เวลาได้ดูหนังสักเรื่องหนึ่ง แล้วเกิดรู้สึกประทับใจมากๆ ผมมักจะเชื่อว่า เป็นเพราะหนังเรื่องนั่นมีเหตุการณ์ที่สะกิด ให้ย้อนนึกถึงความทรงจำความรู้สึกดีๆในอดีต โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เราอาจไม่ได้นึกถึงไปแล้ว


สำหรับเรื่องการฟังเพลงก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับดนตรีสักเท่าไร แต่ในฐานะคนฟัง ช่วงที่รุ่งเรืองของค่ายเบเกอรี่ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความทรงจำดีๆ และมีความสุขกับการฟังเพลงมาก


อาจเป็นเพราะความชอบส่วนตัวที่ถูกจริตกับเพลงของเบเกอรี่ ทำนองดนตรีฟังง่ายๆแต่รู้สึกว่ามันเพราะเนอะ ฟังแล้วอยากกรอเทปกลับไปฟังซ้ำอยู่เรื่อยๆ เนื้อเพลงที่บางทีก็แอบกินเข้ามาในใจ ทำให้รู้สึกจุกๆอยู่ในอก พอเป็นเพลงจังหวะสนุกๆก็เหมือนว่าร่างกายจะแอบขยับตามจังหวะไปเองซะอย่างนั้น


ความชอบไม่ได้เกิดแค่กับศิลปินคนใดคนหนึ่ง แต่กระจายไปในหลายๆผลงานที่ออกมาจากค่ายขนมปังแห่งนี้ ชอบแม้กระทั่งปกเทป ปกซีดี ที่หากมานั่งดูแล้ว บางทีก็ใช้สัญลักษณ์บ้าง รูปบ้าง ให้นั่งคิด นั่งตีความหมายที่อยากสื่อกัน อย่างเช่นปกเทปชุด RHYTEM & BOYd หรือบางทีก็กล้าๆมันๆแบบหลุดธรรมเนียมนิยมไปเลยอย่างหลายๆปกของ mr. z


ช่วงเวลาของเบเกอรี่ เปรียบเหมือนกับช่วงเวลาของหนุ่มสาวช่างฝัน บ้า กล้าลองอะไรใหม่ๆ เหมือนหมาป่าหนุ่มกำลังวิ่งตะลุยไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวอะไร  อยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่สดใสสวยงาม และผมเองก็เติบโตมาในวัยและช่วงเวลาแบบนั่นเช่นกัน

ต่อมา พออายุเริ่มมากขึ้น ความรับผิดชอบและความเครียดก็มากขึ้น ผมได้ฟังเพลงน้อยลง และแม้จะมีเพลงที่ชอบฟังอยู่เป็นช่วงๆแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอินเท่าเมื่อก่อน



ขอบคุณคอนเสิร์ต P.O.P Party of the Bakerian ที่ได้นำความรู้สึกของช่วงเวลาปลดปล่อยนั่นให้กลับมาอีกครั้ง



ทำนองเพลงนุ่มๆของ P.O.P ที่ยังก้องอยู่ในหูเหมือนพึ่งฟังผ่านกันไปไม่กี่วัน




ในเพลง “ยอม” คนช่วยกันร้องตามอย่างกึกก้องไปทั้งฮอลล์ ดังจริงๆ ประทับใจมาก แสดงถึงว่าบทเพลงของ P.O.P ยังคงอยู่ในใจของแฟนเพลงทุกคน

หยุดไม่ได้แล้ว...ทุกๆอย่าง ใจของฉันนั้นรักเธอตั้งแต่เราได้พบหน้า สบสายตา กันและกัน
ห้ามไม่ได้แล้ว... หัวใจ... จะไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปจากฉัน

พี่นภ ในเพลง ”ไม่มี” นั้น พี่ทำให้ผมรู้สึกว่าพี่เศร้าและกำลังร้องไห้ ผมเชื่อว่าพี่กำลังร้องไห้จริงๆ มันส่งมาถึงและสัมผัสได้ พี่นภร้องเพลงนี้ได้เพราะมากๆ ไพเราะที่สุดที่ผมเคยได้ฟังมาเลย

มันจะเป็นอย่างนี้ ไปนานสักเพียงไหน และจะเป็นอย่างนี้ ไปนานสักเท่าไร
ก็คงไม่มีคำถาม อีกต่อไป เพราะเธอนั้นบอกฉันให้ได้รู้
ว่าไม่มีอีกแล้ว ไม่มีกันอีกแล้ว ไม่มีวันที่ฉันและเธอนั้น จะรักกัน….

การเต้นของพี่น้อยในเพลง “ทุกสิ่ง” ที่ยังคงมีลีลาเป็นเอกลักษณ์ ติดตา เหมือนได้ย้อนเวลาสู่ภาพคอนเสิรต์ในสมัยก่อน
ดนตรี และความเร้าใจแบบจิ้ดสุดในช่วงของคุณรัดเกล้า ในเพลง ”ใจสองใจ” นี่แหละ สิ่งที่โหยหาจากคอนเสิร์ตของเบเกอรี่

สวรรค์...อาจส่งฉันให้มาสู่เธอ ฉันที่จะมีรักแท้และพร้อมเต็มใจให้เธอ
ปล่อยให้ใจสองใจผูกพัน ไม่ผิดใช่ไหมถ้าเลือกตามทางของหัวใจ
แค่อยากจะเกิดมาเป็น..... ของเธอออออออ

