ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณ พี่อาสากู้ภัยที่จอดรถอยู่ข้างบิ๊กซี แจ้งวัฒนะ (คาร์ฟูร์เก่า)กระบะสีแดง ไม่รู้ว่าพี่ท่านนั้นยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า และขอขอบพระคุณพี่ๆ อาสาทุกท่าน ที่เสียสละช่วยเหลือสังคมด้วยใจ ถ้าขาดพวกพี่ๆ ไป คงมีอีกหลายชีวิตที่ต้องสูญเสีย และคนข้างหลังคงทุกข์ใจอีกมากมาย

          เราเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการนอนรถด่วนมาบ้าง (รถอาสากู้ภัย ไม่แน่ใจว่าเป็นของอาสาทีมใดนะคะ เลยไม่ขอเอ่ยชื่อ กลัวพลาดค่ะ) เมื่อประมาณ 5 ปีก่อน เราเป็นโรคซึมเศร้าสาเหตุจากการทำงาน แต่ลึกๆ เป็นที่จิตใจเราเองมากกว่า ที่ไม่รู้จักปล่อยวาง เราทำงานอยู่ที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ด้วยอาชีพเลขา เราเครียดเรื่องสังคมรอบข้าง การนินทา ใส่ร้าย งานก็เยอะอยู่แล้ว ยังต้องมานั่งรับความกดดันเรื่องคนรอบข้างที่คอยแต่จะแทงข้างหลัง เรายอมรับว่าเราปรับตัวไม่ได้

          เราเริ่มนอนไม่หลับ ทำงานกลับมาบ้านเสร็จก็กินเบียร์ กินเพื่อให้นอนหลับ บอกตรงๆ ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไง เราเช่าหอพักอยู่กับแฟน เลยไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือน อาการเริ่มหนักขึ้น เลยไปซื้อยานอนหลับมากินด้วย

          ตอนนั้นมีความรู้สึกว่าเครียดมาก ทะเลาะกับพ่อด้วย แต่ก็ยังไปทำงานทุกวัน จนวันหนึ่ง เราทนไม่ไหว เราคิดว่าชีวิตคงเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เราเลยตัดสินใจไปหาหมอที่ราชวิถี ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า รู้แค่ว่าเครียดมากนอนไม่หลับ ก่อนที่เราจะไปโรงพยาบาล เราก็ไปซื้อยานอนหลับมากินอีก (จำไม่ได้ว่ากินไปกี่แผง) แล้วก็นั่งรถเมล์ไปหาหมอ พอไปถึงโรงพยาบาล เริ่มรู้สึกว่าเบลอๆ แล้ว แต่ก็ยังขอยาหมออยู่ บอกว่าเครียดอยากนอน ไม่อยากอยู่ ไม่อยากตื่นมาเจอเรื่องราวอะไรแล้ว หมอก็ซักประวัติ เราจำได้ไม่ค่อยละเอียดนักว่าคุยอะไรกับหมอบ้าง แต่มารู้ทีหลังว่า พยาบาลกับหมอพยายามซักประวัติถามที่อยู่ แล้วพยายามรั้งตัวไว้ แต่เราไม่ยอมบอกอะไรทั้งสิ้น หมอเลยทำได้แค่จ่ายยาต้านเศร้า แล้วนัดมาคุยอีกครั้ง ขอให้พาผู้ปกครองหรือครอบครัวมาด้วย

          เราพอได้รับยา ก็กินยาที่หมอจ่ายมาอีก แล้วก็เดินแบบเบลอๆ ไปขึ้นรถเมล์สาย 166 ตรงอนุเสาวรีย์ฯ หลังจากนั้นเราก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้ตัวอีกทีตอนอยู่โรงพยาบาลใกล้บ้าน