คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 11
ผมไม่เคยไปอเมริกานะครับ แต่มีเพื่อนกับแฟนไปเรียนอเมริกา หรือโตอเมริกาหลายคน ช่วงเค้าอยู่อเมริกาก็จะเขียนจม.มาเล่าชีวิตให้ฟัง
คือเมืองบ้านนอกอเมริกานี่สาธารณูปโภคดีจริงแต่ "ไม่มีอะไรให้ทำ" ครับ
อยากไปเที่ยวแบบศิวิไลซ์หน่อย เช่นกินข้าวดูหนังก็ต้องขับรถข้ามเมืองไปเน้อ
ในเมืองจะหงอยๆ แสงสีไม่มี
ที่สำคัญคือ "งานดีๆมันหายาก" เนื่องจากหลายๆเมืองจะพึ่งพาอุตสาหกรรมท้องถิ่นมาก
ถ้าอุตสาหกรรมนั้นปิด คนก็จะว่างงานแบบสุดๆเลย
แล้วที่เพื่อนๆผมเล่า ตกเย็นเขาจะไม่มีแผงลอยขายก๋วยเตี๋ยวข้างถนนแบบบ้านเรานะครับ
ตกเย็นคือกินข้าวบ้าน ประมาณ 6 โมงเย็น(เขาจะกินข้าวกันไม่ดึกมาก) จากนั้นก็ไม่มีไรทำแล้ว ดูทีวี นอน
เพื่อนผมบอก.....เหงาโพดๆๆๆ
แล้วอเมริกาหน้าหนาวนี่...ยิ่งร้าย หนาวแบบตายไปเลย
มาบวกกับเมืองหงอยๆ คนเหงาๆ หนาวจับกระดูก.... แย่ไปใหญ่เลย
ปล. ผมว่าเมืองไทยเป็นประเทศที่สนุกสนาน มีอะไรทำได้แทบจะ 24 ชม.สุดแล้ว
ขนาดผมเคยไปอยู่และไปสัมมนาที่ลอนดอนซึ่งเป็นเมืองหลวงระดับโลก ผมยังคิดถึงบ้านแทบน้ำตาร่วง
คือขนาดคนลอนดอนเองเขาก็ใช่ว่าจะออกมากินข้าวนอกบ้านกันแทบทุกวันแบบบ้านเราเน้อ
เขากินข้าวบ้านทั้งนั้นครับ ทุ่มนึงก็อยู่บ้านดูทีวีกันทั้งนั้น ทั้งที่แดดยังสว่างอยู่เลย
ถนนหนทางถ้าไม่ใช่แหล่งช๊อปปิ้ง ต่อให้มันอยู่ในเขตเมือง ทุ่มสองทุ่มจะเงียบแอนด์หงอย.... ว้าเหว่ฝุดๆ
ผมเคยเดินเตะกระป๋อง...เหงา..เหงา..บนถนนเคนซิงตันมาแล้ว
อา...ลมหนาวมันช่างกรีดเข้าไปถึงหัวใจ
พอเครื่องลงแตะถึงสนามบินกทม..... ผมแทบถลาจูบพื้นตรงกะไดเลย
ไม่เคยคิดถึงบ้านอะไรจะขนาดนี้
ย้ำ นี่ขนาดลอนดอนเน้อ แล้วถ้ามันเป็นเมืองบ้านนอกละจะขนาดไหน
คือเมืองบ้านนอกอเมริกานี่สาธารณูปโภคดีจริงแต่ "ไม่มีอะไรให้ทำ" ครับ
อยากไปเที่ยวแบบศิวิไลซ์หน่อย เช่นกินข้าวดูหนังก็ต้องขับรถข้ามเมืองไปเน้อ
ในเมืองจะหงอยๆ แสงสีไม่มี
ที่สำคัญคือ "งานดีๆมันหายาก" เนื่องจากหลายๆเมืองจะพึ่งพาอุตสาหกรรมท้องถิ่นมาก
ถ้าอุตสาหกรรมนั้นปิด คนก็จะว่างงานแบบสุดๆเลย
แล้วที่เพื่อนๆผมเล่า ตกเย็นเขาจะไม่มีแผงลอยขายก๋วยเตี๋ยวข้างถนนแบบบ้านเรานะครับ
ตกเย็นคือกินข้าวบ้าน ประมาณ 6 โมงเย็น(เขาจะกินข้าวกันไม่ดึกมาก) จากนั้นก็ไม่มีไรทำแล้ว ดูทีวี นอน
เพื่อนผมบอก.....เหงาโพดๆๆๆ
แล้วอเมริกาหน้าหนาวนี่...ยิ่งร้าย หนาวแบบตายไปเลย
มาบวกกับเมืองหงอยๆ คนเหงาๆ หนาวจับกระดูก.... แย่ไปใหญ่เลย
ปล. ผมว่าเมืองไทยเป็นประเทศที่สนุกสนาน มีอะไรทำได้แทบจะ 24 ชม.สุดแล้ว
ขนาดผมเคยไปอยู่และไปสัมมนาที่ลอนดอนซึ่งเป็นเมืองหลวงระดับโลก ผมยังคิดถึงบ้านแทบน้ำตาร่วง
คือขนาดคนลอนดอนเองเขาก็ใช่ว่าจะออกมากินข้าวนอกบ้านกันแทบทุกวันแบบบ้านเราเน้อ
เขากินข้าวบ้านทั้งนั้นครับ ทุ่มนึงก็อยู่บ้านดูทีวีกันทั้งนั้น ทั้งที่แดดยังสว่างอยู่เลย
ถนนหนทางถ้าไม่ใช่แหล่งช๊อปปิ้ง ต่อให้มันอยู่ในเขตเมือง ทุ่มสองทุ่มจะเงียบแอนด์หงอย.... ว้าเหว่ฝุดๆ
ผมเคยเดินเตะกระป๋อง...เหงา..เหงา..บนถนนเคนซิงตันมาแล้ว
อา...ลมหนาวมันช่างกรีดเข้าไปถึงหัวใจ
พอเครื่องลงแตะถึงสนามบินกทม..... ผมแทบถลาจูบพื้นตรงกะไดเลย
ไม่เคยคิดถึงบ้านอะไรจะขนาดนี้
ย้ำ นี่ขนาดลอนดอนเน้อ แล้วถ้ามันเป็นเมืองบ้านนอกละจะขนาดไหน
สมาชิกหมายเลข 6943209 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3002122 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1838798 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4472997 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 834442 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1258583 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2476906 ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1456129 ถูกใจ, ผู้ที่ไม่รู้ ขำกลิ้งรวมถึงอีก 50 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ในภูธรของอเมริกาเป็นบ้านนอก กันดารเหรอครับในหนังหลายๆเรื่องหนุ่มสาวอยากออกมาไปสู่เมืองใหญ่
คำถามคือที่ภูธรของอเริกานี่เป็นชนบท ไม่ค่อยน่าอยู่ ไม่ค่อยมีอะไรหรอครับ หนุ่มสาวถึงอยากออกจากเมืองกันหมด
จะถามมานานแล้ว ดูซีรี่ under the dome ก็เจออีกจึงนึกขึ้นได้