มีเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกกับ จขกท.ว่า เราเกิดมาเพียงลำพัง และจะกลัวทำไมที่จะต้องอยู่เพียงลำพัง  เรายอมรับว่าสิ่งที่เขาพูดก็มีส่วนถูกบ้าง  เราเกิดมาเพียงคนเดียว ไม่ได้มีอะไรติดตัวมา แต่สิ่งที่เราอยากจะค้านคือ “เราเกิดมาเพียงลำพังก็จริง แต่เมื่อเราเกิดมาแล้ว  เราอยากจะมีคนที่รู้ใจ และสามารถปรึกษาปัญหา  และระบายความในใจ”  อย่างที่เขาพูดว่า “เพื่อนสนิท”

หลายคนโชคดีที่พบเพื่อนสนิท แต่หลายคนไม่เป็นเช่นนั้น และพยายามหา “เพื่อนสนิท”  แต่ดูเหมือนยิ่งหาก็ยิ่งสิ้นหวัง และยิ่งเหมือน “ถูกทิ้งอย่างโดดเดี่ยว”



บางคนเข้ามาเหมือนจะให้ความหวัง จุดประกายไฟแสงสว่างในชีวิต  ทำให้ชีวิตมีความสุข  และก็มืดดับลงเมื่อเขาเมินเฉย และเดินจากไป  ยอมรับเสียเถอะว่า “สังคมเราทุกวันนี้หาคนจริงใจยากยิ่งนัก”  ความจริงใจที่เรามอบให้อย่าหวังเลยว่าเราจะได้รับกลับมาบ้าง แม้เพียงแค่เล็กๆน้อย....ก็ไม่มี

ถามว่าเราเรียกร้องอะไรกับเพื่อนสนิท....เราขอเพียงแค่มีใครสักคนยืนเคียงข้าง รับฟังปัญหา และพูดคุยให้คลายเหงาเท่านั้น  เอ๊ะ...หรือเราร้องขอมากไป  จึงทำให้เขาจากเราไป....



มนุษย์ตัวเล็กๆ ในสังคมแคบๆ บนโลกที่กว้างใหญ่เหลือเกิน  พยายามเสาะหา “เพื่อน”   ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนที่ตายแทนกันได้ เพียงขอมีเพื่อนที่อยู่เคียงข้างยามเราเหงา พูดคุย และปรึกษาได้ทุกอย่าง......อย่างที่เขามีกัน

เพื่อนสนิทที่มีตัวตน  จับต้องได้  เดี๋ยวนี้ยังแทบหาไม่เจอ  อย่าคาดหวังเลยที่จะเจอเพื่อนสนิทในโลกออนไลน์   “จงจำไว้ความจริงใจ ใช่จะแลกกับเพื่อนสนิทกันได้ทุกคน”

สำหรับเพื่อนๆพันทิบที่มีเพื่อนสนิท  จงรักษาความเป็นเพื่อนนี้ไว้  เพราะคุณคือคนที่โชคดีที่มี “เพื่อนสนิท”  อย่าลืมว่ายังมีคนอีกหลายคนที่ไม่โชคดีแบบคุณ.....



ปล...จขกท. แค่อยากระบายเฉยๆนะคะ  อย่าได้ใส่่ใจ