ผ่านมากี่ปีมันก็ยังไม่หมดไป
สมัยที่เราเป็นนศ.คณะสถาปัตย์ ตอนนั้นจำได้เลยว่าโหดและรุนแรงแค่ไหน
ตั้งแต่ให้คลานให้หมอบ ปิดตา แล้วโดนตะคอกใส่ ทุบโต๊ะ ฟาดเก้าอี้
ตอนนั้นกลุ่มที่ห้าวๆอย่างเราและเพื่อนๆในกลุ่มที่เป็นทอมจะโดนจัดหนักและได้อยู่กลุ่ม A คือกลุ่มที่โดนรับหนักกว่าใคร
เหตุผลเพราะกลุ่มนี้มันช่างดูกวนบาทารุ่นพี่เลยหมั่นไส้
โดนเรียกไปรับโทษทั้งกลุ่ม สมัยนั้นไม่มีอาจารย์มาควบคุม ระยะเวลาการรับน้องทั้งเทอมไม่ต้องรงต้องเรียนกันเลย บางวิชาอาจารย์ก็งดสอนเพื่อให้ทำกิจกรรม
รุ่นพี่เกณฑ์ไปทั้งคณะที่จ.ประจวบคีรีขันธ์ นั่งรถไฟไป
นอนกลางดิน กินกลางทราย จะได้นอนก็คงเป็นศาลาวัดหนึ่งที่ทั้งมืดทั้งหนาว ไม่มีผนังกำแพง มีแค่หลังคาสังกะสีกับเสา ห้องน้ำมีอยู่สองห้อง
ชีวิตแม่มโคดบัดซบและทรมาน กว่าร้อยชีวิต ณ เวลานั้น รุ่นพี่มักอ้างว่า เรียนคณะนี้ ต้อง อึด ถึก ทน
บางคนโดนแมงกระพรุน บางคนป่วยก็ได้แต่ลากไปอยู่ข้างทาง ไม่ได้รู้สึกประทับใจเลย
มีครั้งหนึ่งมาเข้ากลุ่มสาย ถูกอันเชิญไปยืนหน้าแถวแล้วรุ่นพี่ตะคอกใส่ ตะวาดให้อายเพื่อนฝูง สั่งให้ทำท่าทำทางพิเรนทร์
กินบอระเพ็ดมั่ง อมลูกอมต่อกัน ขนมปังใส่ปลาร้า อื่นๆมากมายที่จะสรรหาความพิศดารมาให้รุ่นน้องที่ตัวเองบอกว่าทำไปเพราะรักและหวังดี จริงหรือ??
สิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดคือรุ่นพี่มันเอาถุงยางอนามัยมาให้เป่าลูกโป่ง และให้ผู้ชายนอน ผู้หญิงทำท่าเลียไข่ ตอนนั้นมุงมาฆ่ากุให้ตายก็ไม่ทำโว๊ย
รุ่นพี่หน้าเหียก ยืนงง ในขณะที่เรานิ่ง และจ้องหน้ามัน มันไม่กล้าสั่งต่อและเรียกคนอื่นที่พอทำได้ออกมา ซึ่งคนนั้นก็เป็นเพื่อนผู้หญิง
สุดยอดของความทรงจำอันเลวร้าย หลังจากนั้นก้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีอันใดอย่างที่รุ่นพี่มันวาดฝันไว้ ทุกคนต่างจบออกได้ด้วยตัวเองทั้งนั้น จะมีก็แค่รุ่นน้องที่หน้าตาดี สวย น่ารักจะมีรุ่นพี่คอยตามดูแลเทคแคร์คอยทำงานให้ และพวกที่ชอบเข้าร้านเหล้าเหมือนกันไปเที่ยวเทค นั่งบาร์ พวกนี้จะมีกลุ่มรุ่นพี่ นอกนั้นตัวใครตัวมัน มีแต่เพื่อนที่คอยช่วยเหลือ รุ่นพี่แทบไม่เห็นหน้ามาเฉพาะเวลาไถตังค์ทำกิจกรรมแล้วเกณฑ์รุ่นน้องให้มาช่วยทำ อย่างทำกระทงคณะประกวด รุ่นพี่บอกว่าต้องสร้างคอนเนคชั่นในคณะนี้ อยู่คนเดียวไม่ได้ จบไปต้องเจอกันในวงการอีก โถ่ จบไปบางคนยังเอาตัวไม่รอดเลย บางคนมาของานรุ่นน้องทำก็มี แถมไม่เคยช่วยเหลืออะไรรุ่นน้องได้จริงๆหรอกมีแค่ราคาคุยเพราะตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
