เคยเจอ พี่คนงาน หรือลูกจ้างชั่วคราว (น่าจะเป็นหน่วยงานสังกัด กทม นะ) ปั่นจักรยานมาจาก ถนน สุนทรโกษา ผ่านแยก ณ ระนอง ตอนกลางคืนระหว่างที่ผมไปจอดรอเพื่อนหน้าธนาคารตรงหัวมุม แกปั่นโซซัดโซเซ จนมาเอียงๆ แล้วทำท่าจะล้ม เท้าไปเหยียบโซ่หลุดออกจากจาน
แล้วก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยืนค้ำจักรยานอยู่อย่างนั้น ผมก็เดินไปดู โห บร๊ะเจ้า...สนิมกินทั้งจาน เฟือง โซ่ ไม่มีร่องรอยของน้ำมันหล่อลื่นแม้แต่นิด เหมือนทะเลทรายซาฮาร่า พยายามจะเอาโซ่ใส่กลับไปก็ทำได้ยากมาก แต่สุดท้ายก็สำเร็จ ระหว่างนั้น พี่ท่านก็คุย กลิ่นเหล้าฟุ้ง พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมก็รำคาญนะ เฮ้อ
ภาวนาให้เพื่อนมาซะทีก็ไม่มา
สุดท้ายทำเสร็จ เค้าก็ขึ้นคร่อมจักรยานปั่นไปตรงไปทางถนน พระราม3
ชุดที่เขาสวมก็สีมืดๆ ไม่มีเสื้อกั๊กสะท้อนแสง ไม่สวมหมวกกันน็อค ไม่มีไฟหน้าไฟท้าย จักรยานราคาถูกๆ โซ่ไม่มีน้ำมันเลย แถมคนขี่ก็เมาแปล๊ะ ปั่นโซซัดโซเซด้วยความเร็วขนาด หอยทากเป็นตะคริว 555
ใจผมก็ภาวนาขอให้ปลอดภัย พอเพื่อนมาก็ปั่นไปทางนั้น ไม่เจอใครมีอุบัติเหตุอะไร
เมาขี่จักรยานจะอันตรายเหมือนเมาขี่มอเตอร์ไซค์รึเปล่า
แล้วก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยืนค้ำจักรยานอยู่อย่างนั้น ผมก็เดินไปดู โห บร๊ะเจ้า...สนิมกินทั้งจาน เฟือง โซ่ ไม่มีร่องรอยของน้ำมันหล่อลื่นแม้แต่นิด เหมือนทะเลทรายซาฮาร่า พยายามจะเอาโซ่ใส่กลับไปก็ทำได้ยากมาก แต่สุดท้ายก็สำเร็จ ระหว่างนั้น พี่ท่านก็คุย กลิ่นเหล้าฟุ้ง พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมก็รำคาญนะ เฮ้อ
ภาวนาให้เพื่อนมาซะทีก็ไม่มา
สุดท้ายทำเสร็จ เค้าก็ขึ้นคร่อมจักรยานปั่นไปตรงไปทางถนน พระราม3
ชุดที่เขาสวมก็สีมืดๆ ไม่มีเสื้อกั๊กสะท้อนแสง ไม่สวมหมวกกันน็อค ไม่มีไฟหน้าไฟท้าย จักรยานราคาถูกๆ โซ่ไม่มีน้ำมันเลย แถมคนขี่ก็เมาแปล๊ะ ปั่นโซซัดโซเซด้วยความเร็วขนาด หอยทากเป็นตะคริว 555
ใจผมก็ภาวนาขอให้ปลอดภัย พอเพื่อนมาก็ปั่นไปทางนั้น ไม่เจอใครมีอุบัติเหตุอะไร