ความฝันของชายไทยหลายๆ คนคือการได้ไปดูทีมฟุตบอลที่เรารักแข่งขันในสนามเหย้าของสโมสร
ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น.... และฝันของผมก็สำเร็จลุล่วงไปแล้วด้วยดี วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการดังกล่าวให้ฟัง
ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าผมเริ่มเชียร์ลิเวอร์พูลตอนไหน รู้แต่ว่าเป็นช่วงปลายอาชีพค้าแข้งของ จอร์น บาร์น ผมมักสมมุติตัวเองเป็นบาร์นเสมอ เมื่อเตะบอลกับเพื่อนๆ
ผมโตมาพร้อมรอย อีแวนส์ และสไปซ์บอย ผมฝันไว้เสมอว่าสักวันนึงผมจะต้องไปดูบอลที่แอนฟิล์ดให้ได้ ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง
มันเริ่มมาจากที่ผมและแฟนคุยกันว่าหลังแต่งงานเราจะไปเที่ยวไหนกันดี คำตอบเดียวที่ผุดขึ้นมาคือ แอนฟิล์ด!!!!!!!!!!!
ผมเริ่มต้นด้วยการหาตัว โดยการสมัครสมาชิกรายปีก่อน เพื่อซื้อตั๋ว โชคดีมากที่ผมได้ตั๋วมาสองใบ หาจะทำเลไม่ดีนัก แต่ก็นะ มันภูมิใจ
ได้ตั๋วมาไว้ในมือแล้วผมก็จัดทริปไหนๆก็ไปอังกฤษแล้ว ถือโอกาสเที่ยวไปในตัว แต่คงไม่ลงรายละเอียดมากนะครับ แน่นอนผมเริ่มต้นด้วยการทัวร์สนาม (แนะนำให้จองล่วงหน้าเพื่อความชัวร์ครับ) จุดนัดหมายของคณะทัวร์จะอยู่บริเวณด้านข้างของปู่แชงค์
ระหว่างรอให้ถึงรอบทัวร์สนามของผม ก็ขอไปชมประวัติศาสตร์ของสโมสรในพิพิธภัณฑ์ บริเวณชั้นสองไปเรื่อยๆครับ
ใบนี้ผมไปยืนปลื้มอยู่นานมาก นึกถึงคืนมหัสจรรย์ที่อิสตันบูล
ถึงเวลาแล้วมาๆ ตามมา รอบผมมีคนประมาณ 20 คนได้ มาจากทั้งไอร์แลนด์ สเปน ไทย จีน เพียบเลย
เข้าสู่สนามแล้ว
ทางไกล์ทัวร์ได้พาเข้ามาทางคลับของทางสโมสร ที่ซึ่งอดีตนักเตะ รวมถึงแขกวีดอพี่ ต่างๆ จะมารวมตัวกันก่อนเข้าชมเกม
ซึ่งบริเวณนี้ก็จะมีรูปในช่วงเวลาต่างๆ ไว้ให้เราชม
จากนั้นก็จะพาเดินต่อไปยังห้องแถลงข่าว ซึ่งผมได้ความรู้เพิ่มเติมว่า สมัยก่อน Bootsroom อันลือลั่นของลิเวอร์พูลจะอยู่บริเวณนี้ นักเตะทุกคนต้องมารวมตัวกันที่แอนฟิล์ดก่อนเพื่อเดินทางด้วยรถบัสไปเมล์วู๊ด พร้อมๆกัน ในวันที่มีเกมการแข่งขัน
ทางไกด์ยังได้บอกกล่าวต่ออีกว่า ตั้งแต่โล๊ะ Bootsroom ไปแล้วทำเป็นที่แถลงข่าวหงส์แดงเราไม่เคยได้แชมป์ลีคอีกเลย ทางไกด์ถามลูกทัวร์ว่า อยากให้ทำห้อง Bootsroom กลับมาเหมือนเดิมหรือไม่ แหม่ ยกมือกันเกือบทุกคนครับ 555 ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ
จากนั้นก็ถึงคิวของห้องแต่งตัวนักเตะ ที่ทุกคนรอค่อยครับ แน่นอนเสื้อของเจอราร์ด และซัวเรสขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปกับขวัญใจผม ลูคิอัส เดิะเกรท เลว่า ^ ^
เราใช้เวลาในห้องนี้กันพอสมควร ข้อสังเกตอย่างนึงคือ ที่แอนฟิล์ด จะไม่มีการกั้นบริเวณที่นั่งนักเตะในห้องแต่งตัวเหมือนกับที่เขลซี
ผมเห็นรูปนี้แล้วคิดถึง เค้าท์มาก ใครว่าแกยังไงผมมองว่าแก้ทุ่มเทเพื่อสโมสร สุดๆ ไปเลย
จากนั้นก็ออกไปสู่ทางเดินเข้าสู่สนามอันลือลั่น กับป้าย This is Anfield อันโด่งดัง รอคิวถ่ายรูปกันแถวยาวมาก
ผมกดไปหลายรูปให้สมความตั้งใจ สุขสุดๆ จากนั้นก็ออกไปสู่สนาม ตามมาเลยครับ
แล้วก็จบการทัวร์สนามไปแบบฟินๆ กลับห้องไปนอนรอวันแข่งด้วยความตื่นเต้น
[CR] < < < + + This is Anfield [Special] ทริปตามล่าความฝัน ผมไปมาแล้ว Anfield + + > > >
ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น.... และฝันของผมก็สำเร็จลุล่วงไปแล้วด้วยดี วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการดังกล่าวให้ฟัง
ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าผมเริ่มเชียร์ลิเวอร์พูลตอนไหน รู้แต่ว่าเป็นช่วงปลายอาชีพค้าแข้งของ จอร์น บาร์น ผมมักสมมุติตัวเองเป็นบาร์นเสมอ เมื่อเตะบอลกับเพื่อนๆ
ผมโตมาพร้อมรอย อีแวนส์ และสไปซ์บอย ผมฝันไว้เสมอว่าสักวันนึงผมจะต้องไปดูบอลที่แอนฟิล์ดให้ได้ ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง
มันเริ่มมาจากที่ผมและแฟนคุยกันว่าหลังแต่งงานเราจะไปเที่ยวไหนกันดี คำตอบเดียวที่ผุดขึ้นมาคือ แอนฟิล์ด!!!!!!!!!!!
