พอดีจองหางแดงลงหาดใหญ่เพื่อไปเกาะหลีเป๊ะ และจองที่พักผ่าน Agoda ไว้เรียบร้อยตั้งแต่ต้นปี สำหรับ 4คน ช่วง 13-15 Jun ที่ผ่านมา พอรู้ข่าวเรื่องมรสุมจากพยากรณ์อากาศ ก้อยังคิดกันว่ายังไงไปให้ถึงหาดใหญ่ก่อน ไว้ว่ากันต่อดาบหน้าเพราะเสียดายตั๋ว ไม่ได้ดำน้ำก้อไม่เปนไร นอนเล่นที่ที่พักก้อได้
ลางไม่ดีตั้งแต่เครื่องลงหาดใหญ่คะ ฝนตกตลอดจนต่อรถถึงท่าเรือปากบารา ฝนก้อยังตกปรอยๆ เราก้อยังชะล่าใจเพราะเห็นว่า speed boat ออกได้ จึงตัดสินใจไปกันคะ เรือเป็นเที่ยว 11.30 น. ซึ่งเป็น speed boat เที่ยวเดียวที่ออกวันนั้น ส่วนเฟอร์รี่จะออก 12.30 น. ไม่อยากจะรอ(มารู้จากคนที่เกาะว่าวันนั้น เฟอร์รี่พยายามจะออกถึงสองครั้ง แต่สู้คลื่นไม่ไหว ต้องตีลำกลับ )
เรานั่งช่วงกลางลำค่อนๆไปด้านหน้า แต่อยู่หลังคนขับคะ ออกไปประมาณ 10 นาที คลื่นเริ่มสูงและแรงขึ้นเรื่อยๆ สูงประมาณ 2-4 เมตร เรือกระแทกคลื่นจนตัวโดด ต้องหาอะไรยึดจับกันแทบไม่ทัน ทั้งตัวและข้าวของเปียกไปด้วยน้ำทะเลและน้ำฝน สีหน้าและแววตานักท่องเที่ยวที่ไม่ใช่คนท้องถิ่นเริ่มใจคอไม่ดี คนเรือแจกถุงเตรียมอาเจียนล่วงหน้า แต่เราตอนแรกที่ว่าจะอาเจียนเจอความกลัวตายจนลืมที่จะอาเจียนกันทีเดียว เพื่อนร่วมทริปทั้งอาเจียนทั้งร้องไห้จนถึงเกาะเลยทีเดียว คนท้องถิ่นที่นั่งมาด้วยกันดูเค้าเฉยๆนะคะ ต่างกับพวกนักท่องเที่ยวทั้งไทยทั้งเทศ เสียงสบถออกมากันตามสัญชาติของแต่ละคน
เรากับแฟนกลัวมาก ตอนนั้นต่างคนต่างคิดว่า 90% เรือต้องล่มแน่ๆ แต่ก้อไม่มีใครพูดออกมา เพิ่งมาคุยกันตอนถึงเกาะ ...ตอนนั้นแค่คิดว่าถ้าเรือล่มเราจะออกจากเรือยังไง
มีช่วงนึงได้ยินคนขับบอกท้ายเรือว่าเครื่องดับไป 1 ตัวด้วย คงเพราะปะทะคลื่นแรงมากๆ เรือวิ่งมาถึงเกาะไข่ แน่นอนคะ ไม่ได้จอดเพื่อให้นักท่องเที่ยวลงไปถ่ายรูปเล่น เค้าคงจะพักเครื่องกลัวน๊อค ตอนนั้นถามคนเรือว่าอีกนานแค่ไหนจะถึงเกาะหลีเปีะ พอได้ยินว่าเกือบชม. แม่เจ้า ... นี่เราต้องลุ้นไปอีกเกือบชม. ฝรั่งที่นั่งใกล้ๆ อายุก้อมาก เรากลัวเค้าหัวใจวายมากเลยคะ เพื่อนที่มาด้วยเป็นพยาบาล เค้าก้อคิดว่าคงได้ CPR ใครสักคนบนเรือแน่ๆ
