เรากับพี่เค้าอยู่ซอยเดียวกันค่ะ ไม่ถึงกับสนิทกันมาก แต่เป็นคนเหนือเหมือนกันเลยคุยกันบ้าง

ลูกเค้ากับลูกเรา เกิดไล่เลี่ยกัน ตอนนี้เรียนอนุบาล 1 แต่คนละโรงเรียน ไม่ห่างกันมากค่ะ
เค้าจะชอบดักหน้าบ้านเค้าขอไปด้วยเวลาเราขับรถออกไปรับลูกทุกวัน บ้านเค้ามีรถยนต์ แต่สามีใช้ทำงาน
เหลือมอเตอร์ไซค์ใช้ที่บ้าน 1 คันค่ะ(ของเราใช้รถคนละคันกับสามี บางวันรถเสีย สามียอมนั่งรถตู้ไปไซต์งาน เพื่อให้เรามีรถไปรับลูก)
ระยะห่างจากบ้านไปโรงเรียนก็ประมาณ 2 กิโลได้ ตอนแรกเราก็เห็นใจเพราะฝนตก............เลยไม่ว่าอะไรค่ะ

แต่หลังๆ ฝนไม่ตกก็ขอไปด้วยโรงเรียนลูกเค้ากับลูกเราอยู่คนละฝั่งถนนค่ะ (ลูกเราเรียนเอกชน)
เราก็เลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดรถโรงเรียนลูกเราเพื่อเข้าไปรับลูกก่อน แต่เค้าไม่ยอมลงค่ะ ให้เราติดเครื่องไว้ เค้านั่งในรถรอ
เราก็จะคุยกับครูอะไรก็ไม่ได้นัก เพราะต้องรีบไป เสร็จแล้ว เราต้องขับข้ามฝั่งไปรับลูกเค้าในโรงเรียน(โรงเรียนอยู่ในวัด)
เราก็จะจอดรถรอ นานมากกว่าเค้าจะออกมา มาพร้อมกับ ขนม ลูกชิ้น ไอติม ซื้อให้ลูกมากินในรถค่ะ(เราไม่ค่อยให้ลูกกินในรถเท่าไหร่ค่ะ)
แล้วเด็กอ่ะ ห้ามก็ไม่ฟังบอกว่าค่อยกินที่บ้านเนาะ เดี๋ยวรถน้าเลอะ ดูดฝุ่นไม่ไหว อะไรก็อ้างไป
แต่เด็กก็ไม่ฟัง หนูจะกินๆ แม่เค้าก็ไม่ห้าม ไม่เตือน หันมาบอกเราว่าไม่เลอะหรอก เราก็นิ่งไม่พูดต่อ

เด็กก็ทะโมน ผลักลูกเราไปนั่งมุมเบาะหลังบ้างส่วนเค้าจะต้องโผล่หน้ามาระหว่างเบาะคนขับ พอลูกเราอยากจะโผล่หน้ามาบ้าง
ก็ผลักลูกเรา บอกว่าเดี๋ยวไม่รักนะ ไม่เล่นด้วยนะ พอลูกเราย้อนก็กรี๊ดๆ (ลูกเราผู้ชายอายุอ่อนกว่า ลูกเค้าผู้หญิงแก่กว่า 4 เดือน)

คือ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เกือบทุกวัน เราเลยเบื่อ ไม่อยากให้ติดรถไปด้วย บางวันเราไปก่อน ขับรถรับลูกกลับมา 2 คน มีความสุข
คุยกันถามนั่น นู่น นี่ กับลูก แต่พอพี่เค้ามาด้วย เค้าเสียงดัง พูดแว้ดๆ เวลาเปิดปิดประตู เสียงดังปึงปังๆ บางครั้งเราอยากจะเลยไปนั่นไปนี่ตามลำพังบ้าง เค้าก็ไปด้วย บอกตรงๆ เรารำคาญ

เพื่อนๆคิดว่า เราในแคบและเห็นแก่ตัวไปมั้ย แล้วเราจะปฏิเสธยังไงดี

*** ที่บอกว่าลูกเราเรียนเอกชน ลูกเค้าเรียนรร.วัดนั้น เราไม่ได้มีเจตนาดูถูกหรือแบ่งแยกนะคะ