ปล. ถ้าเค้าผู้กำกับเค้าไม่ตัด..ก็น่าจะได้ดูกัน >>ที่มาจาก manager onlineจร้าาา<<
ค่ายทหารในชนบทของเวียงพูคำ...
โต๊ะทำงานกลางเต็นท์ประธาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
รัชชานนท์เดินมารับสาย
“ฮัลโหล...เป็นไงชายพีร์”
“คิดถึงเหลือเกินครับพี่ชายเล็ก”
ชาวบ้านของเวียงพูคำกำลังช่วยกันกับทหารสร้างโรงเรียน รัชชานนท์ในมือมีพิมพ์เขียว
ดินสอ คุมงานอยู่ เพราะทำงานสะดวก อยู่กับทหารและชาวบ้าน คุมงานโดยไม่ถือตัว
“งานพี่ยุ่งกำลังสร้างโรงเรียนให้เด็กๆอยู่ มีอะไรก็ว่ามาเลย”
“โห ทำไมน้ำเสียงเย็นชาอย่างงั้นล่ะ นานๆได้คุยกันไม่คิดถึงน้องบ้างเลยหรือครับ”
“ตกลงไม่ได้มีอะไรใช่ไหมครับ”
“ก็เอ้อ...มีจริงๆนั่นล่ะ พี่ชายเล็กก็รู้อยู่แล้ว”
“เป็นพี่น้องกันมายี่สิบกว่าปี ต้องรู้สิครับ ชายพีร์คิดถึงใครก็มีเรื่องทุกที”
พี่ชายเล็กเขียนจดหมายให้หน่อยได้มั๊ยครับ จากพี่ชายเล็ก เขียนมาหาพี่ชายภัทรที
บอกว่ามีทุนก้อนหนึ่งสำหรับการผ่าตัดหัวเข่าให้ผู้สูงอายุ ยินดีมอบให้เพื่อการกุศล มีปากกาหรือยังครับพี่ จดตามผมนะครับ”
รัชชานนท์สงสัย
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ไม่เห็นต้องถามเลย ทำให้น้องรักแค่นี้ไม่ได้”
“นี่น้องรัก พี่ถามว่าทำไมต้องทำแบบนั้นก็ตอบมา มีเหตุผลมั๊ย”
สร้อยฟ้าเดินมาที่โต๊ะ มาหยิบของนั่นนี่ ข้ามตัวรัชชานนท์ไปมาใกล้ชิด เวลานี้สร้อยฟ้าสวยงาม
แลดูเป็นเจ้าหญิงนักพัฒนามีการศึกษา ไม่ได้แก่นกะโปโลเหมือนเก่าหลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกันแล้ว
“หอมจัง”
รัชชานนท์ขโมยหอมแก้ม สร้อยฟ้าเขินอายตีรัชชานนท์แล้วเดินหนีไปจัดการเอกสารของตน
“อะไรน่ะพี่” รณพีร์คิดๆ “
อื๋อ...ทำอะไรครับพี่หอมแก้มเมีย ไม่สนใจน้อง ผมไม่คุยกับพี่ชายเล็กแล้ว ไปตามไอ้ชัช เอ๊ย...ทูลเชิญเจ้าชายรังสิมันต์ มาเรียนสายทีครับ”
รัชชานนท์มองออกไป เห็นชัชวีร์กับจันทา ทั้งสองแม้เป็นเจ้าหลวงและพระชายาแล้วก็ยังคงเหมือนเดิม จันทามาเช็ดหน้าให้ หวานชื่น รัชชานนท์มองอย่างชื่นชม
“เรากำลังเร่งพัฒนาประเทศ ท่านมีภาระมากมาย รู้ไหม เป็นเจ้าหลวงแล้ว ท่านยังอยู่ในฉลองพระองค์ทหารไทย ทำงานรับใช้ประชาชน น่าภูมิใจมาก ทั้งท่าน ทั้งพระชายา ทุ่มเทเพื่อประชาชนจริงๆ”
“ไม่ว่างกันหมดเลย ดีดี ขอบคุณมากครับ” รณพีร์ประชด “แค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้ สวัสดีนะครับ”
รณพีร์กดสายทิ้ง รัชชานนท์ขำในความเอาแต่ใจของน้องสุดท้อง
โอ๋ๆเอ๋ๆ...อ่ะ!! เอามาปลอบใจติ่งคุณชาย อย่าคิดไรมาก เราไปฟินต่อกับฉากเหล่านี้กัน!