ที่เล่ามาสิบปีผ่านมาแล้ว แต่ว่าผ่านมากี่ปีก็ยังมีระบบ sotus บ้าบอนี่อยู่อีก
ไม่เคยเห็นด้วย อยากให้มันไปจากประเทศนี้สักที มันไม่ได้ก่อเกิดประโยชน์ใดๆขึ้นมานอกจากการระบายอารมณ์ของรุ่นพี่ และทำเพื่อความสะใจ จากรุ่นสู่รุ่น จำเป็นไหมที่ต้องตะโกน ตะคอกใส่กัน ให้ทำท่าทางพิลึกพิลั่น
มีแต่บ้านป่าเมืองเถื่อนเท่านั้นแหละที่มีคนที่ยังนำพฤติกรรมไม่เหมาะสมออกมาใช้
แต่นี่คือรั้วมหาวิทยาลัย คุณเป็นบัณฑิตที่จะออกไปพัฒนาประเทศ
มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่าง อยากให้คนที่มีอำนาจ ผู้บริหารและเหล่าคณาจารย์ทั้งหลาย หันมาให้ความสนใจกับเรื่องนี้ให้มากขึ้น
ไม่ใช่มัวแต่กลัวว่าตัวเองจะเสียประโยชน์ โดนลดงบประมาณ หรือนักศึกษาจะน้อยลง
เพียงแต่หันออกไปมองชาวโลกว่าเขาพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว อะไรที่มันทำให้ถอยหลังลงคลอง ก็ควรยกออกไปจากสารบบ ก่อนที่บัณฑิตพวกนี้จะออกมาสู่โลกภายนอกแล้วก่อปัญหาสังคมต่อไป จากที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็มากพอแล้ว
ด้วยความหวังดี&ความเห็นส่วนตัว
ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่จะยกเลิกระบบ sotus การรับน้องใหม่แบบบ้านป่าเมืองเถื่อน
สมัยที่เราเป็นนศ.คณะสถาปัตย์ ตอนนั้นจำได้เลยว่าโหดและรุนแรงแค่ไหน
ตั้งแต่ให้คลานให้หมอบ ปิดตา แล้วโดนตะคอกใส่ ทุบโต๊ะ ฟาดเก้าอี้
ตอนนั้นกลุ่มที่ห้าวๆอย่างเราและเพื่อนๆในกลุ่มที่เป็นทอมจะโดนจัดหนักและได้อยู่กลุ่ม A คือกลุ่มที่โดนรับหนักกว่าใคร
เหตุผลเพราะกลุ่มนี้มันช่างดูกวนบาทารุ่นพี่เลยหมั่นไส้
โดนเรียกไปรับโทษทั้งกลุ่ม สมัยนั้นไม่มีอาจารย์มาควบคุม ระยะเวลาการรับน้องทั้งเทอมไม่ต้องรงต้องเรียนกันเลย บางวิชาอาจารย์ก็งดสอนเพื่อให้ทำกิจกรรม
รุ่นพี่เกณฑ์ไปทั้งคณะที่จ.ประจวบคีรีขันธ์ นั่งรถไฟไป
นอนกลางดิน กินกลางทราย จะได้นอนก็คงเป็นศาลาวัดหนึ่งที่ทั้งมืดทั้งหนาว ไม่มีผนังกำแพง มีแค่หลังคาสังกะสีกับเสา ห้องน้ำมีอยู่สองห้อง
ชีวิตแม่มโคดบัดซบและทรมาน กว่าร้อยชีวิต ณ เวลานั้น รุ่นพี่มักอ้างว่า เรียนคณะนี้ ต้อง อึด ถึก ทน
บางคนโดนแมงกระพรุน บางคนป่วยก็ได้แต่ลากไปอยู่ข้างทาง ไม่ได้รู้สึกประทับใจเลย
มีครั้งหนึ่งมาเข้ากลุ่มสาย ถูกอันเชิญไปยืนหน้าแถวแล้วรุ่นพี่ตะคอกใส่ ตะวาดให้อายเพื่อนฝูง สั่งให้ทำท่าทำทางพิเรนทร์
กินบอระเพ็ดมั่ง อมลูกอมต่อกัน ขนมปังใส่ปลาร้า อื่นๆมากมายที่จะสรรหาความพิศดารมาให้รุ่นน้องที่ตัวเองบอกว่าทำไปเพราะรักและหวังดี จริงหรือ??
สิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดคือรุ่นพี่มันเอาถุงยางอนามัยมาให้เป่าลูกโป่ง และให้ผู้ชายนอน ผู้หญิงทำท่าเลียไข่ ตอนนั้นมุงมาฆ่ากุให้ตายก็ไม่ทำโว๊ย
รุ่นพี่หน้าเหียก ยืนงง ในขณะที่เรานิ่ง และจ้องหน้ามัน มันไม่กล้าสั่งต่อและเรียกคนอื่นที่พอทำได้ออกมา ซึ่งคนนั้นก็เป็นเพื่อนผู้หญิง
สุดยอดของความทรงจำอันเลวร้าย หลังจากนั้นก้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีอันใดอย่างที่รุ่นพี่มันวาดฝันไว้ ทุกคนต่างจบออกได้ด้วยตัวเองทั้งนั้น จะมีก็แค่รุ่นน้องที่หน้าตาดี สวย น่ารักจะมีรุ่นพี่คอยตามดูแลเทคแคร์คอยทำงานให้ และพวกที่ชอบเข้าร้านเหล้าเหมือนกันไปเที่ยวเทค นั่งบาร์ พวกนี้จะมีกลุ่มรุ่นพี่ นอกนั้นตัวใครตัวมัน มีแต่เพื่อนที่คอยช่วยเหลือ รุ่นพี่แทบไม่เห็นหน้ามาเฉพาะเวลาไถตังค์ทำกิจกรรมแล้วเกณฑ์รุ่นน้องให้มาช่วยทำ อย่างทำกระทงคณะประกวด รุ่นพี่บอกว่าต้องสร้างคอนเนคชั่นในคณะนี้ อยู่คนเดียวไม่ได้ จบไปต้องเจอกันในวงการอีก โถ่ จบไปบางคนยังเอาตัวไม่รอดเลย บางคนมาของานรุ่นน้องทำก็มี แถมไม่เคยช่วยเหลืออะไรรุ่นน้องได้จริงๆหรอกมีแค่ราคาคุยเพราะตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
ที่เล่ามาสิบปีผ่านมาแล้ว แต่ว่าผ่านมากี่ปีก็ยังมีระบบ sotus บ้าบอนี่อยู่อีก
ไม่เคยเห็นด้วย อยากให้มันไปจากประเทศนี้สักที มันไม่ได้ก่อเกิดประโยชน์ใดๆขึ้นมานอกจากการระบายอารมณ์ของรุ่นพี่ และทำเพื่อความสะใจ จากรุ่นสู่รุ่น จำเป็นไหมที่ต้องตะโกน ตะคอกใส่กัน ให้ทำท่าทางพิลึกพิลั่น
มีแต่บ้านป่าเมืองเถื่อนเท่านั้นแหละที่มีคนที่ยังนำพฤติกรรมไม่เหมาะสมออกมาใช้
แต่นี่คือรั้วมหาวิทยาลัย คุณเป็นบัณฑิตที่จะออกไปพัฒนาประเทศ
มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่าง อยากให้คนที่มีอำนาจ ผู้บริหารและเหล่าคณาจารย์ทั้งหลาย หันมาให้ความสนใจกับเรื่องนี้ให้มากขึ้น
ไม่ใช่มัวแต่กลัวว่าตัวเองจะเสียประโยชน์ โดนลดงบประมาณ หรือนักศึกษาจะน้อยลง
เพียงแต่หันออกไปมองชาวโลกว่าเขาพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว อะไรที่มันทำให้ถอยหลังลงคลอง ก็ควรยกออกไปจากสารบบ ก่อนที่บัณฑิตพวกนี้จะออกมาสู่โลกภายนอกแล้วก่อปัญหาสังคมต่อไป จากที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็มากพอแล้ว
ด้วยความหวังดี&ความเห็นส่วนตัว