คือ เราแอบชอบเพื่อนผู้ชายที่เรียนมัธยมด้วยกัน เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.ต้น เราก็ไม่รู้หรอกว่าชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร พอรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว เค้าเป็นผู้ชายแค่ไม่กี่คนที่ยอมคุยกับเรา เพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายนะ มีแต่เพื่อนผู้หญิงมากกว่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นเพราะเราเป็นคนเงียบๆมั้ง เลยไม่มีใครอยากคุยด้วย พอเรียนม.ปลาย เราก็อยู่ห้องเดียวกัน เวลามีงานกลุ่มก็มักจะอยู่กลุ่มเดียวกัน เราก็รู้สึกดีทุกครั้ง ที่ได้คุยกัน แต่เราก็ไม่เคยบอกความรู้สึกของเรากับเค้าเลย จนเลยจบต่างคนต่างแยกย้ายกันไป

ตอนเข้ามหาวิทยาลัย เรากับเค้าก็เรียนกันคนละที่นะ แต่เรียนไปได้ไม่เท่าไรเค้าก็ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเรา แต่คนละคณะกัน เราก็รู้สึกดีใจมากๆ คิดว่าคงได้เจอกันบ่อยขึ้น แต่ไม่ใช่เลย เราเจอกันแค่ครั้งเดียว แต่ก็ทำให้เรามีความสุขมากๆ ช่วงแรกๆก็มีคุยโทรศัพท์กันบ้างนิดหน่อย เจอกันตอนไปโรงเรียนเก่า หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย

แต่พอ อะไรๆผ่านไป มี Hi5 , myspace, facebook ... อะไรหลายๆอย่างเข้ามาทำให้โลกของเราแคบลง เราก็เริ่มลงมือตามหาเค้าทันที พยายามมาสักพัก ในที่สุดเราก็เจอเค้า และเราก็ได้คุยกันอีกครั้ง คุยกันมาระยะหนึ่ง ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไรแค่รู้สึกว่า เวลาที่เราได้คุยกันเราสบายใจ มีความสุข ก็แค่นั้น ก็มีบ้าง บางครั้งที่เราส่งข้อความไป เค้าไม่ตอบ แต่เค้าจะมาตอบอีกทีตอน ตี1-2 ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาสักระยะหนึ่ง ซึ่งเราก็รู้สึกน้อยใจนิดๆๆ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน และก็ไม่รู้ว่าเค้าอยากคุยกับเรารึเปล่า

เราไม่รู้จะทำไงดี เราเลยเล่าเรื่องนี้ให้น้องสาวฟัง น้องก็ให้คำแนะนำว่า ลองเงียบหายไปสักพักหนึ่ง ถ้าเค้าอยากคุยก็ติดต่อมาเองแหละ หรือไม่ก็บอกเค้าไปเลยว่ารู้สึกยังไงกับเค้า เราก็เลยลองเงียบดู เค้าก็ส่งข้อความมานะ แต่เราไม่ตอบ เป็นอย่างนี้มา1-2 วัน แล้วเค้าก็หายไป เราก็แบบอ้าว ทำไงดีละ ในที่สุด เราก็ตัดสินใจบอกความรู้สึกกับเค้าไป ส่งข้อความบอกนั้นแหละ ไม่น่าเชื่อเย็นวันนั้น เค้าก็ส่งข้อความมาหาเราอีกครั้ง แต่เราก็คุยกันเหมือนเดิมนะ ปกติทุกอย่าง เหมือนกับว่าเค้าไม่ได้อ่านข้อความที่เราส่งไป ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่น่าแปลกใจคือ เค้าเหมือนจะพยายามทำอะไร ให้รู้เยอะขึ้น เปลี่ยน status เป็นว่าเล่น ไปเที่ยวไหนมา กำลังทำอะไร ทำให้รู้เกือบทุกอย่าง

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เค้าทำไปเพื่ออะไร แต่น้องชายบอกว่า ถ้าเค้าทำแบบนี้ มันแปลได้หลายอย่าง เค้าอาจจะไม่คิดอะไร หรือไม่เค้าอาจจะแกล้งให้เรารู้สึกดีไปคนเดียวก็ได้ ด้วยความที่เราอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกันแน่ เราเลยตัดสินใจโทรไปคุยกับเค้าให้มันรู้เรื่องกันไปเลย และแล้วเราก็ได้คำตอบว่า " อย่าคิดมาก" แค่นี้ นั้นก็คงหมายความว่า เราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนใช่เปล่า ซึ่งเราก็ทำใจได้แล้ว แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้

