เมื่อวันพฤหัสฯที่ผ่านมาได้ขับรถขึ้นทางด่วนมาลงถ.พระราม 2 ตอนช่วงก่อนจะลงผมได้ขับรถออกเลนซ้าย (เลนที่ 3) ตามรถคันอื่น แล้วมีรถกระบะคันนึงซึ่งขับตามหลังมา เปิดไฟสูงใส่ประมาณ 4-5 ครั้ง เพื่อที่จะเร่งให้ผมขับเร็ว ๆ (ทั้ง ๆ ที่รถก็เยอะมาก ๆ) นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีแล้ว ซึ่งผมก็ต้องเบี่ยงเข้าขวาเพื่อหลีกทางให้พี่แก แล้วผมก็กลับออกมาเลนซ้ายอีกครั้ง ถึงตรงนี้กำลังลงจากสะพานพอดี มีรถตู้ คาดว่าน่าจะเป็นรถตู้ตรงเซ็นทรัลพระราม 2 ขับตามหลังมา แล้วบีบแตรไล่บี้รถผมแบบถี่ ๆ (คงพอเข้าใจนะครับ) ถึงตรงนี้ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงแตะเบรคแล้วนิ่งอยู่ซักพักประมาณ 5-7 วินาที เพื่อให้รถตู้คันดังกล่าวเข้าใจในเรื่องของมารยาทในการขับรถ ส่วนรถตู้ก็นิ่งไปซักพัก พอผมออกรถ ทีนี้มันขับปาดรถคันอื่นเข้าเลนขวา แล้วจะขับกลับมาเพื่อเอาคืนให้ได้ ซึ่งรถมันเยอะมาก ๆ มันก็เลยไม่สามารถ ผมก็ขับมาตามปกติ ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่า รถตู้คันดังกล่าว มันได้ขับไปเปิดไฟฉุกเฉินรอรถผมตรงแถวใกล้ ๆ ทางออกไปกลับรถเซ็นทรัล พอผมขับมาด้วยความเร็วปกติที่เค้าขับกัน มันขับมาตีคู่รถผม ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร สุดท้ายมันก็ขับมาปาดหน้าผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว (เหยียบเบรคตัวโก่ง) แล้วมันก็ออกขวา แล้วเข้าซ้ายไปปาดคันหน้ารถผมเพื่อจะเข้าไปออกคู่ขนานเส้นที่จะไปบางขุนเทียน (เลยทางกลับรถเซ็นทรัลมาเล็กน้อย)
เชื่อมั๊ยครับ เหตุการณ์นี้มันยังอยู่ในหัวสมองและจิตใต้สำนึกของผมมาจนถึง ณ เวลานี้ ผมขับรถมาเกิน 20 ปี แล้ว และคิดมาเสมอว่าตัวเองรักษามารยาทในการขับรถมาตลอด ยังไม่เคยมีเหตุการณ์บนท้องถนนแบบไหนที่ทำให้ผมเป็นถึงขนาดนี้ได้ ไม่ทราบว่าเพื่อน ๆ รู้สึกและคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ และผมจะทำยังไงดีกับสภาพจิตใจที่ยังย่ำแย่อยู่ในตอนนี้ (ปกติสวดมนต์และนั่งสมาธิทุกวัน) แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมใจเราถึงยังนิ่งไม่พอ...