ตอนนี้ผมเครียดๆ ทำไรไม่ถูกรู้แต่มันต้องเดินต่อไป
สืบเนื่องมาจาก ผมเรียนม.เอกชนครับ พอค่าเทอมออกก็ไปขอค่าเทอมพ่อครับ พ่อก็เงียบแล้วระบายว่าทำไมผมไม่รู้จักหางานทำ แล้วสอนว่าคนไม่ยอมทำงานย่อมเป้นคน.....(แล้วแต่จะคิดนะครับ) ที่จริงผมก็ช่วยนะครับ ไม่เอาอะไรเลย ทุกครั้งที่คุยเรื่องงานพ่อจะกำกับด้วย ประโยคระบายอย่างที่ว่า ทำให้เสียความรู้สึก จนไปมีเรื่องกับพนง.เขา ว่าผมไปว่าเขาอย่างรุนแรง แต่ผมตำหนิเพราะเขาทำงานบกพร่องจนต้องตามแก้ไขครับ ต่อมารู้ตัวว่าพ่อคงไม่อยากจะช่วยอะไรให้ผมแล้ว จึงหาเงินครับ ทำได้ก็คือ งานประกวด แต่
ส่งงานประกวดไม่ทัน ผมผิดเองที่ไม่มีวินัย เพราะดันไปตรงที่ เสียสละไปช่วยงานญาติ (ลุง) เพราะคนน้อยมีเวลาจำกัด พอดิบพอดี
ทำอะไร ทำพื้น 3300 ตรม. ตอนแรกทำกันสามคน พอผมไปช่วยเป็นห้าคนครับ ผมจึงเลือกที่จะช่วยงานญาติก่อน
พอรู้ว่างานประกวดส่งไม่ทัน ก็โดนตำหนิครับว่าเป้นคนเฉื่อยชา ทั้งๆที่ช่วยงานเช้ายันเย็นแท้ๆ
วันเดียวกันไม่พอแฟนขอเลิกเพราะเราเข้ากันไม่ได้ เขาอยากเลิกใจจะขาด ผมกลับมองว่ากำลังไปได้สวยเลยทีเดียว ทำอย่างไรครับ ก็ต้องเลิก
ขณะนั้นผมช่วยงานลุงอยู่ครับ แม้เวลามานั่งเสียใจก็ยังไม่มี ผมโดนลุงระบายทุกวันเลยครับ เรื่องพ่อผม
ตัวลุงนั้นไม่พอใจพ่อผมมาก เลยบรรยายสิ่งไม่ดีที่พ่อ(และรวมถึงญาติทุกคน) ทำไว้กับลุงให้ผมฟัง พอผมพยายามอธิบายให้เข้าใจ ก็เบี่ยงประเด็นครับ ผมอธิบายแพ้ พอทนครับ แต่ดันเลยเถิดไปถึงผู้ร่วมงานและเพื่อนบ้าน ปวดหัวเลย
ทุกครั้งที่มีพ่อผมเข้ามาในประเด็นก็จะเป็นอย่างนี้เรื่อยไป ทุกคนก็ชินแล้วครับ ผมก็ไม่รู้ทำไง ได้แต่นิ่งๆ พูดอะไรไม่ได้
ทุกเดือนผมได้ค่าใช้จ่ายจากพ่อและยายรวม 10000 บาทต่อเดือนครับ ตอนนี้ผมต้องจ่ายค่าจิปาถะ ผมต้องออกไปก่อน จากนั้นก็อดครับ แต่ก็ดีได้งานมาจ๊อบที่สอง สี่วันก็ 2000 กว่า แค่นั้นครับ
สองสามอาทิตย์ผ่านมา กินมาม่าสองมื้อ ข้าวมื้อนึง บางวันกินไม่ครบ พอได้กลับบ้านญาติก็ดีใจมาก ถึงมากที่สุดที่ได้กินข้าวและกับ

ตอนนีุ้ผมทุกข์นะ ไม่รู้จะทำงัยต่อแล้ว ทำใจก็แล้ว ช่วงนี้เรียน และทำงาน สลับเวลากันไป ผมควรทำอย่างไรต่อครับ