คือตั้งแต่ตอนนั้น เราก็คุยกันเกือบทุกวัน บางครั้งเราก็โทรไป บางครั้งเค้าก็โทรมา คุยอะไรๆ ไร้สาระไปเรื่อยๆ คุยกันยัน เที่ยงคืน-ตี1
จนมาระยะหลัง ที่เราคุยกันเค้าเริ่มพูดถึงเพื่อนอีกคนให้ฟัง ว่า "วันนี้ไป...มานะ....(ชื่อเพื่อน)..ไปด้วย" "เราพึ่งรู้นะว่า...(ชื่อเพื่อน)..อยู่บ้านใกล้ๆกับเรา" "รู้มั้ยว่า..(ชื่อเพื่อน)..เค้าเลิกกับแฟนแล้วนะ" คือเกือบทุกๆการสนทนาต้องมีเรื่องของเพื่อนคนนั้น เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ซึ่งเราก็รู้สึกเฉยๆนะ ไม่คิดอะไรมาก จนมาหลังๆ เวลาเราคุยกัน พอมีสายเรียกซ้อน เค้าก็จะขอวางสายจากเรา เพื่อรับอีกสาย เราก็เฉยๆไม่ได้คิดอะไรมาก(เหมือนเดิม) ตอนแรกเราคิดว่าคงเป็นเพื่อน หรือใครก็ไม่รู้ อาจคงคุยธุระกัน อะไรประมาณเนี้ย

และแล้วความจริงก็เปิดเผย สายปริศนาสายนั้นก็คือ เพื่อนของเราเอง ซึ่งเค้าเป็นคนบอกเองว่า "เมื่อคืนนะ เราคุยกับ..(ชื่อเพื่อน)..จนหลับเลย"
พอเค้าพูดสักพัก ก็มีสายเรียกซ้อนเข้ามาทันที เหมือนรู้จังหวะ เลยแหละ เหมือนครั้งนี้เราจะรู้ตัว ก็เลยขอวางหูก่อน แต่ไม่เข้าใจว่า แล้วทำไมต้องบอกให้เรารอ รอคุยกันเสร็จเมื่อไร แล้วค่อยโทรมาหาเราว่างั้น

แต่เราก็ไม่เสียใจนะ ที่เพื่อนเราจะรักกัน จะดีใจซะด้วยซ้ำ แต่ที่เรายังงงๆ และยังทำใจไม่ได้ ก็คือ ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับเรา อีกครั้ง
เหมือนกับที่เราเคยเจอตอนเรียนอยู่ คือเรา ก็เคยแอบชอบรุ่นพี่อีกคน (แอบชอบตลอดแหละ) เราก็เลยขอเบอร์เค้าจากเพื่อนของเค้า ที่เป็นแฟนกับน้องสาวเรา แต่ไม่ได้หรอก เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากนั้น ประมาณอาทิตย์กว่า รุ่นพี่คนนั้น เค้าเดินเค้ามาในห้องเรียนเรา พอดีห้องเรียนอยู่ใกล้ๆกัน ตอนเค้าเดินเข้ามา เราหัวใจแทบวายแน่ะ เราจำได้เค้ายิ้มให้เราด้วย แต่แล้วเค้าก็เดินไปหาเพื่อนเรา เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน (แต่คนละคนกับตอนนี้นะ) แล้วก็ขอเบอร์เพื่อนเราไป (เหมือนฉากในละครเลย) แต่พอเค้าเดินออกไป เราแทบอยากจะร้องไห้ รู้สึกแย่มาก แต่พวกเค้าก็คบกันได้แค่เดือนกว่าๆ เองนะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เราไม่ได้แช่งนะ

เรื่องของเราก็ประมาณนี้แหละ อาจยาวไปนิดหนึ่ง แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี จะคุยต่อก็กลัวว่าเราจะเสียใจมากกว่านี้ แต่ถ้าจะให้เลิกคุย
หรือเงียบหายไปเลย ก็กลัวจะยังทำใจไม่ได้ เพราะว่าตลอดระยะเวลา 10กว่าปีที่ผ่านมาเรายังไม่เคย ลืมเค้าได้เลย ไม่รู้ว่าทำไม มีคนเคยบอกเรานะว่าเราอาจจะแก่เกินไปรึเปล่า อายุก็ยี่สิบปลายๆ ยังจะมานั่งคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ อดีตที่ไม่สามารถเป็นความจริงอยู่ได้ แต่เราก็พูดกับตัวเองเสมอๆว่าถ้า ความรู้สึกนั้น มันเป็นสิ่งดีๆ ทำให้เรายิ้มได้ เวลาที่นึกถึง แม้ว่าความเป็นจริงเราอาจจะทำเราเจ็บปวด เราก็ยอม เฮ้อ...พิมพ์เสร็จแล้วน้ำตาก็จะไหลอีกแล้ว ขอตัวไปร้องไห้ก่อนนะ...

ขอบคุณนะค่ะ ที่อ่านเรื่องไร้สาระของเรา อาจจะมี งงๆ บ้าง