ผมเริ่มต้นด้วยการหาตัว โดยการสมัครสมาชิกรายปีก่อน เพื่อซื้อตั๋ว โชคดีมากที่ผมได้ตั๋วมาสองใบ หาจะทำเลไม่ดีนัก แต่ก็นะ มันภูมิใจ
ได้ตั๋วมาไว้ในมือแล้วผมก็จัดทริปไหนๆก็ไปอังกฤษแล้ว ถือโอกาสเที่ยวไปในตัว แต่คงไม่ลงรายละเอียดมากนะครับ แน่นอนผมเริ่มต้นด้วยการทัวร์สนาม (แนะนำให้จองล่วงหน้าเพื่อความชัวร์ครับ) จุดนัดหมายของคณะทัวร์จะอยู่บริเวณด้านข้างของปู่แชงค์
ระหว่างรอให้ถึงรอบทัวร์สนามของผม ก็ขอไปชมประวัติศาสตร์ของสโมสรในพิพิธภัณฑ์ บริเวณชั้นสองไปเรื่อยๆครับ
ใบนี้ผมไปยืนปลื้มอยู่นานมาก นึกถึงคืนมหัสจรรย์ที่อิสตันบูล
ถึงเวลาแล้วมาๆ ตามมา รอบผมมีคนประมาณ 20 คนได้ มาจากทั้งไอร์แลนด์ สเปน ไทย จีน เพียบเลย
เข้าสู่สนามแล้ว
ทางไกล์ทัวร์ได้พาเข้ามาทางคลับของทางสโมสร ที่ซึ่งอดีตนักเตะ รวมถึงแขกวีดอพี่ ต่างๆ จะมารวมตัวกันก่อนเข้าชมเกม
ซึ่งบริเวณนี้ก็จะมีรูปในช่วงเวลาต่างๆ ไว้ให้เราชม
จากนั้นก็จะพาเดินต่อไปยังห้องแถลงข่าว ซึ่งผมได้ความรู้เพิ่มเติมว่า สมัยก่อน Bootsroom อันลือลั่นของลิเวอร์พูลจะอยู่บริเวณนี้ นักเตะทุกคนต้องมารวมตัวกันที่แอนฟิล์ดก่อนเพื่อเดินทางด้วยรถบัสไปเมล์วู๊ด พร้อมๆกัน ในวันที่มีเกมการแข่งขัน
ทางไกด์ยังได้บอกกล่าวต่ออีกว่า ตั้งแต่โล๊ะ Bootsroom ไปแล้วทำเป็นที่แถลงข่าวหงส์แดงเราไม่เคยได้แชมป์ลีคอีกเลย ทางไกด์ถามลูกทัวร์ว่า อยากให้ทำห้อง Bootsroom กลับมาเหมือนเดิมหรือไม่ แหม่ ยกมือกันเกือบทุกคนครับ 555 ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ
จากนั้นก็ถึงคิวของห้องแต่งตัวนักเตะ ที่ทุกคนรอค่อยครับ แน่นอนเสื้อของเจอราร์ด และซัวเรสขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปกับขวัญใจผม ลูคิอัส เดิะเกรท เลว่า ^ ^
เราใช้เวลาในห้องนี้กันพอสมควร ข้อสังเกตอย่างนึงคือ ที่แอนฟิล์ด จะไม่มีการกั้นบริเวณที่นั่งนักเตะในห้องแต่งตัวเหมือนกับที่เขลซี
ผมเห็นรูปนี้แล้วคิดถึง เค้าท์มาก ใครว่าแกยังไงผมมองว่าแก้ทุ่มเทเพื่อสโมสร สุดๆ ไปเลย
จากนั้นก็ออกไปสู่ทางเดินเข้าสู่สนามอันลือลั่น กับป้าย This is Anfield อันโด่งดัง รอคิวถ่ายรูปกันแถวยาวมาก
ผมกดไปหลายรูปให้สมความตั้งใจ สุขสุดๆ จากนั้นก็ออกไปสู่สนาม ตามมาเลยครับ
แล้วก็จบการทัวร์สนามไปแบบฟินๆ กลับห้องไปนอนรอวันแข่งด้วยความตื่นเต้น