เราสัญจรบนท้องถนนมักมีความประมาทเกิดขึ้นทำให้ต้องกระทบกระทั่งกันบ้าง หลายกรณีก็จำต้องจบด้วยคำว่าไม่เป็นไรเพื่อให้เรื่องมันจบๆ

แต่ถ้าความประมาทมันทำให้ใครต้องเสียชีวิตและทรัพย์สินล่ะ? เราต้องทนพูดว่าไม่เป็นไรต่อไปเรื่อยๆเหรอ? พฤติกรรมอันตรายบางอย่างที่เลือกที่จะหลีกเลี่ยงได้ทำไมยังทำ? โชว์ว่าเก่ง กะระยะแม่น ขับรถเฉี่ยวหัวชาวบ้าน... ใครที่ทำอย่างนี้แล้วรับผิดชอบผลเสียหายที่จะเกิดขึ้นได้บ้าง?

เรื่องที่เกิดกับผมวันนี้เป็นสถานการณ์ near miss (หวุดหวิด ไม่ใช่ ใกล้นางงาม) กับรถเมล์ ขสมก. ที่เกิดขึ้นแทบทุกวันแต่ถ้ามันไม่เกิดผลร้ายแรงหลายคนคงปล่อยมันผ่านๆไป รอเวลาให้มีใครตายหรือพิการแล้วค่อยมาออกข่าว จากนั้นก็กลับไปเป็นแบบเดิม ยังไงก็ตาม ผมได้แจ้ง 1348 ไปแล้วในเบื้องต้น

[รายละเอียดของเหตุการณ์]
เช้าวันนี้ 21 มิถุนายน 2556 เวลา 7:50 โดยประมาณ ผมได้ปั่นจักรยานออกจากซอยศรีสุรุต ขึ้นสะพานหัวช้าง มุ่งหน้าสยามแควร์

โดยขณะที่ปั่นขึ้นเชิงสะพาน ได้สังเกตแล้วว่ามีรถเมล์ปรับอากาศสาย 36 สีครีมน้ำเงิน กำลังมุ่งหน้าขึ้นสะพาน อยู่ช่องทางที่ 2 จากซ้ายสุด ผมจึงออกมา โดยผมปั่นอยู่ชิดช่องทางซ้ายสุด

แต่ปรากฏว่า ขณะปั่นขึ้นสะพานอยู่นั้น รถเมล์คันดังกล่าวได้เบียดเขามาช่องทางซ้ายในระยะและความเร็วที่อันตราย ทั้งๆที่ช่องทางข้างหน้าทั้งสี่ช่องทางยังว่างอยู่ในระยะ 300 เมตร

ผมเห็นว่าเป็นการขับขี่ที่มีเจตนาไม่ดีและในจังหวะที่รถเมล์คันดังกล่าวไปติดไฟแดงที่สี่แยกปทุมวัน ผมจึงปั่นจักรยานไปเคาะกระจกเตือนให้เว้นระยะห่างจากจักรยานและเปิดไฟเลี้ยวทุกครั้งก่อนเปลี่ยนช่องทาง แต่คนขับรถกลับโต้เถียงด้วยถ้อยคำกู ไม่ยอมรับในคำตักเตือน แสดงถึงความประมาทเลินเล่อ เย่อหยิ่ง ไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่พนักงานขับรถสาธารณะ ซึ่งต้องใส่ใจกับความปลอดภัยเป็นสำคัญ

ผมจึงโทรศัพท์ร้องเรียน และขอติดตามผล ให้มีการตักเตือนและขยายผลสู่การอบรมพนักงานขับรถให้มีความรับผิดชอบต่อผู้โดยสารและผู้สัญจรบนถนนสาธารณะต่อไป

ทั้งนี้ได้จดหมายเลขบนกระจกท้ายรถไว้แล้ว คือ 8-3093 เป็นรถปรับอากาศสีครีมน้ำเงินสาย 36 ยี่ห้อ Isuzu


จริงอยู่ที่การรณรงค์เรื่องความปลอดภัย ควรเกิดผลกับผู้ขับขี่ทุกคนบนท้องถนน แต่ผมเห็นว่า ขสมก เป็นองค์กรที่มีมาตรฐานระดับหนึ่งในการคัดเลือกพนักงานขับรถและมีระบบควบคุมคุณภาพ และเป็นตัวอย่างในการขับขี่ที่เห็นได้ชัดเจนบนท้องถนน จึงอยากเสนอให้มีการอบรมและกวดขันเรื่องความรับผิดชอบต่อชีวิตผู้สัญจรให้เกิดผลอย่างจริงจัง

ผมถือว่า ขสมก คือผู้ส่งผมเรียนอย่างแท้จริง มาตั้งแต่ประถม (ส่งไปโรงเรียนนะ) ผมโชคดีที่มีโอกาสเรียนรู้จากตัวอย่างที่ดี ทั้งทักษะและมารยาทการขับขี่รถยนต์จากพนักงานขับรถดีๆที่ผมโดยสารไปโรงเรียนทุกวัน

ถึงจะโต้เถียงอย่างรุนแรงด้วยเหตุผลและอารมณ์ แต่ผมยังเคารพในส่วนดีของพนักงานขับรถ ขสมก ท่านนั้น และหวังว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นในองค์กร และถึงจะมีรายได้เพิ่มขึ้นเท่าไหร่ รถยนต์ที่บ้านกี่คัน ในวันที่ผมไม่ปั่นจักรยานไปทำงาน ผมก็ยังโดยสารรถเมล์ ขสมก อยู่เสมอมาและเสมอไป