เมื่อก่อน ขี้โกรธ ขี้น้อยใจ ขี้กังวลมาก เคยคิดว่าพ่อแม่ในใจเวลาโกรธ แต่เวลาอารมณ์ปกติก็รู้นะว่าท่านรักเราและเราก็รักท่าน เคยโมโห มดมาก จะเยอะไปไหน เคยฆ่ามดด้วยความโกรธ แต่ตอนเด็กๆใจดีมากนะ ยุงกัดยังไม่กล้าตบเลย มีช่วงนึงในชีวิตมันมีเหตุการณ์บางอย่างประดังเข้ามา ทำให้กลายเป็นคนอารมณ์ร้ายอย่างน่ากลัวอยู่ช่วงนึง ประมาณหลายปีอยู่ รู้ว่าที่ทำไม่ดี แต่เหมือนคนบ้า ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แล้วก็ส่งผลแย่ๆ ตามมาในชีวิตอีกหลายอย่าง จนเพิ่งเริ่มอ่านหนังสือธรรมมะ สวดมนต์ก่อนนอน พยายาม ตั้งใจรักษาศีล 5 ทำให้ไม่อารมณ์รุนแรงแล้ว แต่ก็ยังสับสนอยู่ ยังต้องศึกษาและปฏิบัติต่อไป แต่ผลกรรมที่เกิดขึ้นก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ต้องก้มหน้ารับและทำปัจจุบันให้ดีต่อไป

แต่ที่ถามในหัวข้อกระทู้ เพราะสงสัยเห็นเพื่อนหลายคนทำไมเค้าไม่เห็นจะอ่านหนังสือธรรมมะเลย บางคนชวนไปปฏิบัติธรรมก็ไม่ไป แถมคุยธรรมมะกะเค้า เค้าหาว่าคิดเยอะไป ให้ใช่ชีวิตสบายๆ คือเค้าเป็นแบบคนทั่วไปตักบาตรเวียนเทียนบ้างตามเทศกาล แต่เค้าไม่ขี้โกรธ ไม่โมโห ชิลๆ สบายๆ ดูแบบชีวิตมีความสุขก็รับไว้ มีปัญหาก็แก้ไขกันไปแต่ไม่เห็นว่าเค้าจะเครียดอะไรเท่าไหร่

อย่างนี้แปลว่าลึกๆเค้ามีธรรมมะอยู่ในหัวใจ ชาติที่แล้วทำดีไว้เยอะอะไรอย่างนี้หรือเปล่าคะ