การแบกรับภาระหน้าที่ของคนเป็นแม่ และ ภรรยา ช่างเหนื่อยเหลือเกิน แต่ในขณะเดียวกันคนเป็นสามีช่างสุขสบายจนน่าอิจฉาทำไมฉันไม่เกิดเป็นชายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะ!!!!!

เช้าวันทำงาน
ฉัน: ต้องตื่นแต่เช้าเตรียมข้าวปลาอาหารใ้ห้ลูกทาน (ลูกอายุ 1.9ขวบ) อาบน้ำแต่งตัวลูกจับปู่ใส่กระด้งและไปส่งโรงเรียนทุกเช้า และเลยไปทำงาน
สามี: ตื่นอาบน้ำ ไปทำงาน

เย็นวันทำงาน
ฉัน: เลิกงานไปรับลูกและจ่ายตลาดซื้อกับข้าวมาทำอาหารเย็น ป้อนข้าว อาบน้ำลูก เก็บล้างภาชนะ ถ้าลูกงอแงก็ต้องรอจนลูกหลับถึงได้ทำธุระส่วนตัวอื่นๆ ไม่เคยได้นอนก่อน 5 ทุ่มซักคืน
สามี: เลิกงานกลับบ้านรอกินข้าว เล่นเกมส์ นอนตีพุง~~~

วันหยุด
ฉัน: ตื่นเช้ามาเตรียมทำอาหารเช้า ซักผ้า ตากผ้า เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน พอลูกตื่นก็ป้อนข้าว อาบน้ำลูก ทานอาหารเช้า เก็บล้างภาชนะ
ฉัน: เที่ยงก็เตรียมอาหารกลางวัน เก็บล้างภาชนะ รีีดผ้ากองโต 3 ชม.
ฉัน: เย็นไปจ่ายตลาด ต้องพาลูกไปด้วยเพราะลูกติดแม่ กลับมาทำอาหารเย็น เก็บล้างภาชนะ เอาขยะไปทิ้ง อาบน้ำลูก กว่าจะได้นอนก็ไม่ต่ำกว่า 5 ทุ่มอีกเช่นเคย ขึ้นอยู่กับว่าลูกจะนอนช้้าหรือเร็ว

สามี: เช้า สาย บ่าย เย็น มีหน้าที่เพียง ตื่นมากิน เล่นเกมส์ ดูหนัง นอนตีพุง~~~~ อีกเช่นเคย ไม่เคยช่วยหยิบจับงานบ้าน งานเรือน อยากได้อะไรเรียกใช้ กินข้าวก็ต้องคดมาประเคนให้ถึงโต๊ะอาหาร น้ำก็ไม่ยอมหยิบจากตู้เย็นเอง กินปลาก็ต้องให้แกะก้างให้

สามี: วันไหนไม่อยากกินข้าวบ้าน ก็ออกไปกินข้าวนอกบ้านกับเพื่อน สังสรรค์เฮฮาปาร์ตี้ กลับบ้านตี 1 ตี2 เป็นเรื่องปกติเกิดขึ้น สัปดาห์ละ 1-2 ครั้ง

สุดท้ายมานั่งทบทวน นี่ฉันเป็นภรรยาหรือเป็นคนรับใช้???  ถ้าพ่อแม่มาเห็นคงน้ำตาตกในนี่ฉันเลี้ยงลูกให้มาเป็นคนรับใช้หรือไงกัน???

นั่งทบทวนถามตัวเองตั้งแต่มีสามี เราสบายขึ้นมั้ย? เค้าช่วยแบ่งเบาภาระอะไรบ้างมั้ย? คือตอบคือ ไม่เลย ไม่ว่าจะเรื่องแรงกาย หรือ ค่าใช้จ่ายฉันก็ยังต้องดูแลตัวเองเช่นเดิม แถมต้องดูแลสามีด้วย

ถามว่าทำไมไม่เลิกไปซะ??? ถ้าชีวิตจริงเลิกกันได้ง่ายๆอย่างที่ใจคิด เชื่อว่าบ้านเราคงมีครอบครัวแตกแยกไม่ต่ำกว่า 80%

กระทู้ขอบ่นค่ะ ไม่รู้จะพูดกะใคร น้ำท่วมปาก พูดให้ใครฟังก็อายเค้า ชีวิตนี้เราเลือกเองไม่มีใครบังคับ ก็ต้องทนต่อไปจนกว่าจะทนไม่ไหว