ในที่สุดเรือเราก้อถึงเกาะ โดยใช้เวลาทั้งสิ้น 2 ชม เต็มๆ พอเรือจอดคนตบมือกันทั้งลำ ... 2 ชมบนเรือเราว่าเป็น 2 ชม.ที่ยาวนานและทรมานที่สุดในชีวิต ที่เล่ามาทั้งหมดเพื่ออยากให้แชร์ให้คนที่คิดจะเที่ยวหน้าโลว์ โดยเฉพาะตอนที่ฝนตก มรสุมเข้า ได้เป็นตัวช่วยตัดสินใจอีกทางนึงคะ ...ชีวิตเราอยู่บนเส้นด้ายจิงๆ ไม่ใช่เพราะใคร เป็นเพราะการตัดสินใจของเราเอง คงไม่เสี่ยงอะไรแบบนี้แล้วละคะ คนเรือมาบอกเราตอนท้ายว่าเห็นว่าอุตส่าห์มาไกลเลยไม่อยากเตือน แต่ถ้ามาจากแถวนี้จะบอกให้กลับไปก่อน ค่อยมาเที่ยววันหลัง แหะๆ จะมาไกลมาใกล้ ถ้าจะเจอแบบนี้ เตือนกันนิดก้อดีนะคะ ....
โชคดีวันถัดมาฟ้าโปร่งไปดำน้ำได้ และยังเจอทะเลและปะการังสวยๆให้มีความทรงจำดีๆในทริปนี้กะเราบ้าง แต่พอช่วงบ่ายๆเจอเมฆใหญ่ก้อนนึงเราขอให้เรือหางยาวกลับทันที ไม่อยากเสี่ยงอีกแล้วคะ วันกลับเรากลับ speed boat เจ้าเดิม คนขับคนเดิม (ที่ได้ยินมาทีหลังว่าเป็นมือหนึ่งของเส้นทางนี้) ฟ้าใส เรือนิ่ง ต่างกะขามาราวฟ้ากะเหว
ใครจะเที่ยวช่วงหน้าฝน คิดกันให้ดีนะคะ คุณอาจเจอแบบนี้ อะไรอะไรก้อเกิดขึ้นได้คะ ... ใครจะไปช่วงนี้ จะขอข้อมูลอะไรเพิ่มเติม เชิญนะคะ ยินดีคะ
อยากแชร์ประสบการณ์เที่ยวเกาะช่วงหน้าโลว์...พร้อมความรู้สึกนั่ง speed boat ปะทะมรสุมจากปากบาราไปเกาะหลีเป๊ะ
ลางไม่ดีตั้งแต่เครื่องลงหาดใหญ่คะ ฝนตกตลอดจนต่อรถถึงท่าเรือปากบารา ฝนก้อยังตกปรอยๆ เราก้อยังชะล่าใจเพราะเห็นว่า speed boat ออกได้ จึงตัดสินใจไปกันคะ เรือเป็นเที่ยว 11.30 น. ซึ่งเป็น speed boat เที่ยวเดียวที่ออกวันนั้น ส่วนเฟอร์รี่จะออก 12.30 น. ไม่อยากจะรอ(มารู้จากคนที่เกาะว่าวันนั้น เฟอร์รี่พยายามจะออกถึงสองครั้ง แต่สู้คลื่นไม่ไหว ต้องตีลำกลับ )
เรานั่งช่วงกลางลำค่อนๆไปด้านหน้า แต่อยู่หลังคนขับคะ ออกไปประมาณ 10 นาที คลื่นเริ่มสูงและแรงขึ้นเรื่อยๆ สูงประมาณ 2-4 เมตร เรือกระแทกคลื่นจนตัวโดด ต้องหาอะไรยึดจับกันแทบไม่ทัน ทั้งตัวและข้าวของเปียกไปด้วยน้ำทะเลและน้ำฝน สีหน้าและแววตานักท่องเที่ยวที่ไม่ใช่คนท้องถิ่นเริ่มใจคอไม่ดี คนเรือแจกถุงเตรียมอาเจียนล่วงหน้า แต่เราตอนแรกที่ว่าจะอาเจียนเจอความกลัวตายจนลืมที่จะอาเจียนกันทีเดียว เพื่อนร่วมทริปทั้งอาเจียนทั้งร้องไห้จนถึงเกาะเลยทีเดียว คนท้องถิ่นที่นั่งมาด้วยกันดูเค้าเฉยๆนะคะ ต่างกับพวกนักท่องเที่ยวทั้งไทยทั้งเทศ เสียงสบถออกมากันตามสัญชาติของแต่ละคน
