วันนี้มีคุณตาท่านนึงพาสุนัขชื่อ “ป๋องแป๋ง” มาที่ รพ.สัตว์
ซึ่งปกติท่านเป็นขาประจำ รพ.สัตว์ มานานหลายปีแล้ว
ปัจจุบันคุณตาอายุ 88 ปี และป๋องแป๋งอายุ 20 ปี
คุณตารักเจ้าป๋องแป๋งมาก
เวลาคุณตาแกะปลาให้ป๋องแป๋งกิน
คุณตาจะป้อนทีละคำ พอเศษปลาเหลืออยู่ที่มือ
คุณตาก็จะเอาใส่ปากและกินต่อเอง
ซึ่งเป็นภาพที่ประทับใจของผู้ที่พบเห็นมาก
ท่านเคยเอ่ยปากกับหมอว่า...
“ถ้าป๋องแป๋งตายก่อน ตาก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม อยู่เพื่อใคร
หรือถ้าตาตายก่อน ก็เป็นห่วงป๋องแป๋ง กลัวไม่มีใครดูแล”
และคราวนี้ที่คุณตาพาป๋องแป๋งมา รพ.สัตว์
เพราะป๋องแป๋งมีอาการซึม เบื่ออาหาร
จริงๆคุณตาอยากพามานานแล้วแต่เกรงใจลูกหลาน
(บางครั้งคุณตาก็เอาป๋องแป๋งหนีจากบ้านพามาหาหมอก่อน
เวลาที่ป๋องแป๋งป่วย โดยไม่ได้บอกลูกหลาน
...ลองนึกถึงคุณตาอายุ 80 กว่า พาสุนัขนั่งรถประจำทาง
จากต่างอำเภอมาที่ตัวจังหวัดดูนะคะ)
..................และผลตรวจเลือดก็พบว่าป๋องแป๋งเป็นไตวาย
หมอๆก็ได้ให้น้ำเกลือป๋องแป๋ง และเอาใส่กรงไว้
ซึ่งคุณตาจะนั่งเฝ้าไม่ยอมไปไหน
และเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
อยู่ดีๆคุณตาก็ตัวเกร็ง หน้าซีด
(ซึ่งทางคุณลุงที่มาด้วยบอกว่าคุณตาเคยเป็นมาก่อน)
จากนั้นก็ช่วยกันปฐมพยาบาลคุณตาจนคุณตาดีขึ้น
และสายตาที่คุณตาจับจ้องอยู่ตลอดที่รู้สึกตัวคือ กรงเจ้าป๋องแป๋ง
ทางเราพยายามจะย้ายคุณตาเข้าไปนอนพักในห้องแอร์
คุณตาก็ไม่ยอมไป สั่นหัว และมองแต่กรงป๋องแป๋ง
ซึ่งคุณตาก็ยังสลึมสลืออยู่
ทุกคนก็เลยตัดสินใจเข็นกรงป๋องแป๋งเข้าไปในห้องแอร์ก่อน
จากนั้นคุณตาถึงจะยอมไป
พอจับคุณตานอนกับพื้น
คุณตาก็กลัวมองไม่เห็นป๋องแป๋ง

คุณตาเอามือประสานท้ายทอย เพื่อจะมองป๋องแป๋งที่อยู่ปลายเท้าให้ได้
..และค้างมืออยู่อย่างนั้น ซึ่งจะต้องเกร็งคอตลอดเวลา
พวกเราก็เลยต้องหาหมอนและเบาะสูงๆ เพื่อให้คุณตานอนโดยที่ยังมองเห็นป๋องแป๋งอยู่
สักพักใหญ่ๆ พอให้คุณตาทานน้ำหวาน ทานผลไม้ คุณตาก็ดีขึ้น และลุกขึ้นมานั่งได้
และคุณตาก็เอ่ยปากถามว่า “ตาอยู่ที่ไหน มาทำอะไรที่นี่ ป๋องแป๋งเป็นอะไรทำไมอยู่ในกรง”
ทุกคนก็เลยช่วยกันเล่าทั้งหมดให้คุณตาฟัง.....
และขออนุญาตคุณตาและญาติเพื่อถ่ายรูปและนำเรื่องราวของคุณตาและป๋องแป๋งมาถ่ายทอด
......................................................................
ความรักของคุณตาและป๋องแป๋ง...เป็นความรัก ความผูกพันระหว่างคนกับสัตว์
ที่อาจจะเตือนใจใครหลายๆคน ให้กลับมาดูแลสัตว์เลี้ยงที่ตนเองรัก หรือเคยรักให้ดีที่สุด
สัตว์เลี้ยงก็คือหนึ่งชีวิต....และอาจเป็นทั้งชีวิตของใครบางคน
นี่แหล่ะ ชีวิตหนึ่งที่อยู่เพื่อดูแลอีกหนึ่งชีวิต
ต้นเรื่องจาก
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=133477900192913&set=a.100564706817566.1073741826.100551126818924&type=1&theater