ขอเล่าก่อนเลยนะคะ  คือช่วงนี้ดิฉันเป็นเฟรชชี่ของมหาลัยแห่งหนึ่ง  ซึ่งหลายคนที่เคยเป็นเฟรชชี่คงเข้าใจชีวิตช่วงนี้ดี  ว่ามันช่างเหงา และเคว้งคว้างมาก  ในสาขาที่ดิฉันเรียนมีคนเยอะ  และดิฉันยังไม่มีเพื่อนสนิทที่สามารถพูดคุยกันได้ทุกอย่าง  คือยังไม่มีกลุ่ม  ในขณะที่คนอื่นๆเค้ามีกลุ่มมีก้อนของเขา  ดิฉันมีเวลาว่างในช่วงเย็น  แต่เมทซึ่งสนิทกันและมาจากโรงเรียนเดียวกันนั้นอยู่คนละคณะและไม่ว่างไปไหนมาไหนด้วยกันตอนเย็นเพราะเขามีซ้อมกีฬา  
      
        แล้ววันหนึ่งดิฉันได้รับใบปลิวจากนักศึกษาแลกเปลี่ยน  เกี่ยวกับการเรียนภาษา ดิฉันจึงไปเข้าร่วมเพราะอยากฝึกภาษาและอยากมีเพื่อนต่างชาติ  พอเรียนไปได้ซักระยะหนึ่ง  เค้าก็เริ่มพูดถึงเรื่องของพระเจ้า  และเริ่มจะชักชวนให้ดิฉันอธิษฐานต่อพระเจ้า  และเล่าเรื่องราวของเขากับพระเจ้าให้ดิฉันรู้  แต่ว่าดิฉันเป็นพุทธ  เกิดในครอบครัวชาวพุทธ  นับถือพุทธมานาน  และยังคงศรัทธาในศาสนาพุทธ  ดิฉันจะปฏิเสธอย่างไรดี

          ดิฉันเองก็เหงาและอยากมีเพื่อนจึงได้เข้าร่วม  ดิฉันรู้สึกเหมือนถูกหักหลังอย่างไรชอบกล  เหมือนเค้าจัดตั้งการสอนภาษาเพราะมีวัตถุประสงค์อื่น   ดิฉันเข้าใจว่าพวกเค้าหวังดี  แต่มันก็อดคิดอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ
.
.
.
เพิ่มเติมค่ะ
          หลังจากปฏิเสธอย่างนิ่มนวลแล้ว  เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ  แล้วก็ยังไปเรียนภาษาเหมือนเดิม  ไปปาร์ตี้ด้วยกัน  ถ่ายรูปด้วยกัน  เฮฮาสนุกสนานกัน  ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ  เค้าเพียงแค่อยากเผยแผ่ศาสนา  เผยแผ่สิ่งที่ช่วยเค้าจากความทุกข์ให้คนอื่นๆเท่านั้น  และก็ไม่ได้บังคับอะไร  ดิฉันหวาดระแวงไปเองค่ะ  เพราะว่าดิฉันบอกเค้าว่าดิฉันเหงาและร้องไห้(ผ่านการเล่นเกม)  ดิฉันคิดว่าทำให้เค้าอยากช่วยดิฉันเลยรีบบอกให้ดิฉันอธิฐานต่อพระเจ้าเร็วๆ  ดิฉันเลยรู้สึกหวาดระแวงเพราะมันเร็วเกินไปเท่านั้นค่ะ