เรื่องของเรื่องก็คือ   ฉันเป็นผู้หญิงที่เกิดหลงรักเกย์(ฝ่ายรับ)  ฉันมักชอบแต่คนที่เป็นฝ่ายรับ คนที่ไม่มีความคิดที่จะนอนกับผู้หญิง หรือทำอะไรผู้หญิงไม่ได้เพราะไม่มีอารมณ์


ปัญหาที่ฉันเจอมาตลอดคือ  ฉันชอบมองเกย์และหลงรักเกย์  ฉันรู้ว่าสุดท้ายเราจะไม่ได้เค้ามา  แต่ฉันคิดว่าฉันมีความสุข
แค่เห็นหน้า เห็นสายตา เห็นรอยยิ้มและได้ยินเสียงมันก็ทำให้ฉันมีความสุขได้มากมาย

ช่วงม.ปลาย  ฉันแอบปิ๊งเพื่อนพี่ชาย(เค้าแต่งงานมีลูกแล้ว) เค้าอยู่ข้างบ้านฉันเอง  ฉันมักเห็นเค้าคุยกับเพื่อนสนิทเค้า(ผู้ชายแต่งงานแล้วเหมือนกัน) คือ2คนนี้ชอบมานั่งคุยกันหน้าบ้าน หงุงหงิงๆ  มีโอบเอว นั่งตักกัน อิงแอบซบไหล

เวลาที่ฉันเห็นเค้า2คนอยู่ด้วยกัน ฉันจะมองด้วยความหลงไหลและมีความสุข  ฉันขอบแอบมองที่หน้าต่างว่าเค้าแอบทำอะไรกัน  บางที2คนนี้อาจแค่สนิทกันธรรมดาก็ได้  แต่เชื่อเหอะ  คุณคงไม่คิดว่าผู้ชายวัยกลางคนที่แต่งงานมีลูกแล้วจะโอบเอว ไซร้ซอกคอกันใช่ม้า  ฉันไม่ได้มองว่ามันเป็นความผิดของคน2คนที่หลอกเมียตัวเองนะ

ฉันมองมันเป็นความรักทั่วไป

ช่วงเรียนม.ปลาย ฉันแอบหลงรักอาจาร์ยที่โรงเรียน เค้าดูแมนปกติทุกระเบียบนิ้ว ฉันมีความคิดว่าเค้าน่าจะเป็นเกย์ แล้วฉันก็รักเค้าซะงั้น แล้วฉันก็รู้ความจริงที่ว่า เค้าเป็นเกย์ฝ่ายรับจริงๆ


พอขึ้นมหาลัย ผู้ชายคนแรกที่ฉันชอบ  เค้าเคยเป็นลีดโรงเรียน  เค้าบอกว่าตัวเค้าแมนนะ  แต่พอขึ้นปี3 เค้าเกิดค้นพบตัวเองซะอย่างงั้น



ฉันจะทำยังไงกับสเป็คของตัวเอง ทำยังไงกับการปรับตัวเข้ากับ ความรักของหญิงชาย  เมื่อฉันรักผู้ชายแท้ๆไม่ได้