...................................................
บ้าน ก็สร้างใหม่ได้  แม่พูด  
ลูกก็ตอบว่า  แต่แม่สร้างใหม่ไม่ได้
..................................................
นัยยะแฝง ก็คือ คนเรามันแก่ แล้ว ไม้ใกล้ฝั่งเต็มทีแล้ว จะมีปัญญา ไปสร้างอะไรได้มากไปกว่านี้อีกล่ะ
ดุฉากนี้แล้ว เข้าใจความรู้สึกเลยจริงๆ เพิ่มเติม: แม่ตายไปสร้างแม่ขึ้นมาใหม่ไม่ได้ (ขอบคุณความคิดเห็นที่8)

.......................................................................................
ฉากที่พ่อ รักลูก ไม่ต้องการให้ลูกเปิดเผยฐานะของลูก ในฉากพายุ
ทั้งๆที่เพิ่งทะเลาะกันมาหยกๆ ว่าพ่อก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผมซักหน่อย
โอโห ฉากนี้มันทะลุ จี๊ดเข้ามาในใจ คนดูอย่างผมเลย
แล้วอารมณ์มันก็ส่งต่อให้ไปถึงในฉากสำคัญ ที่เมื่อคนที่เรารักยิ่งจากไป
จิตใจและความรู้สึก มันแทบหลุดลอยไปพร้อมกับพายุลูกนั้นจริงๆ
น้ำตาซึมเลย ฉากนี้  มันเป็นฉากที่สะท้านเสียดแทงใจ มากๆ
.....................................................................................


ผู้หญิง อย่าง ไดเอน เลน Diane Lane  สวมบทบาทเป็นผู้หญิงที่เข้าถึงจิตใจลูก
และคนชนบทที่ เปี่ยมไปด้วยความ การุณ

.................................................................................................................
แม้กระทั่ง  ในฉากที่สมัยเป็น เด็กเล็ก อย่าง คลาร์ก เค้นต์ - จะได้ยินเสียงต่างๆ มากมายก้องไปในโสตประสาทหู
และทำร้ายจิตใจเขา  เพื่อนๆ ก็พูดแต่สิ่งที่ เด็กที่อ่อนแอ ในสังคมอเมริกันชน มักโดนกระทำเสมอ
แต่ แม่
แม่ ก็เขามาปลอบใจ ด้วยวิธีการ ที่ เราคนดู ก็สัมผัสได้ว่า  จะจัดลูกของตนด้วยวิธีไหน ที่ไม่ใช่คำพูด
ที่ แม่ธรรมดาๆ จะพูดกัน แต่มุ่งไปที่การปรับอาการทาง ตัวคิด ที่มีผลต่อจิตใจ
(มนุษย์ มีเครื่องมือตัวนึง ก็ คือเครื่องมือความคิด ถ้าคิดไม่ดี หรือคิดไม่ได้ ก็จะทำร้ายตัวเอง
และทำร้ายผู้อื่นได้)
...................................................................................................................
  
บทของ พ่อเควิน คอสต์เนอร์  ก็สร้างจิตใจลูก ให้ลุก รู้ว่า ควรทำในเวลาไหนที่เหมาะสม และจำเป็น
............................................................................................................................
มันไม่มีอะไรดี หากเมื่อกระทำลงไป มันก็เท่ากับ มาทำร้ายจิตใจตัวลูกเองได้ในอนาคต
ถึงแม้ จะสามารถทำได้ แต่ก้ไม่ส่งผลดี ต่อคนที่ถูกทำร้าย ไม่ว่าจะตัวลูกเองเอง หรือ ตัวเขา ก็ตาม
............................................................................................................................


น้ำตาที่แม่ แม่ที่ต้องพลัดพรากจากลูก ซึ่งต้องส่งลูก ออกไป เผชิญ โลกข้างหน้า
แม่คนนี้ ทุกข์ยิ่งนัก แต่แม่ก็หวังว่า ลูกคงไปได้ดี ปลอดภัย ทั้งๆที่รู้ว่า เรื่อง ยาก
กำลังคอยอยู่ข้างหน้า ในชีวิต ของลูก  ฉากนี้ก็เล่นเอา สะเทือนใจไปไม่น้อยเมื่อหวนกลับมาคิดถึงฉากนี้
แล้วยังต้องมาเห็นแผ่นดินบ้านเกิดของตัวเอง กำลังดับสูญไปต่อหน้าต่อตาอีก

(ชีวิตแม่ก็ไม่ สามารถเห็นลูกเติบโต เดิน วิ่ง เล่น พูด ได้อีกต่อไปแล้ว แต่แม่ขอให้ลูกโชคดีและปลอดภัยเสมอ)


ผม ว่าถ้าหนังเรื่องนี้ ออกเป็น แผ่น เมื่อไหร่ ขอลงทุน ซื้อฉากเหล่านี้มานั่งดู
ให้ไม่รู้คลายเลย มันยิ่งกว่า ชึ้งอีกนะ
หลงรัก พ่อแม่ ในบทประพันธ์นี้ อย่างเหลือเกิน

จำได้ว่า สมัย 35 ปีที่แล้ว(Superman1) ที่ดูฉาก แม่ มาร์ธา เล่นโดย Phyllis Thaxter
ที่ส่งสายตาดูลูก ดูสามีที่ต้องจากไป จากบ้าน ที่ภาพท้องทุ่งข้าวโพด ผ่านทางหน้าต่าง
เป็นฉากที่มี สายตาแม่ และเพลงธีมประกอบ ที่เล่นเอาเราจดจำได้ไม่รู้คลายมาจนถึงปัจจุบันนี้เลย
และยังทำให้ เรากลายเป็นส่วนหนึ่ง ของบ้านชนบทกับครอบครัว ครอบครัวนี้ มันฝั่งใจจริงๆ