วรรณกรรมเยาวชน

เรื่องแรกที่ผมต้องทนอ่านคือต้นส้มแสนรักภาค 1  ตอนนั้นผมอายุแค่ 19 เอง ผมยืมพี่สาวมาอ่านโดยเธอได้ยินว่าโน้ส อุดม ชอบเรื่องนี้มากก็เลยเอามาอ่าน  โน้ส อุดม เคยพูดว่าขอบคุณ เซเซ่  อะไรประมาณนี้


ผมทนอ่านตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งเล่ม แต่ด้วยความที่มีคนพูดว่าเป็นหนังสือดี อ่านแล้วดี  ผมต้องทนอ่านจนจบเล่มด้วยความเสียดายที่ต้องมาทนอ่านอยู่ตั้งนาน


ต่อมา เรื่องเจ้าชายน้อย  พี่ผมเล่าให้ฟังเรื่อง ช้าง หมวก และงูกินช้าง(ภาพน่ากลัว)   ผมก็คิดว่าเออมันดูน่าสนใจดี  ลองอ่านดูเป็นหนังสือที่ไม่ดีที่สุดเล่มนึงสำหรับผมเลยครับ  ผมถือว่ามันออกแนวภาพที่ดูแล้วไม่สวย แต่นักวิจารณ์บอกว่าสวย คนก็คล้อยตามกันไป

เจ้าชายน้อยเป็นหนังสือที่เนื้อหาน้อย แต่ผมไม่อยากอ่านมันอีกเลย ไม่ว่าใครจะตีความยังไงเกี่ยวกับหนังสือนี้ก็ตาม


แต่ผมถือว่านักเขียนที่ดี ต้องคือคนที่ถ่ายทอดให้คนส่วนใหญ่เข้าใจได้ และรู้สึกชอบ และรักในหนังสือนั้น




แฮรี่พอร์ตเตอร์  เล่ม1 ฉบับแปลภาษาไทย ผมไม่ชอบตั้งแต่คำนิยมของ ศุ บุญเลี้ยงแล้วครับ   ที่เขียนว่า ขยุมขย่อยอะไรก็ไม่รู้ ภาษาพ่อมด


พออ่านเนื้อหาไปได้ไม่ถึงครึ่งเล่ม ผมเลิกอ่านเลยครับ  เป็นหนังสือที่ขายดีมาก ที่ผมงงกับคนอ่านจริงๆว่าไปชอบได้ยังไง


อ่านแล้วก็รู้สึกเลยว่า คนเขียนพยายามมากเกินไปไม่เป็นธรรมชาติ  แต่อันนี้ผมต้องยอมรับเสียงส่วนใหญ่ก็มันเ็ป็นหนังสือที่คนส่วนใหญ่ยอมรับนี่ครับว่าสนุก





ผมไม่อยากยุ่งกับวรรณกรรมเยาวชนอีกเลย

จนเพิ่งมาอ่าน  เกาะโลมาสีน้ำเงิน


หนังสือเล่มบางๆ  แต่ทำไมมันสนุกจังเลยครับ แปลกมากเลย ดำเนินเรื่องเหมือนเนือยๆ  แต่ทำให้คนอ่านอย่างผมอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงต่อไปจะเป็นยังไงตลอด


ผมไม่ได้อ่านทีเดียวจบนะครับ แต่ผมต้องอ่านทุกวันจนจบ เพราะผมอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ



รักเลยครับหนังสือเล่มนี้


มีหนังสือแบบเกาะโลมาสีน้ำเงินอีกมั้ยครับ  ผมอยากกลับไปอ่านวรรณกรรมเยาวชนอีก