ช่วงหลังปี 2542 เป็นต้นมาจนถึงปี 2549
ผมภูมิใจประเทศมาก
ไปไหนๆในต่างประเทศก็ภูมิอกภูมิใจที่เป็นคนไทย
เหมือนเสือตัวใหญ่ในเอเซียชาตินึง
แต่หลังรัฐประหารเป็นต้นมา
ผมบอกตรงๆว่า เสียดายประเทศ
ประเทศใดที่คนขาดความรัก สามัคคี ประเทศนั้นก็จะย่ำแย่
ไม่ย่ำอยู่กับที่ก็จะถอยหลัง เพราะขัดขวางกันเองทุกเรื่อง
อย่างที่พบอย่างที่เห็นในทุกวันนี้
เสียดายโอกาสในการเป็นชาติผู้นำในอาเซียน
เสียดายในความมั่งคั่งมั่งมีศรีสุขของคนในชาติ
เสียดายความรัก สามัคคีที่เคยมีมาแต่ไหนแต่ไร
เสียดายความเจริญก้าวหน้าของโครงการต่างๆ ที่คิดกันไว้
เสียดาย....