เราเองเคยนึกน้อยใจพ่อแม่เหมือนกัน
ว่าทำไมแบบนั้น ทำไมแบบนี้ เรานึกน้อยใจสารพัด
จนวันหนึ่ง เราไปอยู่กับน้า เขาทำงานอยู่บ้านเด็กอ่อน
เป็นบ้านแรกรับเด็กที่แม่คลอดแล้วทิ้ง เราเห็นก็รู้สึกเวทนา
เด็กๆเวลาเจอผู้หญิง ก็เรียกแม่ๆๆๆ เจอผู้ชาย ก็เรียกพ่อๆๆๆ
เราเองยังโดนเรียกแม่ ทั้งๆที่เราอายุยังน้อย อยู่มัธยมเอง
เห็นแววตาของพวกเขา เราก็รู้สึกสะเทือนใจ เกิดมาเป็นคนเหมือนกัน
แต่ไร้สิ้นทุกอย่าง ทรัพย์สมบัติไม่มี บางคนก็รูปร่างหน้าตาไม่ปกติเหมือนคนอื่น
ที่สำคัญ ใครเป็นพ่อแม่ก็ไม่รู้ แล้วบาดแผลที่ลึกที่สุดในใจของพวกเขาคือ
คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ทิ้งเขาไป ไม่ต้องการเขา และไม่มีแม้แต่ญาติ ไม่มีรากเหง้า
พวกเขาจะเติบโตขึ้นมาแบบไร้ซึ่งญาติพี่น้อง โฮมอโลนจริงๆ มีบางคน โตแล้ว ไปอยู่
บ้านเด็กหญิง บ้านเด็กชาย จนออกจากบ้านไป เมื่อมีงานทำ แต่บ่อยครั้งก็ยังกลับมา
ขอคำปรึกษาเรื่องราวในชีวิต เพราะไม่มีผู้ใหญ่ที่ไหนให้คำปรึกษา แม้แต่จะร้องไห้
ก็ไม่มีอ้อมกอดของใครช่วยปลอบประโลม ชีวิตพวกเขาโดยส่วนมากจะว้าเหว่มาก
โหยหาความรัก และมักจะถูกหลอกลวงจากคนภายนอกที่จิตใจแข็งแกร่งกว่า

ตั้งแต่เราไปเห็น ไปสัมผัสมา เราก็เลิกน้อยใจพ่อแม่ แม้บางเรื่องเราอาจขัดใจ
แต่เราโชคดีแค่ไหน ที่รู้ว่านี่คือพ่อแม่ เขาส่งเสียให้เรียนจนจบ มีการงานที่ดีทำ

เราเองคิดว่า จขกท ก็ยังมีอะไรๆอีกมากมาย มากโขกว่าเด็กกำพร้าเหล่านั้นเยอะ
อย่างน้อยยังมีคนให้เรียกว่า พ่อ แม่ ยังมีอ้อมกอดยายและป้าไว้ให้กอดและซุกซบ
คนเราเกิดมา ไม่มีอะไรสมบูณณ์ไปเสียทุกสิ่งหรอกค่ะ แม้แต่คนที่รวยที่สุด
เขาก็อาจจะขาดบางสิ่งบางอย่างที่คนธรรมดาแบบเรามี

สำคัญที่ ทุกวินาทีในชีวิตเราทำดีที่สุดแล้วหรือยัง เราเป็นผู้ให้มากกว่าเป็นผู้รับไหม
มองดูตัวเองแล้ว เรารู้สึกภูมิใจในการกระทำอะไรของเราบ้างในแต่ละวัน...
หมั่นสร้างความดีในทุกลมหายใจของชีวิต เดี๋ยวสิ่งดีๆเหล่านั้นจะตอบแทนเราเอง
เอาเวลาเศร้าใจ เสียใจ น้อยใจ ไปทำอะไรที่เกิดประโยชน์แก่ชีวิตดีกว่านะคะ

และที่สำคัญ เวลาเราเศร้า เสียใจ ให้ออกไปมองดูคนที่ขาดแคลนกว่าเรา เช่น เด็กไร้บ้าน
เด็กขอทาน เด็กยากจนที่ต้องหาเลี้ยงชีพไปวันๆไม่มีคอมฯใช้ ไม่มีแม้แต่คำว่า "โรงเรียน"
แล้วเราจะรู้ว่า ตัวเราเองมีอะไรเหลือเฟือมากมายกว่าคนอื่น และยังมีพอที่จะแบ่งปัน
ให้แก่คนอื่นๆที่ขาดได้อย่างสบายๆเลย...
ดูแล้วถามตัวเองว่า วันนี้คุณแบ่งปันอะไร ให้คนอื่นบ้างแล้วหรือยัง?