ทุกคนยืน โยกตัวเบาๆ และช่วยกันรัองเพลง”หยุด”ของ Groove Riders เพลงที่เป็นดั่งเพลงชาติที่แฟนเพลงทุกคนในยุคนั้นร้องได้


ความมันแบบหลุดหลุด และต้องเรียกว่า”ที่สุด”ของ Moderndog ทำให้ผมได้กลับมากระโดด โยกหัว ทำตัวบิดเบี้ยวไปกับคนทั้งฮอลล์อีกครั้ง เป็นวงที่ผมคิดว่าเอาคนทั้งหมื่นของอิมแพคอารีน่าได้อยู่อย่างแท้จริง




การจัดแสงไฟและภาพ background บนเวทีที่ทั้งสวย และเท่มากๆ หลายช่วงถึงกับอ้าปากค้างว่าแสงสวยจัง สวยมากๆ


และอีกหนึ่งกลุ่มแขกรับเชิญที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้ นั่นคือ DoJo City ของ Mr Z ซึ่งหากบอกชื่อวง TK, Niece หรือ Project H ผมก็จำได้ แต่ถ้าให้ไล่ชื่อเพลงผมคงยังนึกไม่ออก แต่พอเพลงขึ้นเท่านั่น ทั้งผมและคนดูทั้งฮอลล์ ร้องตาม และเต้นตามเพลงของพวกเธอได้ทุกเพลง

ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหวววว
ยิ่งฉันใกล้เธอ เท่าไร ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว
มันยากเหลือเกิน จะเก็บ ซ่อนความลับเอาไว้...

โว โว โว้ คิส... อาจทำให้ใจเราใกล้กันอีกนิด หากเธอได้ยิน เพลง เพลงนี้เมื่อไร
รู้ไว้ฉันส่งมา คิสสสส

อา..ม่าดุๆๆ ดุใส่หูใส่หูทุกวัน อาม่าดุๆๆ เธอก็เลยไม่กล้าเจอฉัน พูดกันปากต่อปาก บอกว่าม่านั้นบ่นทั้งวัน

ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอ ฉันนั้นไม่กล้าจริงๆ จะต้องทำท่ายังไง จะพูดจะเริ่มยังไง ก็ใจฉันมันปิ๊ง
ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้า ของฉันหน่อยได้ไหม เพราะฉันทำมันตก ตกลงพร้อมหัวใจจจ

มีอยู่ช่วงหนึ่งของคอนเสิร์ต ภาพ Background ด้านหลังของเวทีขึ้นเป็นภาพสมัยก่อน ช่วงที่นักร้องของ Dojo City ออกเทปกัน ใช่ ผมจำภาพเหล่านั้นได้ ตอนนี้ทุกคนโตกันหมดแล้ว เปลี่ยนไปกันหมด มองกลับมาที่ตัวผมเองก็เช่นกัน เราไม่ใช่หมาป่าหนุ่มผู้บ้าบิ่นแล้ว แต่หากจะเปรียบ ก็คงเปรียบได้กับหมาป่าผู้เต็มไปด้วยบาดแผลของโลกแห่งความเป็นจริง ที่อาจเหมือนที่เราเคยฝันไว้บ้าง หรือไม่เหมือนบ้าง เราได้เรียนรู้และเติบโตขึ้น

ขอบคุณ P.O.P และแขกรับเชิญทุกๆท่านที่มาร่วมเติมเต็มความทรงจำครั้งนี้ (ขอโทษที่อาจไม่ได้เอ่ยถึงให้ครบทุกท่าน) รวมทั้งแฟนๆเบเกอรี่ทุกคนที่เข้าไปนั่งชมคอนเสิร์ตวันนั้น บรรยากาศที่ทุกคนได้ร่วมร้อง เต้น (และดื่ม : P ) ไปด้วยกัน ทำให้เหมือนได้เจอกับเพื่อนเก่า คนที่เคยชอบอะไรเหมือนๆกัน รักในเบเกอรี่เหมือนกัน ได้ย้อนกลับไปสู่ช่วงโมงยามแห่งความหวัง แม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงของคอนเสิร์ต แต่ก็เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้กลับมาอยู่รวมกันกับชาว Bakerian จริงๆ


ขอบคุณมากๆครับ





ป.ล. เรียนพี่บอยครับ เสียงนุ่มๆของพี่ดังออกมาทุกครั้งที่เรากำลังนึกถึง ผมชอบมุกที่บอกให้พวกเราหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายกันให้เต็มที่ เพราะพี่จะไม่ทำ DVD ขาย ผมไม่เคยได้ยินงานไหนกล่าวแบบนี้มาก่อนเลย แต่ผมแอบอยากให้ครั้งนี้พี่บอยเปลี่ยนใจ แล้วทำ DVD บันทึกคอนเสิร์ตนี้ออกมาเถอะนะครับ : ) ถ้าพี่ไม่ทำออกมาละก็ ผมจะประท้วงด้วยการหลับตา อยู่กับช่วงเวลาแห่งความฝัน ไม่ยอมตื่นเลย

อยากหลับตา และนอนหลับชั่วนิรันดร์….
เพื่อจะสานต่อเรื่องราวความฝัน ที่สวยงาม.. ของหัวใจ
อยาก...พบเจอเธอ แม้จะเป็นแค่เพียงในฝัน ตราบใดที่ยังมีเธอ
ฉันจะขอนอนอยู่อย่างนั้น