เรากับแฟนกลัวมาก ตอนนั้นต่างคนต่างคิดว่า 90% เรือต้องล่มแน่ๆ แต่ก้อไม่มีใครพูดออกมา เพิ่งมาคุยกันตอนถึงเกาะ ...ตอนนั้นแค่คิดว่าถ้าเรือล่มเราจะออกจากเรือยังไง
มีช่วงนึงได้ยินคนขับบอกท้ายเรือว่าเครื่องดับไป 1 ตัวด้วย คงเพราะปะทะคลื่นแรงมากๆ เรือวิ่งมาถึงเกาะไข่ แน่นอนคะ ไม่ได้จอดเพื่อให้นักท่องเที่ยวลงไปถ่ายรูปเล่น เค้าคงจะพักเครื่องกลัวน๊อค ตอนนั้นถามคนเรือว่าอีกนานแค่ไหนจะถึงเกาะหลีเปีะ พอได้ยินว่าเกือบชม. แม่เจ้า ... นี่เราต้องลุ้นไปอีกเกือบชม. ฝรั่งที่นั่งใกล้ๆ อายุก้อมาก เรากลัวเค้าหัวใจวายมากเลยคะ เพื่อนที่มาด้วยเป็นพยาบาล เค้าก้อคิดว่าคงได้ CPR ใครสักคนบนเรือแน่ๆ
ในที่สุดเรือเราก้อถึงเกาะ โดยใช้เวลาทั้งสิ้น 2 ชม เต็มๆ พอเรือจอดคนตบมือกันทั้งลำ ... 2 ชมบนเรือเราว่าเป็น 2 ชม.ที่ยาวนานและทรมานที่สุดในชีวิต ที่เล่ามาทั้งหมดเพื่ออยากให้แชร์ให้คนที่คิดจะเที่ยวหน้าโลว์ โดยเฉพาะตอนที่ฝนตก มรสุมเข้า ได้เป็นตัวช่วยตัดสินใจอีกทางนึงคะ ...ชีวิตเราอยู่บนเส้นด้ายจิงๆ ไม่ใช่เพราะใคร เป็นเพราะการตัดสินใจของเราเอง คงไม่เสี่ยงอะไรแบบนี้แล้วละคะ คนเรือมาบอกเราตอนท้ายว่าเห็นว่าอุตส่าห์มาไกลเลยไม่อยากเตือน แต่ถ้ามาจากแถวนี้จะบอกให้กลับไปก่อน ค่อยมาเที่ยววันหลัง แหะๆ จะมาไกลมาใกล้ ถ้าจะเจอแบบนี้ เตือนกันนิดก้อดีนะคะ ....
โชคดีวันถัดมาฟ้าโปร่งไปดำน้ำได้ และยังเจอทะเลและปะการังสวยๆให้มีความทรงจำดีๆในทริปนี้กะเราบ้าง แต่พอช่วงบ่ายๆเจอเมฆใหญ่ก้อนนึงเราขอให้เรือหางยาวกลับทันที ไม่อยากเสี่ยงอีกแล้วคะ วันกลับเรากลับ speed boat เจ้าเดิม คนขับคนเดิม (ที่ได้ยินมาทีหลังว่าเป็นมือหนึ่งของเส้นทางนี้) ฟ้าใส เรือนิ่ง ต่างกะขามาราวฟ้ากะเหว
ใครจะเที่ยวช่วงหน้าฝน คิดกันให้ดีนะคะ คุณอาจเจอแบบนี้ อะไรอะไรก้อเกิดขึ้นได้คะ ... ใครจะไปช่วงนี้ จะขอข้อมูลอะไรเพิ่มเติม เชิญนะคะ ยินดีคะ