ตอนแรกเราเตรียมตัวเรียนภาษาเพื่อไปสอบทำงานไปต่างประเทศกับแฟน 2 คน แต่ตอนเรียกตัวแฟนกลับได้ไปก่อน เราก็รอๆๆ นานเป็นปีจนแฟนกลับมาพัก และทางกระทรวงแรงงานก็โทรมาเรียกตัวเรา ตอนที่แฟนกลับมาพักพอดี แฟนกลับไม่อยากให้เราไปให้ปฏิเสธไป โดยอ้างเหุผลว่าเป็นผู้หญิงไปอยู่ต่างแดนมันรำบาก และไปก็ไม่รู้ว่าจะได้อยู่เขตไหน กลัวคนจะมาทำมิดีมิร้าย(มีอาการโวยวาย)เหมือนว่าไม่อยากให้เราไปมากๆ เราก็เลยปฏิเสธไปเพราะไม่อยากมีปัญหา ก็เลยให้เขาไปคนเดียว เวลาผ่านไปๆ เรามีลางสังหรใจบางอย่างคือเวลางาน แฟนจะเล่นไลน์มาหาเกือบทุกวันยกเว้นหลังเลิกงานกับวันหยุด เพราะเขาอยากมีเวลาส่วนตัว เคยพูดกับเขาหลายทีว่าทำไม เขาก็โวยวายว่าไม่เคยเชื่อใจทำงานก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว ทำไมต้องมาเหนื่อยใจกะเราด้วย ก็ยอมเพราะคิดว่าเขาเหนื่อย จนเราไปเปิดเจอเฟสบุ๊คที่มีแต่รูปแฟนเราอัพเต็มไปหมด เลยเอาอีเมล์ที่โชว์ในเฟสมาลองสุ่มล๊อคอินดูปรากฏว่าเข้าได้ เลยได้ดูข้อความที่เขาแชทกับเพื่อนๆและใครต่อใคร ซึ่งบางบทสนทนาเพื่อนเขามีการถามถึงเมีย จะให้เมียแปลภาษาให้ด้วย ซึ่งเราก็ไม่เคยรู้จักกะเพื่อนแฟนแม้แต่นิดเพราะอยู่เมืองไทยเราจะไปแปลภาษาให้ใครได้ และมีการคุยเรื่องพาเด็กเข้าโรงแรมบ้างไรบ้าง เราแทบจะบ้าตายเมื่อรู้ความจริงว่าคนที่เราเชื่อใจมาโดยตลอดเขาทำกับเราได้ถึงขนาดนี้ แต่เขาไม่ยอมรับและบอกว่าเพื่อนเอาเฟสเขาไปเล่น และหาว่าเราหาเรื่องอยากจะเลิกกับเขา ซึ่งมันทรมานใจมากคบกันมา 8 ปี เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน รักเขามากกินอะไรไม่ได้ ร้องไห้ นอนไม่หลับ ไปทำงานตาบวมหลายวัน ชีวิตหมดเรี่ยวหมดแรง เหมือนว่าตายทั้งที่ยังหายใจ แต่คำพูดทุกคำที่เขาพูดกับเราคือ ไม่มีอะไรอย่าคิดมาก เขารักเราคนเดียวเท่านั้น มันอาจต้องใช้เวลา แก้วที่มันร้าวถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้กลับมาดีได้เหมือนแต่เรามาสร้างแก้วใบใหม่ด้วยกันเถอะ เริ่มต้นด้วยกัน แต่บอกได้เลยเรื่องแบบนี้ต่อให้มันเงียบและจบลงแล้ว แต่ในใจของเรามันยังเจ็บและจำมาโดยตลอด การดำเนินชีวิตของเราทุกวันนี้คือเราไม่เต็มร้อยกะเขาแล้ว ต่อให้เขายังทำตัวเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เราเห็นบทสนทนาที่ได้อ่านมันยังอยู่ในหัวไม่สามารถที่จะลบได้  ถึงแม้เราจะไม่ได้เลิกกันก็ตาม แต่ในเมื่อการอยู่ไกลกันขนาดนี้ ก็จะยอมรับความจริงมันไปต่อให้เจ็บปวดมากก็ตาม