#ตั้งกระทู้เพราะอยากเห็นมุมมองของ 'ผู้ใหญ่' ด้วยสมองเเละวุฒิภาวะ ไม่ใช่โตเเต่ตัว
หรือเสียดสีตามอารมณ์ค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราเอง
เกิดขึ้นมาประมาณสองสัปดาห์ได้เเล้วค่ะ พอดีติดทุนไปต่างประเทศเก้าวัน ออกเเนวศึกษาวัฒนธรรมค่ะ
วันที่ต้องตกลงเรื่องราวต่างๆ กับทางผู้ให้ทุน ก็ได้พาเเม่ไปฟังรายละเอียดต่างๆ (ซึ่งเราบอกเเม่ตรงๆ ว่าอยากไปมากจริงๆ)
ซึ่ง ณ ขณะนั้น เเม่ตกลงทุกอย่างกับทางผู้ให้ทุนสนับสนุน (เเต่..คือเราต้องจ่ายสมทบเองด้วย)
หลังจากกลับบ้านไป เเม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ให้ไป
เเต่พอวันถัดไป เเม่ก็บอกว่า ไม่ให้ไปเเล้ว ไม่มีเงิน (เราก็มานั่งคิดว่าถ้าไม่ให้ไปตั้งเเต่เเรกก็น่าจะบอกกันไปเลยตรงๆ ไม่ใช่ไปตกลงกับเขาเรียบร้อยเเล้ว ส่งเอกสารไปหมดเเล้ว เเล้วมาบอกทีหลังว่าไม่ไป...)
เราก็เงียบไป เสียใจ เพราะอยากไปมาก อุตส่าห์ติดเเล้ว
ซึ่งเราก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเเม่ ก็เงียบๆ
เเต่ก็เสียใจว่า ณ ขณะนั้นที่ไปคุยกับทางนั้นมา ทำไมเเม่ไม่บอกว่า ขอปฏิเสธได้มั้ยคะ มีปัญหาเรื่องเงินจริงๆ เเต่กลับตกลงทุกอย่างกับทางนั้น
มันเหมือนเป็นการ ให้ความหวังเเล้วหักหลังกันดื้อๆ เลย
ยอมรับว่าเสียใจมาก ก็เลยไม่พูด ไม่อะไรเลย...เเต่ก็บอกเเม่ไปว่า
อืม... หนูเหนื่อยเเล้วนะ
(ที่ผ่านมาสอบทุนมาเยอะค่ะ เเต่ไม่ติด ก็เครียด พอติดก็ดีใจ เหมือนลูกโป่งลอยอยู่เเปบนึง เเล้วโดนเข็มจิ้มเเตก...)
ที่ผ่านมาเราเรียนตามใจเเม่ อยากเรียนในคณะที่ไม่ต้องเสียเงินค่าใช้จ่ายมาก จบมาก็มีตลาดรองรับ
(เอ่อ เราเรียนที่มหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่ง ที่เรียนจนขอหน่วยกิตเพิ่มเเต่ค่าเทอมไม่เกิน 6200 บาท)
ส่วนตอนนี้เราก็ยอมรับว่า เหนื่อยด้วยท้อด้วย เเละตั้งใจว่าจบมาคงไม่ทำงานตรงสายคณะที่เรียนมา
เพราะเสียใจกับครอบครัวที่พยายามเลือกทางเดินให้เรามาตลอด พยายามบังคับเส้นทางของเรา
พอเราอยากได้ทุน พยายามจนได้ เพื่อที่ว่าจะได้เป็นเเรงบันดาลใจต่อไปในการศึกษาคณะที่เเม่วางให้.. ก็มาเจอเรื่องเเบบนี้อีก
#ไม่ใช่ว่าเเม่ไม่มีเงินนะคะ
มีค่ะ... เพราะเงินเดือนที่มีนับว่าค่อนข้างสูง (บางคนอาจจะนึกว่ามีหนี้หรืออะไรก็เเล้วเเต่... เเต่เราไม่ขออธิบายมากไปกว่า มีขนาดที่สามารถจ่ายให้เราไปได้ค่ะ)
เเล้วก็กลายเป็นว่า ด้วยความที่เราเงียบ ไม่พูดไม่ว่าอะไร (เเต่ร้องไห้นะ)
เเม่ก็เลยไม่กล้าคุยกับเรา เอาเเต่โทรมาหาเพื่อนเราสามสี่คนทุกวัน ด้วยคำถามเดิมๆ ว่า "เราเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง ช่วยไปบอกเราให้หน่อยได้มั้ยว่า จบมาให้เป็น (ชื่ออาชีพ) ที่เเม่ต้องการ อย่าล้มเลิกนะ บลาๆๆๆ"
จนเพื่อนเราก็เเปลกใจว่าทำไมไม่คุยกันเอง
ส่วนเราก็เอาเเต่เฉย เเละก็ไม่เข้าใจว่าเเม่จะทำเเบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่
ถ้าใครมีวิธีเเนะนำอะไรดีๆ ช่วยหน่อยนะคะ
ปล. แม่ดูหลบหน้าหลบตาอะไรเเบบนั้นด้วยเหมือนกัน
ปล2. ไม่ยอมโทรมาหาเราเลย มีครั้งนึงโทรมาเเล้วเราไม่ทันได้รับสาย
ปล3. ขออภัยถ้ามีใครมองว่ากระทู้นี้รกหูรกตา ไม่จำเป็นต้องถาม เคลียร์ปัญหาเองได้นี่
ปัญหาครอบครัว : มีเรื่องไม่เข้าใจกับเเม่ ไม่ใช่ทะเลาะกัน
หรือเสียดสีตามอารมณ์ค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราเอง
เกิดขึ้นมาประมาณสองสัปดาห์ได้เเล้วค่ะ พอดีติดทุนไปต่างประเทศเก้าวัน ออกเเนวศึกษาวัฒนธรรมค่ะ
วันที่ต้องตกลงเรื่องราวต่างๆ กับทางผู้ให้ทุน ก็ได้พาเเม่ไปฟังรายละเอียดต่างๆ (ซึ่งเราบอกเเม่ตรงๆ ว่าอยากไปมากจริงๆ)
ซึ่ง ณ ขณะนั้น เเม่ตกลงทุกอย่างกับทางผู้ให้ทุนสนับสนุน (เเต่..คือเราต้องจ่ายสมทบเองด้วย)
หลังจากกลับบ้านไป เเม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ให้ไป
เเต่พอวันถัดไป เเม่ก็บอกว่า ไม่ให้ไปเเล้ว ไม่มีเงิน (เราก็มานั่งคิดว่าถ้าไม่ให้ไปตั้งเเต่เเรกก็น่าจะบอกกันไปเลยตรงๆ ไม่ใช่ไปตกลงกับเขาเรียบร้อยเเล้ว ส่งเอกสารไปหมดเเล้ว เเล้วมาบอกทีหลังว่าไม่ไป...)