ค่ายทหารในชนบทของเวียงพูคำ...
โต๊ะทำงานกลางเต็นท์ประธาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
รัชชานนท์เดินมารับสาย
“ฮัลโหล...เป็นไงชายพีร์”
“คิดถึงเหลือเกินครับพี่ชายเล็ก”
ชาวบ้านของเวียงพูคำกำลังช่วยกันกับทหารสร้างโรงเรียน รัชชานนท์ในมือมีพิมพ์เขียว
ดินสอ คุมงานอยู่ เพราะทำงานสะดวก อยู่กับทหารและชาวบ้าน คุมงานโดยไม่ถือตัว
“งานพี่ยุ่งกำลังสร้างโรงเรียนให้เด็กๆอยู่ มีอะไรก็ว่ามาเลย”
“โห ทำไมน้ำเสียงเย็นชาอย่างงั้นล่ะ นานๆได้คุยกันไม่คิดถึงน้องบ้างเลยหรือครับ”
“ตกลงไม่ได้มีอะไรใช่ไหมครับ”
“ก็เอ้อ...มีจริงๆนั่นล่ะ พี่ชายเล็กก็รู้อยู่แล้ว”
“เป็นพี่น้องกันมายี่สิบกว่าปี ต้องรู้สิครับ ชายพีร์คิดถึงใครก็มีเรื่องทุกที”
พี่ชายเล็กเขียนจดหมายให้หน่อยได้มั๊ยครับ จากพี่ชายเล็ก เขียนมาหาพี่ชายภัทรที
บอกว่ามีทุนก้อนหนึ่งสำหรับการผ่าตัดหัวเข่าให้ผู้สูงอายุ ยินดีมอบให้เพื่อการกุศล มีปากกาหรือยังครับพี่ จดตามผมนะครับ”
รัชชานนท์สงสัย
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ไม่เห็นต้องถามเลย ทำให้น้องรักแค่นี้ไม่ได้”
“นี่น้องรัก พี่ถามว่าทำไมต้องทำแบบนั้นก็ตอบมา มีเหตุผลมั๊ย”
สร้อยฟ้าเดินมาที่โต๊ะ มาหยิบของนั่นนี่ ข้ามตัวรัชชานนท์ไปมาใกล้ชิด เวลานี้สร้อยฟ้าสวยงาม
แลดูเป็นเจ้าหญิงนักพัฒนามีการศึกษา ไม่ได้แก่นกะโปโลเหมือนเก่าหลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกันแล้ว
“หอมจัง”
รัชชานนท์ขโมยหอมแก้ม สร้อยฟ้าเขินอายตีรัชชานนท์แล้วเดินหนีไปจัดการเอกสารของตน
“อะไรน่ะพี่” รณพีร์คิดๆ “อื๋อ...ทำอะไรครับพี่หอมแก้มเมีย ไม่สนใจน้อง ผมไม่คุยกับพี่ชายเล็กแล้ว ไปตามไอ้ชัช เอ๊ย...ทูลเชิญเจ้าชายรังสิมันต์ มาเรียนสายทีครับ”
รัชชานนท์มองออกไป เห็นชัชวีร์กับจันทา ทั้งสองแม้เป็นเจ้าหลวงและพระชายาแล้วก็ยังคงเหมือนเดิม จันทามาเช็ดหน้าให้ หวานชื่น รัชชานนท์มองอย่างชื่นชม
“เรากำลังเร่งพัฒนาประเทศ ท่านมีภาระมากมาย รู้ไหม เป็นเจ้าหลวงแล้ว ท่านยังอยู่ในฉลองพระองค์ทหารไทย ทำงานรับใช้ประชาชน น่าภูมิใจมาก ทั้งท่าน ทั้งพระชายา ทุ่มเทเพื่อประชาชนจริงๆ”
“ไม่ว่างกันหมดเลย ดีดี ขอบคุณมากครับ” รณพีร์ประชด “แค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้ สวัสดีนะครับ”
รณพีร์กดสายทิ้ง รัชชานนท์ขำในความเอาแต่ใจของน้องสุดท้อง