
คุณพ่อที่เรารักมาก และรักเรามากๆเช่นกัน ฟังแล้วมันกระอักกระอ่วนจริงๆ
เราไม่อยากรู้ว่าคุณพ่อไปคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่เราก็รู้ว่าคนอย่างคุณแม่ ไม่มีทางเล่าให้คนอื่นฟัง
ก็รับฟัง ปลอบใจ ไปตามเรื่องตามราว แต่อึดอัดมากที่แก้ปัญหาอะไรไม่ได้
ก่อนกลับกทม. คุณพ่อก็มาเล่าให้ฟังว่า "ไม่มีอะไร" "ผู้หญิงคนนั้นน่าสงสาร" "คุณแม่ก็ใจร้อน"
เราก็คิดในใจเงียบๆว่า แล้วเรากับคุณแม่ล่ะ ... ไม่น่าสงสารเหรอ ... พวกเราทำอะไรผิด
แต่เพราะคุณพ่อเป็นคนที่เข้าข้างเราตลอดมา ใจดี และรักเรามาเสมอ เราก็เลยไม่ได้พูดอะไร
ผ่านมาเดือนนึง ... เมื่อวานคุณแม่โทร.มาบอกว่า เค้าคุยกันอีกแล้ว พร้อมด้วยรายละเอียดที่เราไม่อยากรู้
เราโกรธมาก ตัวสั่นมาก อยากขับรถกลับไปเอาไม้ฟาดผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้คุณแม่เราต้องเสียใจ
แต่ตัวการมันคือคุณพ่อเราไม่ใช่เหรอคะ ... ถ้าคุณพ่อไม่ไปติดต่อ ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรได้
รู้สึกแย่มากๆ นอนไม่หลับ เมื่อเช้าขับรถมาทำงานก็น้ำตาคลอตลอดเวลา
คุณพ่อหมดรักคุณแม่แล้ว เราก็ยังพอเข้าใจ ว่าความรักแบบชู้สาวมันคงหมดลงซักวัน
แต่คุณพ่อไม่รักเราแล้วเหรอ ถึงทำแบบนี้
ปกติคุณพ่อชอบแซวเราทุกครั้งที่เจอกัน ว่าไม่แต่งงานซะที ,, จะให้พ่อเลี้ยงจนแก่เลยเหรอ
ตอนนี้ มันรู้สึกจุกอกไปหมด มีความรู้สึกพลุ่งพล่าน ที่ระบายใส่ใครก็ไม่ได้
เราไม่อยากฟังเรื่องแบบนี้จากคุณแม่ มันเสียความรู้สึก แต่คุณแม่ก็ไม่มีใคร
เรามองหน้าคุณพ่อไม่ได้ ไม่อยากรับโทรศัพท์
เราอยากทำร้ายผู้หญิงคนนั้น แต่เราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ทางออก