เราก็เงียบไป เสียใจ เพราะอยากไปมาก อุตส่าห์ติดเเล้ว
ซึ่งเราก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเเม่ ก็เงียบๆ
เเต่ก็เสียใจว่า ณ ขณะนั้นที่ไปคุยกับทางนั้นมา ทำไมเเม่ไม่บอกว่า ขอปฏิเสธได้มั้ยคะ มีปัญหาเรื่องเงินจริงๆ เเต่กลับตกลงทุกอย่างกับทางนั้น
มันเหมือนเป็นการ ให้ความหวังเเล้วหักหลังกันดื้อๆ เลย
ยอมรับว่าเสียใจมาก ก็เลยไม่พูด ไม่อะไรเลย...เเต่ก็บอกเเม่ไปว่า
อืม... หนูเหนื่อยเเล้วนะ
(ที่ผ่านมาสอบทุนมาเยอะค่ะ เเต่ไม่ติด ก็เครียด พอติดก็ดีใจ เหมือนลูกโป่งลอยอยู่เเปบนึง เเล้วโดนเข็มจิ้มเเตก...)
ที่ผ่านมาเราเรียนตามใจเเม่ อยากเรียนในคณะที่ไม่ต้องเสียเงินค่าใช้จ่ายมาก จบมาก็มีตลาดรองรับ
(เอ่อ เราเรียนที่มหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่ง ที่เรียนจนขอหน่วยกิตเพิ่มเเต่ค่าเทอมไม่เกิน 6200 บาท)
ส่วนตอนนี้เราก็ยอมรับว่า เหนื่อยด้วยท้อด้วย เเละตั้งใจว่าจบมาคงไม่ทำงานตรงสายคณะที่เรียนมา
เพราะเสียใจกับครอบครัวที่พยายามเลือกทางเดินให้เรามาตลอด พยายามบังคับเส้นทางของเรา
พอเราอยากได้ทุน พยายามจนได้ เพื่อที่ว่าจะได้เป็นเเรงบันดาลใจต่อไปในการศึกษาคณะที่เเม่วางให้.. ก็มาเจอเรื่องเเบบนี้อีก
#ไม่ใช่ว่าเเม่ไม่มีเงินนะคะ
มีค่ะ... เพราะเงินเดือนที่มีนับว่าค่อนข้างสูง (บางคนอาจจะนึกว่ามีหนี้หรืออะไรก็เเล้วเเต่... เเต่เราไม่ขออธิบายมากไปกว่า มีขนาดที่สามารถจ่ายให้เราไปได้ค่ะ)
เเล้วก็กลายเป็นว่า ด้วยความที่เราเงียบ ไม่พูดไม่ว่าอะไร (เเต่ร้องไห้นะ)
เเม่ก็เลยไม่กล้าคุยกับเรา เอาเเต่โทรมาหาเพื่อนเราสามสี่คนทุกวัน ด้วยคำถามเดิมๆ ว่า "เราเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง ช่วยไปบอกเราให้หน่อยได้มั้ยว่า จบมาให้เป็น (ชื่ออาชีพ) ที่เเม่ต้องการ อย่าล้มเลิกนะ บลาๆๆๆ"
จนเพื่อนเราก็เเปลกใจว่าทำไมไม่คุยกันเอง
ส่วนเราก็เอาเเต่เฉย เเละก็ไม่เข้าใจว่าเเม่จะทำเเบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่
ถ้าใครมีวิธีเเนะนำอะไรดีๆ ช่วยหน่อยนะคะ
ปล. แม่ดูหลบหน้าหลบตาอะไรเเบบนั้นด้วยเหมือนกัน
ปล2. ไม่ยอมโทรมาหาเราเลย มีครั้งนึงโทรมาเเล้วเราไม่ทันได้รับสาย
ปล3. ขออภัยถ้ามีใครมองว่ากระทู้นี้รกหูรกตา ไม่จำเป็นต้องถาม เคลียร์ปัญหาเองได้นี่