มีผู้หญิงคนนึงพยายามสื่อถึงผมว่า เธออยากให้เราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่อาจจะไม่ใช่การพูดตรงๆ แต่มันก็เข้าใจได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน ความสนิทเราก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงผมมักจะเป็นแค่คนนึงๆในสังคมของเธอ แต่เราก็คุยกันหลายเรื่องเมื่ออยู่ตามลำพัง
ผมไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันคืออะไรและเพื่ออะไร บางครั้งก็ยอมรับว่าอึดอัด แต่ในอีกแง่นึงผมก็รู้สึกสุขใจสุดๆเวลาที่เราได้คุยกัน มันทำให้ผมสับสนตลอดเวลา กระวนกระวาย จนแทบจะฟุ้งซ่าน ผมรู้สึกว่าผมควรจะยุติมันลงก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป หรือไม่ก็อดทนเผื่อว่าวันใดวันหนึ่ง เธอจะเข้าใจว่าที่ผมทำทุกอย่าง มันมีความหมายแฝงอยู่เสมอ ผมไม่กล้าเอ่ยปากพูดตรงๆ เพราะรู้นิสัยเธอดี ทุกๆอย่างมันจะพังลงอย่างแน่นอน
ผมแค่เฝ้ารอเวลา เผื่อเวลาจะพาอะไรที่เราไม่คาดคิดให้มาหาอีกครั้ง หลายคนอาจจะมองว่าผมเฝ้ารอโชคชะตา แต่บ่อยครั้งโชคชะตาก็พาเราไปในจุดที่เราไม่คาดคิดเหมือนกัน

ปล. เพ้อจบละ ไม่มีไรครับ